“Büyük Köy” olmanın, ya da “Büyükşehir” olmanın yol ayrımına gelmiş bulunuyoruz.

Şu an Türkiye’de, 16 Büyükşehir Belediyesi bulunmaktadır. Sayın Başbakan’ımız, 12 Haziran Genel Seçimleri öncesi, 11 ilimize Büyükşehir olma sözü verdi ve böylece toplam 27 il, çok yakında Büyükşehir Belediyesi statüsü kazanmış olacak.

Bu değişiklik, 5216 Sayılı Büyükşehir Belediyesi Kanununda yeni bir düzenleme yapılarak mümkün olabilecektir. Hükümetimizin düşündüğü değişiklik ile Türkiye’nin 22. büyük İli olan Elazığ, maalesef “Büyükşehir Belediyesi” kapsamı dışında kalmaktadır.

Kanun değişikliği sonucu, ilimizin de Büyükşehir olma hakkından yararlanabilmesi için, Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi adına, tarafımdan, “6 İL EL ELE, BÜYÜKŞEHİRE” adlı bir proje hazırlandı ve Elazığ Valiliğine başvurusu yapılarak projeye destek istendi.

Elazığ Valisi Sayın Muammer EROL’un projeye olumlu bakış açısı sonucu, proje 31 Ekim 2011 tarihinde hayata geçirilmiş oldu. Proje genel olarak şu şekildeydi:

Projenin Gerekçesi:

5216 Kanun numaralı, Büyükşehir Belediyesi Kanununun 4. Maddesinde;

“Belediye sınırları içindeki ve bu sınırlara en fazla 10.000 metre uzaklıktaki yerleşim birimlerinin, son nüfus sayımına göre toplam nüfusu 750.000'den fazla olan il belediyeleri, fizikî yerleşim durumları ve ekonomik gelişmişlik düzeyleri de dikkate alınarak, kanunla büyükşehir belediyesine dönüştürülebilir.” denmektedir.

Bu maddenin yapısı incelendiğinde, “Belediye sınırları içindeki ve bu sınırlara en fazla 10.000 metre uzaklıktaki yerleşim birimlerinin, son nüfus sayımına göre toplam nüfusu 750.000'den fazla olan il belediyeleri” ifadesi ile, şehir merkez nüfusu ve merkeze yakın 10 km mesafedeki yerleşim birimlerin toplam nüfusu 750.000 olması gerektiği anlaşılmaktadır. Başbakanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın 8 mayıs 2011 tarihinde Kahramanmaraş ilinde söylemiş olduğu “11 ili büyükşehir yapacağız” sözünde kastedilen 11 ilin merkez ilçe belediye nüfuslarına bakıldığında, 9 ilin büyükşehir olma kriterini sağlamadığı görülecektir.

İl merkezi belediyesinin büyükşehir belediye olması durumunun, il genel nüfusu ile ilişkilendirilmesi doğru bir yaklaşım olmayacaktır. Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçimlerinde, ilde yaşayan bütün seçmenler oy kullanacağı için, merkezden 150 kilometre uzaklıktaki ilçe ve köylerde yaşayan seçmenler bile oy kullanacaktır. Bu durum, seçmenin uzun vadeli merkez hizmetlerinden faydalanma talebi ile sonlanacaktır. Hizmet gitmediği zaman da, bölünmeler olacak, oy verme işlemi tehdide dönüşecek ve beklenmeyen sonuçlar ile karşılaşmak mümkün olacaktır. Doğru olan, Büyükşehir Belediye seçimlerinde merkezde yaşayan seçmenlerin oy kullanmasıdır.

Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemine Göre illerin 2010 yılı nüfus dağılımı incelendiğinde, Elazığ Şehir Merkez nüfusu 331.479 dur. Bu nüfus ile Elazığ Türkiye’nin 22. büyük şehridir. Fakat büyükşehir olacak iller incelendiğinde, 316.000 nüfuslu Manisa, 265.000 nüfuslu Balıkesir, 234.000 nüfuslu Trabzon,  213.000 nüfuslu Hatay, 188.000 nüfuslu Aydın, 141.000 nüfuslu Tekirdağ ve 60.000 nüfusa sahip Muğla  belediyelerin büyükşehir olması planlanmaktadır. Elazığ Şehir Merkez nüfusunun 331.479 olması ve bu nüfus ile Türkiye’nin 22. büyük şehri olduğu halde büyükşehir olamayacağı, haksızlık olarak değerlendirilmektedir. Aynı şekilde, diğer illerimiz de, benzer haksızlığa uğrayacaklardır.

Yasal düzenleme, Elazığ’ın da içinde olduğu illeri kapsayacak şekilde yapılmaz ise, örneğin Elazığ’ın son yıllardaki nüfus artış oranı dikkate alındığında, 50 veya 100 yıl geçse dahi, 750.000 ile genel nüfusa ulaşamayacağı ve hiçbir zaman büyükşehir olamayacağı değerlendirilmektedir.

Projenin Uygulanması:

Projenin yürütücüsü, Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı Yrd. Doç. Dr. Bilal Çoban’dır.

Öncelikle, Elazığ ili içerisinde bir toplantı yapıldı ve şu kurum ve kuruluşlar Elazığ Valiliği aracılığı ile 03.11.2011 tarihinde Elazığ Valiliği toplantı salonunda yapılacak toplantıya davet edildi.

1. Elazığ Belediyesi
2. Fırat Üniversitesi
3. Elazığ Barosu
4. Ak Parti İl Başkanlığı
5. Cumhuriyet Halk Partisi İl Başkanlığı
6. Milliyetçi Hareket Partisi İl Başkanlığı
7. Saadet Partisi İl Başkanlığı
8. Büyük Birlik Partisi İl Başkanlığı
9. Has Parti İl Başkanlığı
10. Ticaret ve Sanayi Odası
11. Ticaret Borsası
12. Esnaf ve Sanatkârlar Birliği
13. Esnaf Kefalet Kredi Kooperatifi
14. Şehir Plancıları Odası
15. Kimya Müh. Odası
16. Makine Müh Odası
17. Ziraat Müh. Odası
18. Elektrik müh. Odası
19. Jeofizik Mühendisleri Odası
20. Mimarlar Odası
21. İnşaat Müh Odası
22. Muhasebeciler Odası
23. Ziraat Odası
24. Eczacılar Odası
25. Tabipler Odası
26. Elazığ İnşaatçılar Derneği
27. Fırat Havzası Gazeteciler Cemiyeti (2 kişi)
28. Elazığ Gazeteciler ve Yazarlar Cemiyeti (2 kişi)
29. Türkiye Kamu-Sen İl Temsilciliği
30. Memur-Sen İl Temsilciliği
31. KESK İl Temsilciliği
32. Elazığ Sivil Toplum Kuruluşları Platformu (2 kişi)
33. Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi

İzlenecek Yol Haritası:

1. Gelen katılımcılara, proje hakkında bilgi verilecek ve toplumsal destek istenecektir. Bu destek alındıktan sonra, stratejik yol haritası çizilmesi için görüşler alınacak ve yürütme sekretarya oluşturulacaktır.
2. Çözüm Önerilerimiz üzerine yoğunlaşılacak toplantı sonucunda, kurum-kuruluş ve Sivil Toplum Örgütlerinin diğer illerdeki muadilleri ile görüşme yapılması teklif edilecektir. Resmi yazışmalar yapılırken, her kuruluş, kendi muadil kuruluşu ile ikili temaslarda bulunacak ve Elazığ ili ev sahipliğinde belirlenen yer ve saatte, 6 ilin Kuruluşlarının katılımı ile genişletilmiş proje toplantısı yapılacaktır.
3. 6 ilin kuruluş temsilcilerine proje ayrıntılı olarak anlatılacak ve ortak hareket etme teklifi yapılarak, güçlerin birleştirilmesi sağlanacaktır.
4. “6 İL EL ELE, BÜYÜKŞEHİRE” projesi etrafında oluşturulacak sinerji ile, her ilin kendi ilinde “Büyükşehir Olmak İstiyoruz İmza Kampanyası” düzenlemesi sağlanacak ve en kısa zamanda sonuca gidilmesi istenecektir. Belirlenen süre içerisinde, bütün illerdeki imza kampanyası sonuçlandırılmış olacaktır.
5. Belirlenecek tarihte, Ankara’da 6 İlin milletvekillerinin ve bütün kurum, kuruluş ve sivil toplum kuruluşlarının katılımı ile genişletilmiş “6 İL EL ELE, BÜYÜKŞEHİRE”  divan toplantısı yapılacaktır.
6. Siyasi desteğin de alınması ile birlikte, Hükümet yetkilileri ile görüşmeler yapılacak ve 6 ilin Büyükşehir Belediyesi olabilmesi için 5216 Kanun numaralı Büyükşehir Belediyesi Kanununun 4. Maddesinde gerekli değişikliklerin(projede belli olmakla birlikte, şimdilik saklı tutulacaktır) yapılması sağlanacaktır.

“Doğunun Paris’i” Elazığ’ımız, bugün ayakta kalma mücadelesi vermektedir. Malatya, Mardin ve Ordu, 750 bin nüfusunu yakalamak için yoğun bir şekilde nüfus kaydırması yapmaktadır. Çok az bir çaba ile bu statüyü elde edebilecekleri bir nüfus sayısına sahip olan bu illerin bizi ilgilendiren tarafları vardır. Hazırladığımız bu proje hayata geçirilemez ve “Elazığ Büyükşehir Belediyesi” statüsü elde edilemez ise, diğer iller ile aramızdaki makas açılacak ve yakın bir gelecekte bölgenin geri kalmış il’leri ile aynı statüde olunacaktır. Birçok arkadaşımız ve sivil toplum kuruluşları, Büyükşehir olabilmemiz için yazdı, çizdi, isyan etti, sitem etti, ama bir sonuç elde edilemedi. 6 il güçlerini birleştirir ise, sonuç alabileceğimizi düşünüyorum. Valiliğimizin psikolojik desteğinin yanında, görev bize, halkımıza düşmektedir.

Lütfen projemize destek olun ve Her birimiz bir köşesinden yakalayıp, şehrimizi hak ettiği yere kaldıralım. Geç olmadan…

                      Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

            HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

06 Mart 2012 19:29

Çağrı merkezleri, kurum veya kuruluşların hizmet sundukları müşteriler ile iletişimlerini yürüttükleri ortaklıkların yazılım, insan kaynakları, iş akışlarını düzenledikleri etkileşim merkezidir. Müşteri memnuniyeti ve sadakati için kurulan bu merkezler, büyük şehirlerde yoğunlaşmıştır, ancak son zamanlarda yaşanan ekonomik krizler, çağrı merkezlerinin genç nüfusa sahip ve maliyeti düşük olan şehirlere kaymasına neden olmuştur. Bu merkezlerde 18 yaşı ve üstü, en az lise mezunu olan genç nüfusla birlikte engelli vatandaşlarımıza da iş sahası oluşturulmaktadır. Omurilik felçli vatandaşlarımızın yanında, işitme, görme engellilere veya malul vatandaşlarımıza da istihdam alanı oluşturmaktadır.

Çağrı Merkezleri, bilgi aktaran, teknoloji ve altyapı imkanları getiren, taşıma, konut, eğlence, kültürel faaliyetler, yiyecek - içecek, güvenlik, temizlik, teknoloji, bakım - onarım ve satış, çeşitli ofis hizmetleri gibi yan istihdam alanlarıyla bulundukları bölgelere katkıda bulunmaktadır. Ayrıca, dezavantajlı grupların istihdam edilmesi ile, sosyal sorumluluklarını da yerine getirmiş olmaktadırlar.

Çağrı merkezinin açılabilmesi için şehirde,

- Organize sanayi bölgesi aktif ve uygun olmalı

- Üniversite kampüsü olmalı 

- Telekomünikasyon altyapısına sahip olmalı 

- İş gücüne sahip olmalı 

- Havaalanı aktif olmalı 

- Sosyal hayatı gelişmiş güvenli bir şehir olmalı 

- Teşvik kapsamındaki illerden biri olmalı 

- Şehir halkı, sektörün gelişine karşı bilinçli ve hevesli olmalı 

- Yöneticiler, gelecek yatırıma istekli olmalı

İstihdam sağlayacak bu tür işletmelerin ilimize gelebilmesi için en önemli unsur, yerel yönetim temsilcilerinin, kamu yöneticilerinin ve siyasetçilerin yoğun bir isteği ve emeği, kentlilik bilinci ile hareket etmeleri, ortak ve yüksek bir sesle taleplerini dile getirmeleri gerekmektedir.

Ülkemizde, 2009 yılında 34.000 olan aktif çağrı masası, 2010 yılında yüzde 19 artışla 41.000’e ulaştı. Müşteri temsilcisi sayısınınsa yüzde 25 artışla 50.000’den fazla bir potansiyele ulaştığı tahmin edilmektedir. Bu büyümenin yanında sektörün, orta vadede de 10 kat büyüyeceği tahmin edilmektedir.

İlk çağrı merkezi, Erzurum’da Turkcell Çağrı Merkezi adı altında kurulmuştu. Finansbank ve Sağlık Bakanlığı da daha sonra çağrı merkezlerini bu ilde hizmete açtı. Bugün Erzurum’da 3000 personel, bu sektörde istihdam edilmektedir. 
Son yıllarda kamu kuruluşları da çağrı merkezlerinin önemini kavramaya başladı.

Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı, 2008 yılında çağrı merkezi hizmeti vermeye başladı. “Alo 170” ile hizmet veren bu kuruluşun amacı, vatandaşların her türlü problemini, sorularını, eleştirilerini, önerilerini, ihbarlarını veya taleplerini alarak vatandaşın hayatını kolaylaştırmak ve hizmetleri hızlandırmaktır. Ayrıca “Alo 170” ile kayıt dışı istihdamı önlemek, kayıp ve kaçakların üstüne giderek kaynak oluşturmak, kurumdan hizmet alacaklara zaman kazandırmak, vatandaşın soracağı sorulara hızlı ve doğru cevap vermek amacı güdülmektedir.

Elazığ’da da Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığına bağlı olan “Alo 170 Çalışma ve Sosyal Güvenlik İletişim Merkezi” açılmasını talep ediyoruz. Bu talebimizin başvurusunu, 05.03.2012 tarihinde Elazığ Valiliğine verdiğimiz bir dilekçeyle yapmış bulunuyoruz.

Daha önce Vodafone, Turkcell ve Avea çağrı merkezleri ile ilgili proje hazırlayarak Elazığ Valisi Sayın Muammer EROL’a gitmiştim. Sayın Valimiz, projeyle çok ilgilenmiş ve benim yanımda Telekom yetkilileri ile Avea Çağrı Merkezinin Elazığ’a kazandırılmasıyla ilgili bir telefon görüşmesi yapmıştı. Ancak, Avea Çağrı Merkezinin Erzincan’a kurulacağı bilgisi verilmişti. Daha sonra Vodafone ilimize bir çağrı merkezi açtı. “Tarihe Bir Not: Vodafone Çağrı Merkezi” başlıklı bir yazı yazmış; Vodafone’un Elazığ’a çağrı merkezi açmasıyla ilgili süreci - yaklaşık iki yıl önce hazırlamış olduğum - projeden başlayarak yazmış ve kurulumun gerçekleşmesinde emeği geçenleri anarak teşekkür etmiştim. Şimdi bu çağrı merkezinde, 500 hemşehrimize iş istihdamı oluşturulmuştur.

Turkcell Kurumsal Birim Yöneticisi Sayın Güzin Kont aracılığıyla sunmuş olduğum “TURKCELL ELAZIĞ ÇAĞRI MERKEZİ PROJESİ” dikkate değer bulundu ve ilimizde bir çağrı merkezi açılması için önemli bir adım atıldı. Turkcell’in Genel Müdürü Sayın Süreyya Ciliv başta olmak üzere, Global Bilgi Müdürü Sayın Bahadır Pekkan, Müdür Yardımcısı Sayın Haktan Saran, Dış Kaynak Yönetim Müdiresi Sayın Sema Özlem Kalay, görüşmelerimizde iyi niyet gösterdiler. Hoşgörü ve kurumsal kimliklerine yakışır tavırlarıyla dosyamızı ilgiyle takip eden Dış Kaynak Yöneticisi Sayın Onur BAL da şehrimiz ve projemizle ile çok ilgilendi. Ne yazık ki ilgi yetmiyor… Destek açıklamalarını duymak istiyorlar. İl yöneticileriyle muhatap olmak istiyorlar. Avea Çağrı Merkezinin açılması ve Türkcell Çağrı Merkezinin ilimize kazandırılması için lobi faaliyetlerine ihtiyaç duyulmaktadır. Firmaların yetkilileriyle görüşülmesi, iyi niyet oluşturulması ve yetkililerin şehrimize davet edilmesi gerekiyor. Umarım, yakında bu konuda da olumlu bir adım atılmış olur ve Tukcell Çağrı Merkezi İlimize açılmış olur.

ALO 170 Çalışma ve Sosyal Güvenlik İletişim Merkezinin ilimize açılması, bir bakanın iki dudağı arasındadır. Zaten doğuya yatırım yapmak istiyorlar. Görüşmelerin yapılıp projelerin takip edilmesi gerekmektedir. Aksi takdirde bir sivil toplum örgütü, işi ancak buraya kadar getirebilir. Şehrin yöneticileri ve siyasetçileri konuya önem vermeli ve bu tür istihdam merkezlerinin ilimize kazandırılmasına gayret göstermelidirler.

VODAFONE Çağrı Merkezinin yanında, Alo 170 Çalışma ve Sosyal Güvenlik İletişim Merkezinin TURKCELL Çağrı Merkezinin ve AVEA Çağrı Merkezinin ve bunların yanında e-devlet ile ilgili diğer çağrı merkezlerinin ilimize açılmasıyla birlikte, yaklaşık 3 bin kişi istihdam edilecek ve yıllık 30 milyonluk (30 Trilyon) bir ekonomik girdi sağlanmış olacaktır. Çağrı merkezlerinin kurulması, ilimiz ekonomisinin güçlendirilmesi ve işsizlik oranlarının azaltılması açısından öncelikli konulardandır.

Yetkilileri, projelerimizi takip etmeye davet ediyorum. Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi olarak biz sadece proje üretebiliyoruz. Takip ve kontrolü, bizi aşan bir konudur. Yerel yöneticiler, kamu yöneticileri ve özellikle de siyasi çevre, projelerin hayata geçirilmesi ve bu tür istihdam alanlarının ilimize kazandırılması için çaba sarf etmelidir. Sizlerden bütün işsizler adına ricam budur… 

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

http://www.gunisigigazetesi.net/kategori.php?id=5012

Ana! Bu kelime, yüklediğim bütün anlam bulutuyla birlikte, hep hüzünlendirmiştir beni. Çoğu zaman yüreğimden ince bir sızı gibi geçen anamı, bazı günlerde gururlu bir dağ çiçeği gibi göğsümde taşımama rağmen, yüceliğini, azametini, büyüklüğünü ifade etmekte zorlandım hep. Dünyada bu sevgiyi bu kutsallığı ifade edecek bir ölçü olmamasından mı bilmiyorum, sadece elini öperek sevgimizi gösteriyoruz her birimiz. Vatan ile ana’yı birleştirip “Anavatan” yapan, dil ile ana’yı birleştirerek “anadil” yapan bizler olmamıza rağmen, ruhumuzdan dökülen sevgimizi ifade etmekte zorlanır olduk.

Evladını titizlikle karnında taşımaktan tutun da, doğumdan itibaren çektiği sıkıntıları biliriz hepimiz. Beşik başında nöbet bekleyen de analarımız, her sıkıntımızda mum gibi eriyen de analarımız. O kadar zarif olmalarına rağmen, yavrusuna zarar gelme ihtimali karşısında kartal kesilen de analarımız, evladının istekleri karşısında kuzu kesilen de analarımız. Yaptığımız hatalar karşısında sevecen ve aydınlık çehresini sergileyen de analarımız, yapılan haksızlık veya kötülük karşısında kollarını, kanatlarını, yüreğini, gövdesini bizlere siper eden de analarımız. Bebeğinin ilk adımını görende ağlayan da, ilk sözcüğünü duyanda ağlayan da, kaybedende ağlayan da ağlayan da, bulanda ağlayan da, kavuşanda ağlayan da, ayrılanda ağlayan da hep analarımız. Anneler yürekten ağlar. Bazen kirli vicdanları yıkar annenin gözyaşları, bazen de en karanlık kalplerin pasını siler. Bir annenin yüreğinin dibindeki o sevgi uçurumunu hangi kelimeler tarif edebilir? Gündüzleri yavrusuna güneş olan da, geceleri karanlıklara ışık olan da analarımız değil mi? Denizin mavisi, ormanın yeşili değil midir her birimizin sevgili annesi? Anamız geldiğinde, baharda açan rengarenk çiçekler gibi olmaz mı dünya, kuşlar cıvıl cıvı ötmez mi?

Ana hasretini yüreğinde yaşayanlara ne demeli, ne anlatmalı? Anasından ayrı duranlara, ana şefkatini bir kez olsun tadamayanlara, annesini kaybeden yetimlere ne demeli? Peki, bir kerecik olsun yüzüne doya doya bakamayan insanlara ne demeli? Saçları bir kez anne şefkatiyle okşanmamışlara, annesinin o billur sesiyle bir defacık ninni dinleyememişlere ne demeli peki? Duadan başka yapacak bir şeyi olmayan analar; dua ile kalkan, dua ile inen o kutsal elleriniz dert görmesin, dualarınız kabul olsun inşallah. Cenneti ayaklarınızın altında sayan bir büyük dine inanan bizler, bazen sizlere layık evlatlar olamayabiliyoruz. Ama ne olur dualarınızı bizden esirgemeyin. Anne olmanın ne zor olduğunu belli bir yaşa gelince anlıyormuş insan. Anne olmanın umut etmek olduğunu, asla vazgeçmemek olduğunu, karşılıksız, bedelsiz, hesapsız bir sevgi vermek olduğunu geç öğrensek de, size karşı ifade edilemez sandığımız bir sevgi beslediğimizi bilmelisiniz. Bu dünyaya geldiğimiz günden itibaren, kokusunu ve kucağındaki huzuru bize sunanlar unutulur mu? Düşe kalka büyüdüğümüzde edindiğin telaşı, eve geç geldiğimizde pencere kenarında beklerken yaşadığın kaygıları, iyi bir evlat olabilmemiz için verdiğin mücadeleyi kim küçümseyebilir? Sıcaklığını tadamayan evlatların da, kokunu unutan evlatların da, yanında değerini bilmeyenler de, uzaktan sevmek zorunda kalanlar da, kor bir ateş gibi yüreklerinde tutuyorlar seni. Evlatların için ömrünü mum eden, saçının birini ak, birini kara örgüyle ören, yalnızlığını gizleyip hüzünlerini saklayan, derdini külleyip sevgisini közleyen, gözyaşlarını içine akıtıp sevgisini evladına aktaran, kalbinin od’unu, alevini evladının üşüyen ellerinde soğutan, herkesin anası, hepimizin anası, Anadolu kadını, sevgili annemiz, zannetme ki seni bir an için unuturuz. Sana karşı olan hislerimiz o kadar yoğun ki, bin yıllık bir süzgeçten geçerek bugünlere ulaştı. Sen bizim için yaşarken, bizim için ağlar bizim için gülerken, bizler için ölürken, derdimizi derdin, sevgimizi sevgin, hüznümüzü hüznün yaparken, hangi şiirde, hangi yazıda, hangi sözde unutabiliriz seni? Bir bakışta yalanımızı, göz ucuyla kederimizi, yüreğince tasamızı anlayan, bizimle kederlenen, bizim için bizden çok tasalanan ana; seni hangi umulmaz yürek unutabilir?

Ana olmak çok zor. Batı da zor, köyde de zor. Şehirde de zor, evde de zor. Filistin’de de zor, Irak’da da zor. Bakü’de azatlık meydanında evladını tanklar altından çekmek de zor, Urimiye’de gülmek de zor. Savaşın içinde de zor, barışın içinde de. Ana olmak çok zor ve cesaret ister. Kadın olmak kolay, ama ana olmak çok zor. Oğlunu askere gönderip yollarını beklemek de zor, çalınan kapıya inat “Vatan sağ olsun”  demek de zor. Derdi taşımak da zor, eziyete susmak da. Evladını özlemek de zor, evladına kavuşmak da.

Ama bazıları için zor olan, hatta imkansız olan bir şey daha var… o da annesine “seni çok seviyorum anne” diyebilmek. Bu durumda olanlar; lütfen annenize içten bir dua gönderin.  Elinde imkanı olanlar için, saat geç değil. Anneniz her neredeyse, bütün iyi niyetiniz ve sevginizle, annenize sevginizi şöyle haykırın; SENİ ÇOK SEVİYORUM ANNEEE…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Karamanoğlu Mehmet Bey, Türk dili ve kültür birliğinin sağlamasında önemli bir adım olan; “Bugünden sonra hiç kimse sarayda, divanda, meclislerde ve seyranda, Türk dilinden başka dil kullanmaya” fermanını 1277 yılında vermişti. Bu ferman, 19 yıldır “Hazar Şiir Akşamları” organizasyonu ile, medeniyetin önemini bilen bir avuç fedakar insan tarafından, Elazığ İlinde diri tutulmaya çalışılmaktadır. “Fırat Şiir Akşamları” olarak başlayan etkinlik kabına sığamamış ve “Hazar”a dökülerek, bazen göl olmanın sızısını yüreklerde hissettirmiş, bazen de deniz olmanın sevincini ve gururunu, “söz ustaları” aracılığı ile “ortak bir dilde” seslendirme fırsatı bulmuştur.

Şiirin tarihi çok eskidir. “Dede Korkut”un destanlarında bugün bile anlamını yitirmemiş şiirlerden tutun da, vatanseverlik, hümanistlik veya aşk temalı gazeller, rubailer veya kasidelerin günümüze kadar gelen milyonlarca örnekleri vardır. Bu şiirlerin zenginliği ve şiirde Türkçenin kullanılması, Türk Edebiyatını güçlü kılmış ve günümüzde “Türk dil birliğinin” oluşmasında önemli adımlar olmuştur. 

Şiir, geçmişten bugüne yapmış olduğu yolculukta bazen “araç” olurken, bazen de daha kalıcı bir egemenlik sağlamak adına “amaç” olmuştur. Ama her iki halde de, “ahlaki bir görev” üstlenmiş, bazen duygulara hitap ederek kendisine hayranlar oluşturmuş, bazen toplumsal faydaları ince bir dil kullanarak ön plana çıkartarak, “toprakları vatan yapmak” görevini yüzyıllarca sonraki nesillere taşımak görevini üstlenmiştir. Estetikten, güzellikten ve ahlak anlayışından taviz vermeden oluşumunu devam ettiren şiir, bazen özgürlüğe bir “türkü” olmuş, bazen ananın yüreğine “ağıt”, kimi zaman da geleceğe “umut” olmuştur. Şiir, kimilerinin dilinde “aşk” ile özdeşleşirken,  kimilerinin yüreğindeki toplumsal kaygılarda “hal” olmuştur. 

Şiir toplumsal bir olgu olur da, İslam dini bu fenomeni görmezden gelebilir mi? Kur’an-ı Kerim’in birçok ayetinde şairlerden ve şiirden bahsedilir. Hedefi olmayan şiirlerden, heyecanının etkisi altında kalan ve kendi söylediğine inanmayan şairlerden olumsuz olarak bahseder. Peygamber Efendimize “şair” denilmesine şiddetle karşı çıkan Kur’an-ı Kerim’de, “Allah’a iman edenler, iyi işler yapanlar, Allah’ı çok zikredenler, zulüm ve sitem karşısında duranların” şiirine açık kapı bırakmıştır. Peygamber Efendimizin “bazı şiirler hikmettir” hadis-i şerifi, İslam’ın şiire ve içeriğine ilişkin bakış açısını ifade etmektedir.

İki cihana sığmayan Nesimi olmasaydı, bugün insanın hayali ile ilhamı arasında sıkışıp kalırdı medeniyet. İlham denilen o büyük “hikmet” olmasaydı, kendisi yerde, hayali gökte olamayacaktı insanoğlunun. Uzayda uçamayacaktı veya evreni bir mısra şiire sığdıramayacaktı. İlhamın kanatları kırık olmaz. O, Allah’ın insanlara verdiği bir nimettir. Şairlerin şöhreti, kıskandırsa da bizleri, acılarını hiç kimse yüreğinde hissetmek istemezdi. Hiç biriniz yaşarken ölümü göze alamazdı. Leyla’ya şiirler söyleyerek saf saf gezinemezdi hiçbiriniz. Sen nehri kıyısında açlıktan ölmeyi istemezdiniz kimse. Derinizin yüzülmesini bırak, yüzünüzün gerilmesini kaldıramazdınız. Kim darağacında sallanmak isteyebilir ki? Hiç biriniz yaşarken ölemezdiniz “O’nun” gidişinin ardından. Bir insanın biri şair, biri insan ömrü olmak üzere iki ömrünün olduğunu hiç biriniz bilmezdiniz yaşarken. Bir insan kaderi, bir şair kaderi olabileceğini bilmeden ölmeyi kim ister ki? Bir ömrü, ötekine kurban verebilir miydiniz örneğin? Bir sözün, bir çift gözün, bir hilal kaşın, bir ay yüzlünün peşinden koşabilir miydiniz yıllarca? Halkın özgürlüğünü haykırırken diliniz, yüreğiniz ölüme meydan okuyabilir miydi? “Sürgün edilmek, tutuklanmak, ölmek, yüreklerde yaşamak şairlerin kaderidir” diyebilir miydiniz? Bir meşe ağacının yaprağına bakıp, orada Allah’ı görebilir miydiniz mesela? Bir taşa bakıp, insanı hayal edebilir miydiniz? Bir menekşenin kokusunda “sevgiliyi”, duruşunda” boynu bükük bir kızı” görebilir miydiniz? Kendi ölümünüzü büyük bir iştahla kaleme alabilir miydiniz? “Gün gelir Atilla İlhan ölür” diyerek yüreğinizin derinliklerinde çağlayan pınarı “Hazar”a dönüştürebilir miydiniz? Kaderinizin sadece yazmak olduğunu bilerek, sözünüzü şiire, yüreğinizi gazele, içinizdeki sesi kaleme düşürebilir miydiniz? Kaleminizle, yüreğinizle, Hakkın yanında, halkın yanında, bozulan değerlerin karşısında göğsünüzü “siper”, dilinizi “ok”, yüreğinizi “kalkan” edebilir miydiniz? Hem kendi kaderini, hem halkın kaderini kim yaşayabilir? Karacaoğlan aşk ile yoğrulurken, Veysel toprakla dost olurken, Köroğlu narasıyla beyleri yere çökertirken, bir an için akıllarından gelecek kaygısı geçirdiler mi acaba bizler gibi? Mecnun o çölü kendisine vatan edende, bir an için vazgeçmeyi düşündü mü? 

Sizler, bizler, bu soruların cevaplarını içimizde düşlerken, o ruhlar, o asil ruhlar, “Hazar”ın anlam bulutu etrafında toplanmış, Türk Dünyasına birlik ve beraberlik bahşetmişlerdir. O gün adı “Fırat” olan şiir, bugün “Hazar” olan deryaya, “Hazar Şiir Akşamlarına” dönüşmüştür. Seyirci ilgisinden şikayetçi olan Sayın Valimizin sitemine katılmakla birlikte, şiirin kolay anlaşılmayacak bir ruhunun olduğunu, o gün şiir yazarken kendi kaderi yerine, şair kaderi oluşturanlar ile, bugün şiire destek veren ve şiiri büyük bir coğrafyanın ana dili olduğunu hatırlatan günümüz kahramanları arasında bir farkın olmadığını hatırlatmak isterim. O gün onlar aşılamamıştı, bugün buradakiler. O gün onlar kendi kaderlerini terk ederek toplumun kaderini, şair kaderini yaşadılar, bugün buradakiler. O gün onlar anlaşılamıyordu, bugün buradakiler. O gün onlar sitem etti şiirlerinde, gazellerinde, sözlerinde, bu gün buradakiler. Ama sonuç olarak, bu gün o yaşayanlar hiç unutulmadılar, bugün bu coşkuyu “Hazara” dönüştürme gayreti içerisinde olanlar hiç unutulmayacaklar. Tarih, hepinizi not ediyor. Gün gelecek, kalabalıklar arkanızdan şiirler okuyacaklar. Yüreklerinden süzülen duaları, gittiğiniz yerlerde duyacaksınız.

28 Kasım 2011 22:26

Daha önce bir yazımda da ifade ettiğim gibi, “Elazığ olarak bir yanımız hep Dersim oldu.” Bu ifadenin; coğrafi, kültürel, sosyal, siyasi ve tarihi olmak üzere, birçok boyutu vardır.

Ülkemizin içinde bulunduğu süreçte, Dersim gerçeği ile bir kere daha yüz yüze geldik ve Elazığlılar olarak bu konuya kayıtsız kalamayız. Her şey bir kenara, Dersim ile tarihi bir iç içelik ve bir komşuluk hukukumuz var.

Olay siyasi olmaktan ziyade tarihi bir boyut taşıdığı için, siyasi eksende yapılan tartışmaların doğru sonuçlar ortaya çıkarmayacağı kanaatindeyim.

Yine de, bilinen tarih ışığında, “Dersim 38” olarak literatüre geçen dönemde nelerin yaşandığını doğru tahlil etmek, önem arz etmektedir. 38’de yaşananların iki-üç yıl ile sınırlı bir hadise mi, yoksa tarihi bir sürecin sonucu mu olduğu, iyi tahlil edilmelidir. Çözüm, sebep-sonuç ilişkisinin doğru kurulmasıyla ortaya çıkacaktır. Çözüm diyorum, çünkü; inanıyorum ki siyasi arenada yaşanan “nasıl oldu, niye oldu, kim yaptı” tartışmalarından ziyade, “bir daha benzer hadiselerin yaşanmaması adına, toplum olarak ne yapmamız gerekir” sorusuna yoğunlaşmamız, daha verimli sonuçlar elde etmemizi sağlayacaktır.

Bu çerçevede Dersim’i 38’e taşıyan sürece kısaca bakmak faydalı olacaktır. 
Olayların gelişimi 16. yüzyıla kadar uzanmaktadır. Yavuz Sultan Selim’le Şah İsmail arasında yaşanan tarihi gerilim, özellikle “tampon bölge” konumundaki (bugünkü) Doğu ve Güneydoğu bölgelerimizde büyük toplumsal travmaların yaşanmasına yol açmıştır. İslam tarihinde “hilafet mücadelesi” olarak başlayan gelişmeler, mezhep eksenli olarak şekillenmiş ve Aleviliği kabul eden Horasan Türkmenleri ile Sünni Osmanlı Devleti arasında toplumsal bir çatışma boyutuna ulaşmıştır. Sonuçta Osmanlı Devleti de, Şah İsmail’in kurduğu Safevi Devleti de, birer Türk Devletidirler. Yavuz, daha tahta oturmadan önce (Trabzon Valisi iken) bölgeye bir sefer düzenlemiş ve Alevi Türkmen’lere karşı son derece sert müdahale etmiştir. Yavuz’un gazabından kurtulan birçok Alevi Türkmen de Dersim’e sığınmış ve hayatta kalma mücadelesi vermiştir. Bütün bunlar tarihi gerçeklerdir.

Yavuz’un Şah İsmail’i Çaldıran’da mağlup etmesinin ardından, bölgede yaşanan gelişmeler farklı bir boyut kazanmıştır. 
Daha önce Şah İsmail’in siyasi bir etki kurduğu Doğu bölgelerimiz, Yavuz’un bilgisi dahilinde Sünni Kürt aşiretlerinin denetimine bırakılmıştır. Bu süreçte, Kürt Derebeyleri tarafından Aleviler üzerinde büyük baskılar kurulmuş, katliam ve sürgünler yaşanmıştır. Bir kısmı Kürtleşen Alevi topluluklarının kalanları da, başta Dersim olmak üzere, daha güvenli gördükleri ve savunmaya müsait yerlere çekilmek zorunda kalmışlardır.

Varlıklarını Aleviliğe tutunarak devam ettirmeye çalışan bu gruplar, yüzyıllarca içe kapanmış ve devlet otoritesinden uzak yaşamışlardır. Sözlü halk kültürü çok gelişmiş olan Alevi toplumu, geçmişte yaşadığı acıları, türkü, ağıt, destan ve halk hikayesi şeklinde nesilden nesile aktarmış ve birliğini canlı tutmaya çalışmıştır.

Dış dünyayla adeta bütün irtibatını kesen Dersim, 1850 yılında Osmanlı devletinin yapmak istediği yeni idari düzenlemeler ile tekrar hareketlenmiştir. Askeri, mali ve idari anlamda büyük sıkıntılar yaşayan Osmanlı, yeni talepler ile Dersime bölgesine de gelmiş ve bütün topraklarında yaptığı gibi, onlardan da asker ve vergi vermelerini istemiştir. Yüzyıllarca yarı otonom yaşamaya alışmış olan Dersim halkı (tarihi hafızasının da etkisiyle), Osmanlı’nın bu taleplerine karşı çıkmıştır.

Osmanlı’nın bu durumu asker kullanarak çözmek istemesi, başkaldırı hareketlerini başlatmış ve 1938’e gelinceye kadar her 2-3 yılda bir Dersim’e askeri harekat düzenlenmiştir. Başkaldırı ve askeri harekatların doğal bir sonucu olarak da, her defasında insanlar ölmüş ve büyük acılar yaşanmıştır.

Birinci Dünya Savaşı ile birlikte yeni bir süreç başlamıştır. Osmanlı’nın son yıllarını yaşadığı bu dönemde, başta İngiltere olmak üzere, Avrupa ülkeleri “istihbarat karargahlarını” adeta Anadolu’ya taşımışlardır.

Ülkemizin Doğu ve Güneydoğu’sunda kurulması planlanan büyük Ermenistan ve büyük Kürdistan için bütün imkânlarını seferber eden Avrupa, çeşitli dernek ve örgütler kurdurarak, bölgedeki çalışmaları koordine etmiştir.

Mesela; İngiliz Muhipler Cemiyeti kontrolünde kurulan Kürt Teali Cemiyeti, bu tür derneklerin en önemlilerinden birisidir. Bugünkü anlamda “Siyasi Kürtçülük” yapan bu örgüt, ilk ciddi girişimini Koçgiri bölgesinde yapmıştır. Koçgiri, bugünkü Sivas’ın doğusunu kapsayan alanda yerleşik olan Alevi aşiretin ve bölgenin adıdır. Kürt Teali Cemiyeti tarafından bölgeye gönderilen elemanların (Baytar Nuri, Alişan vs.) organize ettikleri isyan hareketinde en ciddi destek ve güvenceleri de, Dersim olarak planlanmıştı. Buna paralel olarak, Dersimde de ciddi bir çalışmalar vardı.

1920-21 yıllarında yaşanan bu isyan hem tarihi anlamda, hem stratejik ve hem de ideolojik açıdan son derece önemlidir. Kurtuluş Savaşı’nın olanca hızıyla devam ettiği ve Yunan ordusunun Polatlı’ya kadar yaklaştığı bir dönemde başlayan bu isyan, zamanlama olarak da son derece manidardır.

Dersim’in bu isyana destek vermesi ile birçok olayın seyrinin değişeceği muhakkaktır. Fakat özellikle Diyap Ağa gibi güçlü ve etkili bir Dersim’li aşiret reisinin Mustafa Kemal’in yanında yer alarak Ankara’ya gitmesi ve Milli Mücadeleye destek vermesi, Koçgiri isyanının akıbetini belirleyen en önemli faktörlerden biri olmuştur.

Diyap Ağa’nın bu tavrından bir önceki adım daha da ilginçtir. İstihbarat karargâhını Malatya’ya taşıyan İngilizler, Binbaşı Noel adlı subayını buradaki isyan hareketlerini organize etmek üzere görevlendirmişlerdir. Bu arada Erzurum kongresini yaparak Sivas’a geçmek üzere olan Mustafa Kemal’in öldürülmesi kararını alırlar. Dersim’de bazı aşiretler ile irtibata geçilir ve durum anlatılır. Oldukça yüklü de bir para verilir. Parayı alan aşiret reisi yaklaşık 600 silahlı adamıyla birlikte Kemah boğazında Mustafa Kemal’in aracının önüne çıkar, O’na bağlılığını bildirerek İngiliz istihbaratından aldığı altınları Milli Mücadele’de kullanılmak üzere Mustafa Kemal’e teslim eder. Bu onurlu davranışı sergileyenin Diyap Ağa ya da ağabeyi Mustafa Ağa olduğu yönünde yorumlar vardır. Kim olursa olsun, bu insanlar sonuçta Dersim’lidir ve adeta bu davranışlarıyla Mustafa Kemal’in şahsında Türkiye Cumhuriyetine yol vermişlerdir.

Bu olaydan sonra Diyap Ağa, Mustafa Kemal tarafından mebus olarak Ankara’ya davet edilmiştir. Bu konular değerli arkadaşım Kağan GÖKALP ve merhum dostum Suat BULUT tarafından (Allah rahmet etsin) hazırlanan “Dersimli Diyap Ağa” adlı kitapta ayrıntılı olarak anlatılmaktadır (Kripto yayınları, Batı Kitap Kırtasiye’den temin edilebilir).

Koçgiri isyanının bastırılmasından sonra o bölgeden ayrılan Baytar Nuri ve Alişer gibi elebaşılar, Dersim’e gelerek Seyit Rıza’ya sığınmışlardır. Bu durum aslında bir sığınma da olmayıp, Dersim merkezli yeni bir isyanın hazırlık aşamasıdır. Seyit Rıza’nın Dersim’deki nüfuzunu kullanmış ve aynı zamanda ondan istifade etmişlerdir.

1926’da Dersim’de patlak veren Koçuşağı isyanı, yaşanan sürecin kilometre taşlarındandır. Burada da etkin bir rol oynayan Diyap Ağa, diğer aşiretleri bu isyanın dışında tutmayı başarmıştır. Bu arada Seyit Rıza’nın etrafına çöreklenen insanların da farkındadır. Diyap ağa, damadı olan Seyit Rıza’yı her fırsatta uyarmakta ve adım adım bir felakete doğru gittiğini ifade etmektedir. Diyap Ağa’nın bütün gayreti, Dersim halkının zarar görmesini engellemek içindir. 1890’da İngilizlerin isyan çıkarmak için kendisine de para teklif ettiklerini, fakat kabul etmediklerini, bunların bir oyun olduğunu ve sonuçta halkın zarar göreceğini her fırsatta anlatmaktadır. 1935’te son nefesini verinceye kadar da anlatmaya devam etmiştir.

Bu süreçte Mustafa Kemal tarafından Dersim’e sürekli iyi niyet elçileri gönderilmesine rağmen, hiçbiri kesin bir sonuç alınamaz. Dersim, 38’e böyle geldi. Özellikle İngiliz ve Fransız istihbaratının bölgedeki faaliyetlerini ve devlet projelerini bilmeden bu süreci yorumlamaya çalışmak, bana göre eksiklik olacaktır.

Sonuçta büyük bir askeri harekata ve Dersim’de yaşayan halkın batı illerine sürülmesine karar verildi. Devletin askerine kurşun atmak için silaha sarılan insan, öldürmeyi olduğu kadar, ölmeyi de göze almış demektir. Fakat dünyanın her tarafında, savaşların gerçek mağdurları çocuk ve kadınlardır. Dersim harekatı içerisinde de son derece trajik olaylar ve büyük aile dramları yaşanmıştır. Bunu kimse inkar edemez. Fakat bu noktada devleti ya da şahısları suçlamak, işin biraz kolaycılığıdır. Bir halkı, bir toplumu göz göre göre ölüme sürükleyen toplum önderlerinin hiç mi suçu yoktur? Asıl sorgulanması gereken noktalardan birisi de bu olmalıdır. 
Yani Dersim’i, 16. yüzyıldan başlamak üzere tarihi bir bütünlük içerisinde ele almamız daha sağlıklı sonuçlara ulaşmamızı sağlayacaktır.

Ancak burada küçük bir hatırlatma yapmalıyım. Merhum Celal BAYAR, 1937–1939 yılları arasında Başbakandı. Çok partili siyasî yaşamın başlaması üzerine, 1946 yılında Adnan Menderes, Fuat Köprülü ve Refik Koraltan ile birlikte Demokrat Parti’yi kurdu ve genel başkanlığa getirildi. Partisinin 1950 seçimlerini kazanmasından sonra, 1950’de Türkiye Büyük Millet Meclisi’nce Türkiye’nin üçüncü Cumhurbaşkanı olarak seçildi. Yani, “Dersim’de yaşananlar konusunda, rahmetli Celal BAYAR’ın adı nedense hiç geçmiyor” diyerek, yorumu bu sınırda tarihçilere bırakayım.

Sonrası tarihçilerin işi. Genelkurmay arşivleri açılmalı ve gerçekler tarihçiler tarafından araştırılmalı ve kamuoyu ile paylaşılmalıdır. 

Genelkurmay, arşivlerini açmaz mı diyorsunuz? 

Son söz: “Askerin kozmik odasına bile girildi.”

Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

20 Haziran 2011 22:38

Empati, bir başkasının eylem veya söylemini, ya da yaşadığı deneyimi bir elbise gibi giyinerek, karşıdaki insanın duygularını anlamaya çalışma veya onun hakkında bir yargıya varmadır. Bir başkasının duygularını bir elbise gibi giyinilmesi demek, kişinin hareketlerinin beslendiği bütün duyguları anlama ve anlamlandırabilmek demektir. Kısa bir tarif ile empati, bir insanın, bir başka insanı anlama çabasıdır.

Empati kuracak kişiler, kendisini karşısındaki insanın yerine koymalı, söylemlerini ya da eylemlerini bu pencereden değerlendirmeli ve karşısındaki insanın bakış açısını anlamaya çalışarak o açıdan bakmalıdır. Her insanın Fenomenolojik bir alanı vardır. İnsanız ve her birimiz, kendimizi, çevremizi veya olayları başkasına benzemez bir şekilde, yani sadece bize özel bir biçimde algılarız. Bu yaklaşım sübjektiftir ve kişiye özeldir. İşte bu alan, Fenomenolojik alandır. Yani kişinin baktığı penceredir. Eğer bir insanı anlamak istiyorsak, kendi penceremizden değil, karşımızdaki insanın penceresinden bakılmalıdır. Empati kurulabilmesi için, kişinin duygu ve düşünceleri doğru olarak anlaşılmalıdır. Tabi bu empatiyi kurmuş olmak ve karşıdaki insanın duygu ve düşüncelerini anlamış olmak, empati sürecini tamamlamaya yetmeyecektir.

Empatinin doğuştan gelen bir yetenek olduğunu savunanlar olduğu gibi, sonradan öğrenilebilmesinin mümkün olacağını düşünenler de vardır. İnsanların doğuştan gelen bir takım yeteneklerinin olması gibi, sonradan kazanılan arzu veya eğilimler vardır ki; bunlar zihinsel veya sosyal ihtiyaçlar ile birlikte ortaya çıkarlar. Örneğin susamış bir vücudun su içme arzusu gibi. Fakat bu arzu veya istekler sadece yeme içme ile sınırlı olmamaktadır. Ve öyle durumlar oluşabilir ki, insanın kendisinin ve toplumun zararına yol açabilecek bir takım eğilimler oluşabilir. Kişi duygularını belli bir disiplin içerisinde tutmayı başarabilmeli, başkasına zarar vermemeyi ya da kendi psikolojisini veya fizyolojisini bozacak davranışları terbiye edebilmelidir. Toplum yararına olan merhamet etme, sevgi duyma, adaletli davranma, iyilik etme, haksızlık etmeme gibi duyguları geliştirmeli ve kuvvetlendirmelidir. Aynı zamanda, nefret etme, yalan söyleme, kötülük etme, yanlış yapma gibi insani olabilecek duyguları kontrol altına alabilmeli ve hayatını olumlu duygu ve düşünceler ile donatabilmelidir. Kendisini başkalarının yerine koyabilmeli, karşıdakini anlamayı ve dinlemeyi becerebilme alışkanlığı kazanabilmelidir. 
Hz. Peygamberimizin(s.a.v) “Komşusu açken tok yatan bizden değildir” sözü, kendimiz için istediğimizi başkası için de istememiz konusunda bir rehberdir. Yine Peygamber Efendimizin "Kınamayınız, kınadığınız şey başınıza gelmedikçe ölmezsiniz" sözü, “kim bir kardeşini, bir günah sebebi ile ayıplarsa, o günahı işlemedikçe o kimse ölmez” anlamına gelen önemli hadislerden birisidir. Bunlar ve benzer birçok hadis, karşımızdaki insanı anlamaya, onun penceresinden bakmaya zorlar bizi. Bu bakış açısı, “kamil insanı” oluşturmaya çalışan İslam’ın temel prensiplerindendir. Düşünce planında “Güzel Ahlak” ölçüsünü benimseyen bir insanın, çevresine karşı farklı bir muamelede bulunması beklenemez.

Toplum olarak zor günlerden geçildiği bu dönemde, “Empati” kelimesini daha bir sık kullanmamız gerekmektedir. Birbirimizi anlamak için biraz çaba sarf etmeli, ‘ben’ yerine ‘biz’ demeyi öğrenmeliyiz. “Ben haklıyım, ben bilirim, benim dediğim doğru, bensiz olmaz, ben varsam olur, benim fikrim doğru, ben yanlış yapmam” gibi yaklaşımlar, insanları da, toplumları da anlamayı zorlaştırır. Birlikte yaşamanın yolu, ‘biz’ demekten geçmektedir. Bu yolu maalesef birileri tıkamaya çalışıyor. Ülkemizin birliğine ve beraberliğine kast etmek isteyenler var. Böyle bir tehlikeyi çok yakın görmemekle beraber, çokta uzak görmüyorum. Ülkemizin kavgaya veya bölünmeye değil, birliğe, beraberliğe, bütünlüğe ve huzura ihtiyacı var. Lütfen biraz daha duyarlı olalım ve bugünleri bu duyarlılığın ışığında sağlıklı bir şekilde atlatalım. “Biraz Empati” çare olur mu bilmem ama, fena bir başlangıç olmaz, ne dersiniz?…

Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Nerede duracaklarına karar vermeleri hayli zaman aldı. Söylemde bütünlük yoktu, yöntemde bütünlük yoktu, eylemde bütünlük yoktu…

24 nisan 2012 tarihinde, yine bu köşeden, “SAYIN MAHİR SÖNMEZ’E AÇIK MEKTUP” başlıklı yazımda:

“Biliyorsunuz ki Elazığ’da yaşayan hemşehrilerimizin yaşam kalitesi gün geçtikçe yükseliyor ama maalesef bu yükselişin paralelinde seyretmesi gereken şehirleşme hususu, beklentilerin altında kalıyor. Ortaya çıkan tablo, şehrimin insanlarında tedirginlik oluşturmuş ve halkımızın kaygılanmasına neden olmuştur. Gidişatın doğurduğu bu ters simetriye karşı bir çıkış yolu bulunamamıştır. 

Bu arada Büyükşehir Yasası”nın değiştirilmesi hususu gündeme geldi. Mevcut kanuna göre, merkez nüfusu 750 binin üzerinde olan iller büyükşehir olmaktadır. Ancak, merkez nüfusu 60, 80 veya 100 bin olan illere büyükşehir olma sözü verildiği için mevcut yasanın değiştirileceğinin duyulması üzerine, Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi olarak “Büyükşehir için 100 Bin Mektup Kampanyası” başlattık ve sizi, kampanyanın başından sonuna kadar, gerek yüz yüze gerekse basın - yayın yoluyla onure ederek bilgilendirdik.

Hatırlarsanız size şöyle demiştim: “Türkiye’nin en genç il başkanısın. Başka bir şey yapmana gerek yok. Sadece büyükşehir olabilmemiz için uğraşır da olumlu netice alırsan bu sana siyaseten ömür boyu yetecektir ve Elazığ, seni unutmayacaktır.” Hâlâ da sözümdeyim!

Bildiğiniz gibi bitiş süresinden bir gün erken sonlandırdığımız mektup kampanyamıza hemşehrilerim gönülden destek verdi. Başbakana, Meclis Başkanına, İçişleri Bakanına, Sayın Devlet Bahçeli’ye ve Sayın Kemal Kılıçdaroğlu’na 152 bin 250 mektup yazarak “büyükşehir olma” isteklerini, irade beyanlarıyla ortaya koydular. Elazığ, son yıllarda böylesine bir birlikteliğe şahit olmamıştı. 

Bu tarihten sonra size geldik ve Başbakanımızdan, Meclis Başkanımızdan ve İçişleri Bakanımızdan randevu almanızı rica ettik. Elazığ’daki siyasi parti temsilcilerinden, sendikalardan, sivil toplum kuruluşlarından ve Türkiye’deki Elazığ dernek başkanlarından oluşan bir “Büyükşehir Komitesi”nin mektupları götürmesi için yardım istedik. Siz de gayet olumlu karşıladınız. Bu konuda tam destek vereceğinizi hem bize hem de gazeteler ve televizyonlar vasıtasıyla kamuoyuna ifade ettiniz. Milletvekillerimiz de randevu konusunda ellerinden geleni yapacaklarını çeşitli yayın kuruluşları aracılığı ile ifade ettiler.

Sayın Sönmez, 

İlk gün verdiğiniz söz ve bizim ilk günkü niyetimiz, bu şehri büyükşehir yapacaktır. Bu konunun siyasi malzeme yapılmasını arzu etmemekteyiz. Tek arzumuz var: “Elazığ’ın büyükşehir olması.” Gerisi hikâye… Niyet okuyuculuğu yapmak, kimseye yarar sağlamayacağı gibi büyükşehir olmamızın önünde de en büyük engel olacaktır.

Sizin randevu alma konusundaki olumlu tutum ve davranışlarınız, bizleri başka arayışlara girmekten alıkoymaktadır. “Biz randevu alacaktık ve bu, iyi niyetimizi hem yüz yüze hem de basın yayın kuruluşları aracılığıyla deklere etmiştik. Ama burada amaç, bize siyaseten zeval getirmektedir.” dememeniz için çeşitli öneri ve yardım tekliflerini geri çevirdiğimizi bilmelisiniz. Ayriyeten bu konunun, siyaset için kullanılmadığını kesinlikle takdir etmelisiniz.

Önümüzü daha iyi görebilmemiz açısından, “randevu talebi için sizin veya vekillerimizin girişimleri oldu mu, ne cevap alındı, hangi aşamada ve daha ne kadar beklememiz gerektiği” noktasında kamuoyunu bilgilendirirseniz, yasa alt komisyonlara ulaşmadan devreye girme şansımız olur.” demiştik.

Ne yazık ki; ne görüşmelerimizden, ne de kamuoyu baskısından etkilenen olmadı ve Başbakanımızdan bir türlü randevu alınamadı.

Bunun iki sebebi olabilir…

Ya Başbakanımızla randevu alabilecek durum ve cesarette değiller ya da randevu almak istemiyorlar…

Her iki durumda da kaybeden şehrimiz olacak.

Eğer bu şehir kaybederse de bugünleri hiç unutmayacak! Tıpkı, “büyükşehir” yapacak yönetimi unutmayacağı gibi.

Tercih, siyasi parti yetkililerinindir. Ki; en iyisini onlar bilirler… Biz kendi bildiklerimizi ifade etmeye devam edelim…

Vatandaşımızın yazmış olduğu 152.250 mektubun sahibine ulaştırılması gerektiğinin her Elazığlı gibi bizler de farkındayız. Ancak zemin oluşturmaya söz veren yetkililer randevu almayınca / alamayınca bu irade beyanlarının önemini bilerek ve üzerimizdeki ağır sorumluluğu hissederek siyasi partilerin Elazığ’daki temsilcilerine teslim etmeye karar verdik. Aslında daha başka yöntemler kullanılabilirdi.

Ak Parti Genel Merkezi önünde küçük bir eylem ve söylem ile konu bir anda ülke gündemine taşınabilirdi. Ama bu, büyükşehir olmamıza engel olurdu. Çünkü, pozitif de olsa, yapılacak eylemin faturasını ilimizin ödemesine asla tahammül edemezdik.

Başka kanallardan Başbakanımıza ulaşılabilirdi. Ama bu, kendi iç çekişmeleri içine girmek demekti ve siyasi bir malzeme olarak kullanılması gündeme getirilebilir, kendi il başkanımız ve milletvekillerimiz varken başka il yönetimleri üzerinden hareket edilmesi, ilimizi olumsuz yönde etkileyebilirdi. Ak Parti Genel Merkezine kargo ile gönderilir, vatandaşımın yazdığı mektubu kargolarda sahipsiz bırakabilir, İstanbul İstiklal Caddesinde Çayda Çıralı, Kürsübaşılı, türkülü bir pozitif eylem ile sesimizi duyurmaya çalışabilirdik. Ama bu, “sahipsiz Elazığ” tezine destek olurdu ki; bu kadar olumsuzluğun üstüne bir de bu tür eylem ve söylemler ile gidilmesini, içimize sindiremezdik.

Velhasıl…

Ne yaparsak yapalım, Elazığ’ın “büyükşehir” olmasına katkıdan çok zarar verecektik.

Bizler de “Bunlar siyaset yapıyor, bakın üstümüze geliyorlar.” söylemlerine bir son vermek adına, sürçten çekilmeye karar verdik.

Hükümet kanadına yazılan mektupları, önce Ak Parti İl Başkanlığında, Ak Parti İl Başkan Yardımcısı Mücahit Yıldız'a teslim ettik.

"Topladığımız mektupları, Ak Parti yönetiminizin randevu alamaması nedeniyle önümüzdeki hafta Meclis'te görüşülecek olan “Büyükşehir Belediye Kanunu” öncesinde size teslim ediyor ve kenara çekiliyoruz. Bizim görevimiz buraya kadar. Biz, halkın iradesini ilgililere taşımakla mükelleftik ve halkın iradesi ortada bırakılmamalı. Lütfen bu iradeye sahip çıkın ve milletvekillerimiz ile birlikte, büyükşehir olabilmemiz için onurlu bir mücadele başlatın. Bu sizin hem insani hem de siyasi sorumluluğunuzdur.” diyerek, 93 bin 310 mektubu Ak Parti il başkanlığına teslim ettik. Sayın Başkan da, “Bu işin sorumluluğu bizdedir, sonuna kadar takipçisi olacak ve mektupların sahiplerine teslimini sağlayacak ve Büyükşehir olmak için gereken her şeyi yapacağız.” diyerek samimi bir ortamda mektupları teslim aldı.

CHP İl Başkanlığına gidildi ve yetkililere “Kanun mecliste görüşülürken lütfen büyükşehir olmamız için muhalefet edin. Sayın Kılıçdaroğlu hemşehrimiz sayılır. Eminiz ki; o da Elazığ’ın haksızlığa uğramaması için Elazığ’a gönülden destek verecek ve mücadele edecektir.” denildi ve mektuplar teslim edildi. Başkanlık adına, büyükşehir olmak için Ana muhalefet partisi olarak ne gerekiyorsa yapılacağına dair sözler alındı.

MHP İl Başkanlığı ziyaret edilerek: “Milliyetçi Hareket Partisi, ‘Merkez nüfus 400.000’e düşürülsün.’ diye meclisee bir teklif verdi. Sizden ricamız, bu teklifin yasalaşması için mücadele etmeniz. Bu durumda Elazığ zaten büyükşehir olacak ve şehir sizleri unutmayacaktır.” dedik ve mektupları samimi ve sıcak bir ortamda teslim ettik. Yetkililer, işin sonuna kadar takipçisi olacaklarını ve ilimiz için ne gerekiyorsa yapacaklarını açıkça beyan ettiler.

Bu ay içinde, kanun görüşmeleri meclise gelmiş ve yasalaşmış olacak. Bütün Elazığ halkı, 5 milletvekilimizi de yakından takip edecek, meclisteki eylem ve söylemlerini değerlendirecek ve kimin ne kadar samimi hareket ettiğine karar verecek!

Tüm arzumuz, Elazığ’ın “büyükşehir” olmasıdır.

Bizimle muhatap olmak istemeyen siyasi irade, bakalım bizler aradan çekildikten sonra halkımızın iradesine ne kadar ilgi gösterecek. Ne kimsenin hakkını yemek istiyoruz ne de haklarımızın yedirilmesine müsaade edilmesini istiyoruz. Gün, Elazığ’ın haklarını koruma günüdür.

Meydanı boşalttık. Söz, Ak Parti İl Başkanı ve Milletvekillerimizde. Hangi yol ve yöntemi izleyeceklerinin yakından takipçisi olacağız.

İşte, halkın iradesini yansıtan 152 bin 250 mektup, işte meydan…

Eylem sırası sizde…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

 “Büyük Köy olmanın, ya da Büyükşehir olmanın yol ayrımına gelmiş bulunuyoruz” demiştim bir yazımda, eleştirilmişti. “Çok önemli bir dönüm noktası, eksiklerimizle, fazlamızla, hak edip etmediğimizi tartışmadan, bu statüyü elde etmemiz lazım” demiştim. Birçok kişi, hak etmediğimizi ve asla olamayacağımızı ifade etse de, “yılmak yok” diyerek büyükşehir olabilme düğmesine basmış olduk.

Türkiye’de 16 mevcut Büyükşehir Belediyesi’nin yanında, Sayın Başbakan’ımızın, 12 Haziran Genel Seçimleri öncesi, 11 ilimize Büyükşehir olma sözü vermesi ile birlikte hazırlıklar başladı ve şu sıralar kanunun Bakanlar Kuruluna gelmesi ve yasal bir düzenleme yapılması bekleniyor. Böylece toplam 27 il, çok yakında Büyükşehir Belediyesi statüsü kazanmış olacak.

Bizim iddiamız şuydu; Türkiye’nin 22. büyük İli olan Elazığ, Büyükşehir Belediyesi kapsamı dışında kalmamalı ve 5216 Sayılı Büyükşehir Belediyesi Kanununda, ilimizin de yer alacağı bir düzenleme yapılmalıdır.

Kanun değişikliği sonucu, ilimizin de Büyükşehir olma hakkından yararlanabilmesi için, Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi, “6 İL EL ELE, BÜYÜKŞEHİRE” adlı bir proje hazırladı ve Elazığ Valiliğine başvurusu yapılarak projeye destek istendi. Elazığ Valisi Sayın Muammer EROL projeye olumlu baktı ve projenin ilk toplantısı 31 Ekim 2011 tarihinde yapıldı.

Proje genel olarak şu amaca hizmet etmekteydi;

5216 Kanun numaralı, Büyükşehir Belediyesi Kanununun 4. Maddesinde;

“Belediye sınırları içindeki ve bu sınırlara en fazla 10.000 metre uzaklıktaki yerleşim birimlerinin, son nüfus sayımına göre toplam nüfusu 750.000'den fazla olan il belediyeleri, fizikî yerleşim durumları ve ekonomik gelişmişlik düzeyleri de dikkate alınarak, kanunla büyükşehir belediyesine dönüştürülebilir.” İfadesi değiştirilirken, biz de bu değişiklikten faydalanalım.

Bu kanundaki kriterler nüfus bakımından gerçekleşemez ölçekte olduğu ve “750.000'den fazla olan il belediyeleri” ifadesi yerine “400.000'den fazla olan il belediyeleri” ifadesinin eklenmesi sağlansın. Ki; bu konuda Mart ayı içerisinde Milliyetçi Hareket Partisi Meclis önergesi vermişti. Bu durumda biz Büyükşehir olabilecektik.

İkinci olarak da, “en fazla 10.000 metre uzaklıktaki yerleşim birimlerinin, son nüfus sayımına göre toplam nüfusu 750.000'den fazla olan il belediyeleri” ifadesi yerine “son nüfus sayımına göre merkez nüfusu 300.000'den fazla olan il belediyeleri” ifadesinin eklenmesi sağlansın.

Bu iki durumda da, bizim Büyükşehir olabilmemiz mümkün olacaktı.

Projenin birinci ayağında, Elazığ’daki kurum ve kuruluşlar ile bir araya gelindi. Yapılan toplantıda, Ortak bir akılda buluşuldu ve; “Kurum-Kuruluş ve Sivil Toplum Örgütlerinin diğer illerdeki muadilleri ile görüşme yapılması teklif edilerek resmi yazışmalar yapılması, her kuruluş, kendi muadil kuruluşu ile ikili temaslarda bulunması ve Elazığ ili ev sahipliğinde belirlenen yer ve saatte, 6 ilin Kuruluşlarının katılımı ile genişletilmiş proje toplantısı yapılması” kararı alındı.

Bu karar toplantısında, katılımcıların büyük bir bölümü belirlenen ortak mektubu, kendi isim ve imzası ile diğer illerdeki muadil kuruluş başkanlarına göndererek, 21 kasım’daki toplantıya davet etti.

21 kasım günü yapılan toplantıya, Malatya İlinin birkaç kurum temsilcisi dışında, katılım olmadı. İşin kötü yanı, bu toplantıya Elazığ’ımızdaki kuruluşların da büyük bölümü katılmadı.

Ama yine de bir yol haritası çizildi ve bir dizi kararlar alındı.

Kararlardan en önemlisi; bu hafta içi, iktidar partisinin İl başkanlığına giderek; “onlarsız olamayacağı, bu meselenin üç beş sivil toplum örgütü ile yürütülecek ve başarıya ulaştırılacak bir mesele olmadığı”  anlatılarak, kayıtsız şartsız Elazığ için destek istenecek. Alınan cevap da kamuoyu ile paylaşılacak.

İktidarın sahip çıkmayacağı bu projenin gerçekleşme şansı olamayacaktır. “İktidar partisinin il başkanlığı, milletvekilleri aracılığı ile konuyu meclise taşıyacak ve lobi çalışmasını bir an önce başlatacaklardır” diye umut ediyoruz. Aralık ayının ilk haftasında, Ankara’da yapılacak toplantıya, ilimiz milletvekillerinin ve ilimiz doğumlu milletvekillerimizin katılımı mutlaka sağlanmalıdır. Ak Parti il başkanı Sayın Mahir SÖNMEZ, geçen hafta Çarşamba günü Ankara’da diğer 5 İl’in İl Başkanları ile bir toplantı planlamıştı ve mutlaka bir yol haritası oluşturmuşlardır. İnşallah olumlu bir sonuç elde etmişlerdir.

 Sevgili hemşerilerimiz, çaba bizden, kamuoyu desteği sizden. Sonrası, milletvekillerimizin ve hükümetimizin takdiri olacaktır. Biz, Sivil Toplum Kuruluşuyuz. Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi olarak, strateji üretiriz ve kamuoyunda tartışılmasını ve olgunlaşmasını sağlarız. Büyükşehir olmayı önemsiyoruz. Ve eminim ki; iktidarda olan hemşerilerimiz de, en az bizim kadar önemsiyorlardır. Hakkımız olmayan bir şey istemiyoruz. Türkiye’nin 22. Büyük şehri olarak hakkımızı istiyoruz ve bu süreçte her türlü desteği vermeye hazırız.

MHP Milletvekili Sayın Enver ERDEM MHP Genel Merkezinin, CHP Milletvekili Adayı Sayın Ali ÖZCAN CHP Genel Merkezinin desteğini, bu lobi çalışmasına dahil edeceklerdir. İktidar partisi yetkilileri, isterlerse bu konuyu rahatlıkla çözebilecek donanıma sahiptir.

Sayın yetkililer, Büyükşehir Belediyesi Kanunu her an değişebilir. Biz konuyu milletvekillerimize bile anlatamadan kanun değişikliği yapılmış olabilir. Acele etmeli ve yapılacak değişikliğe milletvekillerimiz acilen müdahale etmelidir. Bu ilimiz için derin bir nefes olacaktır. Lütfen nefesimiz kesilmesin.

                       HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

30 Mayıs 2011 22:09

Bir Akademisyen Olarak, Öncelikle Bu Çalışmayı Teknik Ve Bilimsel Açıdan Değerlendirmem Gerekirdi. Fakat Kitabı Gördüğümde, Sürüklenmiş Olduğum Duygu Yoğunluğu, Bu Değerlendirmeyi Sona Bırakmama Yol Açtı.

Çünkü Bu Çalışmaya, Fikir Aşamasından İtibaren Tanıklık Edenlerden Birisiydim. Merhum Dostum Avukat Suat Bulut, Kağan Gökalp İle Birlikte Böyle Bir Çalışmaya Başladıklarını İfade Ettiğinde, Gözlerindeki Pırıltıyı Ve Yüreğindeki Heyecanı Paylaştığımı, Bugün Gibi Hatırlarım. Heyecanın Da Ötesinde, Çalışmanın Türk Siyasi Tarihimizin Yakın Dönemine Dair Ciddi Bir Boşluğu Dolduracağını Ve Sahasında Bir İlk Olacağını, Bir Solukta Anlatışına Şahit Olmuştum.

Çok Önemsediği Bu Kitap Çalışması Tamamlanmadan, Çok Sevdiği Bir Türkünün Mısrasını, Biz De Onun İçin Mırıldanmak Zorunda Kaldık: “Ölüm Evin Yıkıla…”

O, Fikri Ve Fiili Anlamda Emek Verdiği Ve Heyecanını Yansıttığı, Yüreğindeki Sesle Bilimi Birleştirdiği Bu Çalışmayı Göremeden, Zamansız Bir Şekilde Aramızdan Ayrıldı. Kağan Gökalp, Bayrağı Yere Düşürmedi Ve Üstün Gayretleriyle Kitabı Tamamladı Ve “Dersimli Diyap Ağa” Kitabı Ulusal Yayınlar Arasında Yerini Aldı. Bu Çalışma Vesilesiyle, Sevgili Suat Bulut’u, Bir Kez Daha Sevgi, Özlem Ve Rahmetle Anıyorum. 
Kitabı Okumaya Başladığım Zaman Suat’ın Heyecanını Daha İyi Anladım. Çünkü Kitapta, “Dersim” İle İlgili Ezberleri Bozan Birçok Konu Vardı. Tarih Boyunca İsyan Ve Direniş Kavramları İle Birlikte Zikredilen Dersim’in (Diyap Ağa’nın Şahsında), Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin Kuruluşunda Katkısının Olduğu Ve Kurulmasına Emek Ve Harç Koyduğunu Somut Olarak Görmüş Oldum.

Osmanlı Döneminde Yaşanan Hadiselerden Dolayı, 400 Yıl Boyunca İçe Kapanan Ve Adeta Yarı Otonom Bir Hayat Yaşayan Dersim’in, Diyap Ağa - Cumhuriyet Süreciyle Kabuğunu Kırdığını Ve Daha Uyumlu Bir Yapıya Kavuştuğunu Söyleyebiliriz. 
Bölgenin O Tarihlerdeki Siyasi Ve Etnik Karmaşası İçerisinde, Akıbeti Belli Olmayan “Milli Mücadele” Ve Mustafa Kemal’den Yana Tavır Alması Bile, Diyap Ağa’nın İleri Görüşlülüğünün İfade Edilmesi Bakımından Son Derece Önemlidir.

Diyap Ağa, Emperyalizmin Dayattığı Her Türlü Bölücülüğe Karşı, Dersim’in Gür Sesi Olmuştur. O, Oynanan Oyunu Erken Fark Ederek, Dersim’in Gerçek Anlamda Özgürleşmesinin Yolunu Açmıştır. Dersim’in Ermeni Komitacılar Ve Siyasi Kürtçüler’in Elinde Malzeme Olmasına En Büyük Tepkiyi De Yine O Göstermiştir. Bunun İçindir Ki; Diyap Ağa Bölücü Gruplar Tarafından Sevilen Bir İsim Değildir. Bu Hadiseler, Bütün Açıklığı Ve Belgeleriyle Yayınlanan Kitapta Geniş Olarak Anlatılmaktadır.

Daha O Tarihlerde Ve Dersim Şartlarında Eğitimin Ve Aydınlanmanın Önemini Kavrayan Ve Elazığ’dan Götürdüğü Hocalar Vasıtasıyla Köyündeki İnsanlara Okuma Yazma Öğretmek İsteyen Ve Bunu Başaran Diyap Ağa’yı Zaman Zaman İbret Ve Takdirle Okudum. Cumhuriyet Aydınlığına Koşuşunu, Kendi Ruhunun Aydınlığında Gördüm. Bölgede Yaşanan Bütün İsyanlardaki (Koçgiri, Koçuşağı, Şeyh Said) Karşı Duruşunu Da, Bu Aydınlanma Ve İleri Görüşlülük Özetlemektedir.

Nüfuzlu Bir Aşiret Reisi Olmasına Rağmen, Meclisten “Toprak Reformu” İstemesi Beni Oldukça Şaşırttı. Bu Gün Bile Tam Anlamıyla Çözülemeyen Bu Problemi, Diyap Ağa’nın Görmesi Ve Meclisten Resmen Çözüm Talep Etmesi, Oldukça Düşündürücü Ve Takdire Layık Bir Davranıştır.

Yine Beni Hayrete Düşüren En Önemli Unsurlardan Birisi De, Diyap Ağa’daki Mensubiyet Duygusu Oldu. Milli Mücadele’ye Katılış Gerekçesi Sorulan Diyap Ağa’nın Verdiği: “Türklük Tehlikeye Düştü” Cevabı, Dersim’de Oynanan Kürtçülük Oyununa Atılmış Bir Tokat Gibidir. “Biz Kürt Değil Türk’üz” Haykırışını, Dersim’in Tarihe Cevabı Olarak Geçtiğini Gördüm.

Diyap Ağa’nın Bu Çıkışları Ayrımcı Bir Anlayışla Değil, Ayrımcılığa Karşı Bir Duruşla Dile Getirilmiştir. Meclis Kürsüsünden Yaptığı Ve Kayıtlara Geçen Şu Konuşması, Bunu Açıkça Göstermektedir: “ Hepimiz Biriz, Kardeşiz. Bir Kişinin Beş On Oğlu Olur. Biri Hasan, Biri Ahmet, Biri Hüseyin, Biri Mehmet Olabilir. Fakat Hep Bir İnsandırlar. Biz De Öyleyiz. Ayrı Gayrımız Yoktur. Ama Düşmanlar Bizi Birbirimize Saldırtmak İçin Tuzak Kuruyorlar. Sen Şöylesin, Ben Böyleyim Diye Hile Yapıyorlar. Bunda Ne Fayda Var? Ülke Ne Kadar İleri Gitse, O Kadar İyidir. Birbirimizle İftihar Ederiz. Biz Biriz, Kardeşiz. Bazıları Bilmiyorlar, Birçok Şey Söylüyorlar. Ama Öyle Değildir. Lailahe İllallah Muhammed Resulullah Hepsi Bu…”

Diyap Ağa’daki “Vatan Hainliği Cehennemlik Bir Suçtur” Algısı Da, Son Derece Dikkatimi Çekti. Burada İfade Edilenin Kuru Bir Vatan Sevgisi Değil, İnanç Merkezli Bir Sevgi Olduğunu Gördüm Ve Bu Durum Bana Da “Vatan Sevgisi İmandandır” Hadisini Çağrıştırdı.

1920’lerden İtibaren Bölgesel Anlamda Yoğunlaşan Bölücü/Kürtçü Faaliyetlerin Bu Günkü Uzantılarını Doğru Anlamak Ve Özellikle Tunceli Üzerinde Oynanan Oyunları Görmek Adına, Bu Kitabı Mutlaka Okumanızı Tavsiye Ediyorum. Diyap Ağa’yı Doğru Tanıyor Olmamızın, Bazı Toplumsal Sorunların Çözümüne Katkı Sağlayacağına Samimi Olarak İnanıyorum.

Çünkü, Tarihte Dersim Harput’un Bir Parçası İdi; Bugün De Elazığ’ın Bir Parçası Tunceli’dir. Birbirimizi Doğru Tanımak, Anlamayı Anlamak Da Bazı Çözümleri Beraberinde Getirecektir. Ruhun Şad Olsun Diyap Ağa, Ruhun Şad Olsun Suat Bulut, Ömrün Uzun Olsun Kağan Gökalp. 
Zaman, Birlik Zamanıdır…

Yrd. Doç. Dr. Bilal Çoban

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı

“Toplumun barışı, güveni ve gelişen çağa ayak uydurarak yaşamını sürdürmesi” olarak tanımı yapılan Devlet Düzeninin sağlanması, yeryüzünde yaşayan bütün toplumların temel hedefidir.

Modernleşme süreci ve makinelerin icadı ile artan işsizlik, şehirlileşmede karşılaşılan dirençler, ekonomik yetersizlikler, sosyal problemler, beraberinde suç oranını artırmakta ve suçlu sayısını çoğaltmaktadır.

Buna paralel olarak, barınma, yeme içme ihtiyacı gibi, güvenlik ihtiyacı da karşılanması gereken ihtiyaçlar içerisinde yerini almaktadır.

Milletlerin organize olmuş biçimine, Devlet diyoruz ve bu Devlet, vatandaşlarının güvenlik ihtiyacını karşılamak ve bu konudaki kaygılarını gidermek zorundadır. Herkese verilecek sınırsız özgürlükler, kamu düzenine vurulmuş bir darbedir ve kişilerin özgürlüklerini kısıtlar.

Milli Güvenlik ve Kamu Düzeni, bağımsız devletlerde hukuk düzeninin temel olarak dayanak noktasını oluşturan iki temel ve vazgeçilmez kavramdır. Bu kavramlar, genelde insan hak ve özgürlüklerinin sınırlarını gösterir.

Milli Güvenlik, devletin yönetim şeklini, egemenlik hakkını, bağımsızlığını ve en önemlisi toprak bütünlüğü ile ilgili belirleyici ve düzenleyici rol oynar.

Kamu Düzeni ise, Anayasa ve kanunların uygulanması, bu ilkelere uyulması, halkın huzur, asayiş, birlik, dirlik, sağlık, genel ahlak ve en önemlisi emniyet ve huzuru ile ilgili belirleyici ve düzenleyici rol oynar.

Bu iki kavram iç içedir ve ayrılamaz.

Terörizm, suç, mağduriyet ve siyaset arasındaki ilişki, sadece Ülkemizde değil, Dünyanın bütün ülkelerinde var olan bir durumdur.

Bütün toplumlarda suç mağduriyeti, insanların en önemli endişelerinin başında yer almaktadır. Dünyanın neresinde olursa olsun, yapılan bir terör eylemi, bütün insanlar tarafından kaygı ile izlenmekte, terör tehdidi altında kalan insanlık, kendisini risk altında hissetmektedir.

Devlet düzeni, kişiye hizmet etmez ve özel çıkarları korumaz. Genel çıkarlar ile ilgilenir ve toplumsal yarar ön plandadır. Bireyler, yaşadıkları toplumun kurallarına uymayı kabul ederek, kişisel özgürlüklerinin kısıtlanmasına razı olmuşlardır.

Düzen yoksa hak ve özgürlükler de yoktur.

Düzeni koruma görevi, sadece kolluk kuvvetlerine ait değildir. Aynı duyarlılığa, Devletin sınırları içerisinde yaşayan bütün vatandaşların da sahip olması gerekmektedir.

Güvenlik kaygısı, sadece bireyler için değil, devletler için de oldukça önemlidir.

Ortadoğu’da ve ülkemizde son zamanlarda yaşanan gelişmeler, hem halkın, hem de devletlerin zafiyetlerini ortaya çıkarmıştır.

Devletten beklenen, kişilerin canını, malını, toprağını saldırılara karşı korumasıdır.

Kişiler huzurlu ve mutlu değilse, temel hak ve özgürlüklerini kullanırken başka grupların engellemesi ile karşılaşıyorlarsa, can ve mal güvenlikleri tehdit altındaysa, o toplumda istikrardan, güvenlikten, ya da huzurdan bahsedilemez.

Son yıllarda kamu düzenimiz, Fetö terör örgütü ve Pkk terör örgütü tarafından bozulmuştur.

Terör örgütleri, yabancı ülkelerin vermiş olduğu makam, yetki, finansman ve silah desteği ile kendi insanını kana bulamıştır.

Türkiye, strateji ve taktik olarak, diğer ülkeler nezdinde zor durumda bırakılmaya çalışılmaktadır. 1984 yılından beri, 40 binden fazla vatandaşımız can vermiş, yüz milyarlarca dolarlık ekonomik kayıp verilmiştir.

Terör, uluslar arası destek bulmadan yaşayamaz.

Son yıllardaki olumsuz iç ve dış politikalarımız, yapılan yersiz açılımlar ve Devleti yöneten Milliyetçi kadroların bürokrasiden tasfiye edilmesi ile birlikte, Emperyalizmin işaret etmesiyle birlikte, terör örgütleri cesaretlenmiş ve devleti ele geçirecek seviyeye getirilmiştir.

Gelinen nokta, yüz binlerce şehit ailesi, evlat acısı, gelecek endişesi, güvenlik ve gelecek kaygısı ve maalesef ki koskoca bir belirsizliktir.

Bütün bu belirsizlikler içerisinde; kararlı tutum ve ilkeleri, dosta güven, düşmana korku salan duruşu ile Milliyetçi Hareket Partisi ve Lideri Dr. Devlet Bahçeli geleceği aydınlatan bir ışık gibi parlamaktadır.

Bu kadar yoğun terör eylemlerine, devletin sokağa düşürülmesine, Devlet Düzeninin bozulmasına, Milli güvenlik endişelerine ve maddi manevi kayıplarımıza rağmen, MHP Lideri Dr. Devlet Bahçeli inanılmaz bir kararlılıkla çaba sarf etmeye devam etmiş, ülkemizin bekası için yüreğini taşın altına koymuş ve kararlı bir tutum ile de çabasını devam ettirmektedir.

MHP Lideri, Türkiye Cumhuriyetinin bölgede güçlü bir devlet olmasını istemeyen iç ve dış güçlerin Sevr mantığını asla bırakmayacağını, her fırsatta bütün Türkiye’ye anlatmaya çalışmıştır.

Bu gerçeğin yöneticilerimiz tarafından görmezlikten gelinmesine müsaade etmeyerek, içeride ve dışarıda etkin terörle mücadele yöntemlerinin bir an önce harekete geçirilmesini tetiklemiş, daha fazla ocaklar sönmeden, daha fazla kan dökülmeden, vatandaşın sabrı taşmadan, devletin kamu düzenini sağlamasını ve dünyaya bunu ilan etmesini istemiş, Türkiye’nin milli güvenliğinin sakatlanmasına müsaade etmemiştir.

Milliyetçi Hareket Partisi, Türkiye’nin hükümranlık gücünün kaybedilmesine, milli devletin ortadan kaldırılmasına ve Milletimizin bin yıllık kardeşliğinin bozulmasına müsaade etmeyeceğini, bütün dünyaya duyurmuştur.

“O zaman geldiğinde, şartlar oluştuğunda, tarih coğrafyaya dar geldiğinde Misak-ı Milli uyanacak; 81 Düzce’den hemen sonra 82 Kerkük, 83 Musul deme hakkının önünde hiçbir güç duramayacaktır.” söylemindeki kararlılık ile aynı siperde, aynı cephede, aynı safta olanlara cesaret vermiş, Türkiye ve Türk düşmanlarının yüreklerine korku salmıştır.

Bilge Lider, bütün vatandaşlarını Türkiye ve Türk milleti değerleri etrafında birliğe, beraberliğe, ebedi buluşmaya davet etmiş; milli kimlik ve milli vatan altında yaşamayı arzu eden herkese kucak açmış, teslimiyete ve kutuplaşmaya dur demiştir.

Tarihin çağrısına kulak tıkayanlara, istikbalin aydınlığına gözünü kapatan yersiz yurtsuz ve vatan düşmanlarına, Misak-ı Millinin Türk milletinin yemini olduğunu, açık yüreklilikle haykırmıştır.

“Misak-ı Milli’den vazgeçmek gelecekten vazgeçmektir, Misak-ı Milli’den vazgeçmek istiklal haklarımızı pazarlık konusu yapmak demektir” diye haykıran Milliyetçi Hareket Partisi Lideri yalnız değildir.

Türk milleti, beka mücadelesinde tek ses, tek nefestir ve Liderinin emrindedir.

Devlet Düzeninin yılmaz bekçisi olan MHP Lideri Dr. Devlet Bahçeli, hedefi belirlemiş ve işaret etmiştir.

Türkiye’nin geleceğini tehdit eden, terör devleti oluşumuna çanak tutan, bunun için zaman kollayan her mihraka, her alçağa bu dünyayı dar etmek, bizim için de şanlı ve vazgeçilmeyecek bir hedeftir.

Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” sözü, Hz. Ali Efendimizin eğitime ve eğitimciye verdiği değeri ortaya koyarken, bir dinin, bir ideolojinin veya bir dünya görüşünün baktığı pencereyi ifade etme adına da, günümüz insanına bir bakış açısı oluşturmayı hedeflemiştir.

Peygamber Efendimiz de ilme ve eğitime büyük önem vermiş ve kendisine indirilen ilk vahiy “Oku” olmuştur. Peygamber Efendimiz, o dönemin “Muallimi”, günümüzün ise “Öğretmeni”, “Rehberi” olma özelliğini hiç kaybetmemiş ve kaybetmeyecektir.

Bugün gelinen noktada, eğitimin ve eğitimcinin durumu hiç de iç açıcı değildir.

Eğitimin durumu, ayrı bir yazının konusudur ve maalesef ki Türk Eğitim Sistemi, her geçen gün, her gelen Milli Eğitim Bakanı tarafından daha karanlığa ve daha belirsizliğe doğru sürüklenmektedir.

Nesillerin geleceğe hazırlanmasında, dünyayı algılama, yorumlama ve bakış açısının oluşturulmasında tartışmasız bir öneme sahip öğretmenlerimiz, eğitim sisteminin bütün olumsuzluklarına direnen ve açıklarını kapatmaya çalışan en önemli paydaştır.

21. Yüzyıl, Birleşmiş Milletler tarafından “Eğitim Yüzyılı” ilan edilirken, ülkemizde gelişigüzel yapılan çeşitli reform hareketleri, “eğitimin” kalitesini ve sürdürülebilirliğini artırmaya katkı koyamamış, “eğitimcinin” içinde bulunduğu sosyal, hukuki ve içtimai durum, maalesef göz ardı edilmiştir.

Halbuki; “Eğitimin kalitesi”, birçok faktöre bağlı olmakla birlikte, “Öğretmenin kalitesi” vazgeçilmez bir unsurdur.

Hepimiz çocuklarımızı bu eğitimcilere emanet ediyoruz.

Sadece çocuklarımızı mı?

Bütün geleceğimizi emanet ediyoruz.

Bazen, çocuklarımıza “gerçeği” sunan öğretmene hayran olurken, “gerçeği bulmayı öğreten” öğretmenin sabrına şaşıyoruz bazen de. Bazen bir “mimar” gibi öğrencisini şekillendiren öğretmeni ilgiyle izleyebilirsiniz, bazen de bir ülkenin geleceğini şekillendiren öğretmeni seyredebilirsiniz gururla.

Çocukluk yıllarınız gelir aklınıza. Belli belirsiz yüzlerce, binlerce anılar içerisinde kendisine yer bulmuş öğretmenleriniz gelir aklınıza. Hayatınızın en mutlu, en anlamlı günleridir. İyilikleri, güzellikleri öğrendiğiniz o kişileri birer “sanatçı” gibi görürsünüz. Size şekil veren, sizi donatan, sizi geleceğe hazırlayan sanatçılar. İçlerinde sevgi ve muhabbet taşıyan sanatçılar. Her sözü dinlenen, doğru bilgi aktaran, hayatın anlamı öğretmenler. Giyimi kuşamı ile bilgisi görgüsü ile ilgisi şefkati ile sevgisi zerafeti ile “model” kabul edilen öğretmenler. Toplum içerisinde itibarlı, Annenin babanın evladını güvenerek emanet ettiği, öğrenci gözünde kutsal kişiler.

Ama maalesef son yıllarda, eğitim kalitesinin düşmesiyle birlikte, öğretmenlik mesleğine bakış da değişti. Öğretmen küçük düşürüldü, itibarı elinden alındı. İronik bir yaklaşım ile “Hoca” demeye başladı öğrenciler. Maaşları azaldı. Geçinemez oldular. Alternatif işler yapmak zorunda kaldılar. Kimileri özel ders verdi, kimileri ekonomik kriz derdine düştü.

İdealist öğretmenler, Türk bayrağının dalgalandığı her yerde, her köyde, her kasabada, her ilçede ve her il’de görev yapmaya koştular. Tayin dertleri vardı, lojman dertleri vardı, okulda soba yoktu, köyde ev bulamadılar. Bazen boyacı oldular geleceğin Türkiye’si için, bazen tuvaletleri temizlediler.

Ama bıkmadılar, usanmadılar. “Oku” ve “okut” emirlerini ruhlarında hissettiler.

Gün geldi, acımasız bir teröristin kör kurşununda hedef oldular. Gün geldi, hain saldırılarda göğüslerini siper ettiler. An geldi, eğitimsiz toplum isteyen taşeron terör örgütlerinin eli ile acımasızca şehit edildiler.

Milleti yok etmek için, öğretmenini ve doktorunu yok etmek yeterlidir. Birisi milleti “manen” sakat ederken, diğeri “fiziksel” olarak sakat edecektir.

Zaman, öğretmenlik mesleğinden çok şey götürdü.

Öğretmene yalan söylemek olmazdı, saygıda kusur edilmezdi, öğretmenlere selam vermeyi bile herkes ayrıcalık olarak görürdü. Öğretmen, yaşadığı toplumun en ideal karakteriydi. Her konuda bilgi sahibiydi, toplumun önünde ve önderiydi.

Öğretmeni sevmek kadar, korkmak da normaldi. Anne babadan korkusundan daha fazlası öğretmenden korkulur, öğretmen, onlardan daha fazla sevilirlerdi. Kimse öğretmenin yanında kötü bir alışkanlığını sergileyemezdi. Kalın bir perde vardı arada. Toplumun en akıllı kişileriydiler. Alim’diler, arif’diler. Konuştuklarında sözleri kesilmez, dikkatler öğretmenlere odaklanırdı. Bakışları ile toplumu yönetirlerdi. Kimseye el kaldırmazlardı. Paraya ihtiyaçları yoktu. Vatandaş onlardan borç para alırdı. Çok iyi giyinirlerdi. Modeldiler. Nezaketleri, saygı sınırlarının üzerindeydi. İdealleri vardı ve duruşları, eğitimin bir parçasıydı. Vatan, millet, devlet, dil, din, bayrak, özgürlük, özgüven gibi hasletler, eğitimin bir parçasıydı.

Öğretmenler, bir topluma girerken veya bir topluluğun önünden geçerken selam verdiklerinde, herkes ayağa kalkarlar saygı gösterirlerdi.

Eğitim sistemi kan kaybettikçe, Öğretmenlerimiz de itibar kaybetmektedir.

Öğretmenlerimizin kaybettiği, kaybettirildiği bu itibar bir an önce geri verilmelidir ve bu zaman geçmiştir bile.

Geleceğimiz daha fazla karanlığa gömülmeden, çocuklarımızın idealleri yok olmadan, ülkenin evlatları umudunu yitirmeden, “egemenlik ve bağımsızlık” çatısı altında, kimseye boyun eğmeyen, hiçbir karanlık odağa teslim olmayan ve kimseden emir almayan bir nesil yetiştirmek için, Eğitimin kalitesini arttırın, Öğretmenlere itibarlarını geri verin.

Ve şu ses kulaklarda yeniden çınlasın; “Dikkaaat! Ayağa kalkın, Öğretmen geliyor…”

Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Elazığ Valiliği Kalkındırma ve Köylere Hizmet Götürme Birliği Başkanlığı tarafından yürütülmekte olan “Dorse Tiyatro” adlı SODES projesi kapsamında, 20 günde Elazığ’ımızın 10 ilçesini gezen ve merkezde de iki gösteri ile turunu tamamlayan bir sanatçımız o.  

Lafı hiç döndürüp dolaştırmayayım. Değerli sanatçımız Abdullah Şekeroğlu’ndan bahsediyorum. Dünyanın neresinde bir Elazığlı görürseniz ona sorun Şekeroğlu’nu, hafif bir tebessüm ettiğine şahit olacaksınız.

“Gitmediğin yer, senin değildir.” demek kolay, ama gitmen gereken yere sanat ile gitmek zordur. Teröre aldırmadan, uzaklığa üşenmeden, ayrım yapmadan, hep farklı bir heyecan, hep farklı bir coşku ile gitmek ve aynı zamanda iyi bir performans göstermek zordur. İşte Şekeroğlu, tır üzerinde sanat taşıdı, kültür taşıdı, heyecan taşıdı, umut taşıdı ilçelerimize.

“Ne dese yakışıyor.” iltifatları az gelir onu tanımlamaya. Sadece sanatçı olmak yetmiyor çünkü yollara düşmeye. İyi bir eleştirmen, iyi bir gözlemci, iyi bir oyuncu olmak gerekiyor ve aynı zamanda Anadolu kültüründe bütün bu özellikleri eritmek gerekiyor.

Mizah yapmak aslında çok zor ve ciddiyet isteyen bir iştir. Sahnede tek kişi olsa bile, mutfakta onlarca yürek çarpar, onlarca dudak kımıldar…  Ve ekip ruhu olmadan seyircinin yüreğinin kapılarını aralayamazsınız.

Bir sanatçıya gösterilen ya da gösterilmesi gereken saygı, birçok insanımız için garipsenecek bir durumdur. Bazen bu insanlarımız, sanatçıyı “soytarı”, sanatı “soytarılık” gibi görebilir. Sanat öyle bir olgudur ki bakan kişinin sahnede gördüğü karakter kendi görüntüsüdür ve kişi bunu fark edemez. Bir tiyatro yazıp ya da bir gözlem yapıp fikirlerini karşısındaki seyirciye anlatmaya çalışan sanatçı ve seyirci arsında, “altının kıymetini sarraflar bilir” sözüne müteakip bir ilişki oluşur.

Bazen kadir kıymet bilmeyen, toplumun bütünü de olabilir. Ama bu sadece sanat ve sanatçının değil, hiçbir milli ve manevi değerine sahip çıkmayan insan yığınlarının kendi problemidir. Sanatı bilmemekten kaynaklanabilir, sanatçıyı anlamamaktan kaynaklanabilir, kıskançlık krizleri de neden olmuş olabilir… Ancak, kendi sanatçısının kıymetini bilmeyene adam demek zordur.

Bazı şehirlerde sanatçılara destek verilir, para verilir, gaz verilir, yer verilir, fırsat verilir… Ve verilenin karşılığı beklenmez bile… Bizim memlekette, Allah’ın yağmuru, günün şafağı, toprağın gücü ile çiçek açan sanatçıları bile ne yazık ki yaşatmıyorlar. Bırakın kendi başına çiçek açmasına müsaade etmeyi, ne güneşin ısıtmasına müsaade ediyorlar ne yağmurun yağmasına izin veriyorlar ne de topraktan güç almasına tahammül edebiliyorlar… Sanatçının kaderiymiş gibi onu. yalnız kalmaya itiliyorlar maalesef…

Abdullah Şekeroğlu, birçok Elazığlı sanatçımız ile ortak kaderi paylaşıyor ne yazık ki. Ama yine de yaratıcılığın ve üretmenin bir tür meydan okuma olduğunu bilir sanatçımız. Çalışır, üretir, mücadele eder, rolden role girer, gerçekleri ince bir sanat ile çevreleyerek sertleştirir ve insanların önüne atar… Durmaz, susmaz, yorulmaz… Disiplininden taviz vermez. Disiplinin yaratıcılık ile örtüştüğünü bilir ve estetiği kültürel derinlikler ile buluşturur.

Velhasıl sanatçının işi zordur.

Ortak acıları, ortak sevinçleri bilirler ve insanların ruhlarını, gönüllerini coşturmak için çaba sarf ederler. Kimi yaşamın tam içinde durur, kimi ölümün kıyısında… Ses’in ulaşamayacağı kişilerin gözlerine bakar… Soluk dahi almadan insanları yaşamın kıyısına çekmeye çalışırlar…

Halkına manevi gıda vermeyi hayat tarzı edinen sanatçıya yeterli destek verilir mi peki?

… Hayır …

Aksine, sanatçılarımızın yoluna yıllarca çeperler örüldü, sıkıntılar döküldü... Ama sanatçılarımızın mağrurluğu ve kendilerine olan güvenleri neticesinde kimsenin önünde eğilmediler ve kimseye boyun eğmediler. Sadece izleyicilerinin ve seyircilerinin, yani milletin önünde şapkalarını çıkardılar.

Şekeroğlu, bu eğilmeyen sanatçılardandır. Hiçbir zaman memleketi hakkında kötü bir söz etmedi, hiçbir zaman kötü bir söz söyletmedi. Tam bir Elazığ sevdalısı hemşehrimiz olarak tanıdım onu. Arkadaşlarıyla, dostlarıyla, sevenleriyle, seyircileriyle hep nazik ve sevecen ilişkiler kurdu.  Lise yıllarından beri tanımama rağmen geçen bunca yıl içinde bir kez kırmamıştır beni. Ne zaman görüşsek gözlerindeki ışık ile etrafı aydınlattığını ve aydınlandığımı hissediyorum. Bu ışık, geçmişten gelen bir ışık değil sadece. Gelecekten gelen bir şule... Daima projeler vardır kafasında. Hepsi de vatan, hepsi de bayrak, hepsi de memleket üzerine… Heyecanla paylaşır fikirlerini sevdikleriyle. Heyecanına ortak arar. Memleket sevdasını merhem yapar yüreklere. Yoğurur, şekillendirir. İronik bir duruşla şekillendirir sevdasını, hep sıcak, hep sevecen…

Sıradan olaylara bakış açısı farklıdır Şekeroğlu’nun. Küçük veya önemsiz gözüken olaylardan ne çok malzemeler çıkarır, şaşmamak mümkün değil doğrusu. Elazığ’ı, perdeleri hiç inmeyen sahnelerde gururla temsil etti yıllarca. Bildiklerini, duyduklarını, gözlemlerini anlattı.            Kültürünü taşıdı gurbeti gönlünde yaşayanlara. Sesler taşıdı kulağı pas tutmuş hemşehrilerine. Gülücükleri sırtladı memleketinin “Okuş Bibi’sinin” ağzından. Bazen Gladyatör’ün perdesinden seslendi sevdiklerine, bazen “Hafıza Ana” sıcaklığında sarıldı sevenlerine. “Çok mu komik?” diye sordu eleştirel bir bakışla bazen, bazen de “vahşi cazibe” ile gülen gözleri seyretti sevinçle. “Hasan Emmi” ile gönüllerinde taht kurmasını bildi sevenlerinin. Bazen bir ses oldu, bazen bir söz... Bazen ironik bir dille eleştirdi sevdiklerini, bazen güldürürken düşündürdü izleyenlerini. Sitem etti zaman zaman ama küsmedi, usanmadı, durmadı, yorulmadı… “Ateşin Düştüğü Yer” ile Elazığ sevdasının yüreklere işledi imlik imlik.

Ödüller aldı, iltifatlar aldı, alkışlar aldı… Ama bu taltifler kendisi için sadece üretmenin yol arkadaşıydı. Memleketine dil uzatanlara, kılıç gibi keskin dilini kullanmaktan çekinmedi. Kültürüne bir adım gelenin önünde eğildi ve yeteneklerini seslere ses, nefeslere nefes vererek artırdı. Seyircilerini Elazığ sokaklarından uzak şehirlere götürürken  şehir dışındaki hemşehrilerini Harput’un yollarında dolaştırıp hasretlerini giderdi yıllarca.

Bazen çok uzaklara götürürken sevenlerini, sesler kısılıyor, her yer sessizleşiyor, seyirciler pür dikkat kalıyorlar oturdukları yerlerde. “Her şey bitti.” diye düşünüyorlar, “Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, hiç umut yok ve hiçbir ışık memleketimizi aydınlatamayacak.” düşüncelerine dalıyorlar seyredenleri. Ve ama yine Şekeroğlu, sahnede ve yine karanlığın en dibinden yükselen bir umut, bazen kayabaşından bir türkü, bazen de Hasan Emmi’den bir “olan get a” cümlesi. İşte bütün sihir bu yürek dolusu sevdanın ifadesinde şekilleniyor ve Şekeroğlu, seyircisini alıp kah uzaklara, kah Mezire’ye götürüyor. Yüreklerin en gizli köşesinden umutlar fışkırıyor, bir kez daha seyirci Elazığ oluyor, bir kez daha Elazığ Memleket oluyor… Şekeroğlu, binlerce kez olduğu gibi bir kez daha, on kez daha ümitsizliğe, karamsarlığa, umutsuzluğa galip geliyor. Yokluğa, işsizliğe, sefilliğe zafer çalıyor ve insanımız bütün dertlerinden sıyrılıp ortak sevdada buluşuyor bir an için bile olsa. “Keşke bütün anlarımız, Şekeroğlu’nun muhabbeti gibi şeker tadında geçse…” diye düşünerek ayrılıyor insanlarımız gösteri alanlarından.

Sevgili Şekeroğlu, seni yazmanın zevkini anlatamıyorum, ama bu satırla da olsa ifade etmeliyim. Çok iyi bir hemşehrimizsin. Kültür ve sanat misyonerimizsin. Dünyadaki Elazığlılar da, Türkiye’nin çeşitli illerinde yaşayan hemşehrilerimiz de, Elazığ’ın merkezinden en ücra köşesinde yaşayan hemşerilerin de seni tanıyor ve seni çok seviyor.

Ben sadece söyleyenim, yazanım. Sen söyletene, yazdırana bak!

Seni tanımak Elazığlılar için bir şereftir. Perden hiç inmesin, ışığın sönmesin, ömrün uzun ve sevincin sonsuz olsun… O “Sanat ve Kültür Tırı” hiç durmamalı ve bütün dünyadaki hemşehrilerimize selamlarımızı ve sevdalarımızı taşımalı.

Allah’a emanet ol ey sevgili hemşehrim.

Yolun ve bahtın açık olsun…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Elazığ delisiyim,

Şehirimim gibiyim, yorgunum, yalnızım, çaresizim…

Şehrin mahzun gözleri üzerimde, kaldırımlarda oturacak yer yok. Sokaklarda kaybetmişim yüreğimi, bulamıyorum.

Gözlerimin sürgüsünü çekmişim, kapılarını kilitlemişim…

Elazığ delisiyim,

Binalar, yollar anlamsız, sonların başladığı yerde, hep aynı bozuk yollarda, bir duraktan diğer durağa yürümüşüm. Sert geçer kışlarım, sıcaktan kavurur yazlarım. Yüzümün çizgileri nemsiz, göz pınarlarım kurumuş, sevdalarımı yitirmişim.

Elazığ delisiyim,

Dolunay saklamış ışığını, hilaller mehtabı unutmuş, umudu kaybetmişim. Yoksulluk sarmış memleketimi, kendimi bitirmişim.

Elazığ delisiyim,

Dağlarla çevrili şehrim çaresiz, kimsesiz kalmış, üzülmüşüm. Gazi caddesinde voltayı, Atatürk heykelinden dönülen günleri unutmuşum. Çayda çıra heykeli etrafında düğün konvoylarının kornaları susmuş, hüzünlenmişim.

Elazığ delisiyim,

Sokaklarda ölen gencim, kaldırımda oturan dilenci.  Binlerce kez öldürülmüş, ama ölmemişim, zemheride bile yaprak dökmemişim.

Elazığ delisiyim,

Şiirlerimin mısralarında hasret yazmış, türkülerin tınısında yürek dağlamışım. Dizeler düğümlenmiş boğazıma, yüreğime sevda salmışım. Kirli kaldırımlarda düşüncelere dalmış, çıkmaz sokaklarda hayaller kurmuşum.

Elazığ delisiyim,

Ağlamamaya yemin etmiş, ihanetin gölgesine ışık tutmuşum. Ya susmuş, ya da avazım çıktığı kadar bağırmışım. Saman karışık sıvalarla bezenmiş kırmızı çatılı evlerini unutmuşum. Susmuşum.

Elazığ delisiyim,

Ayrılıkları, sevdaları, sevinçleri çıkmaz sokaklarda kaybetmişim. Sigaramdan derin bir nefes çekerken bir sokakta, küllerini başka bir sokağa dökmüşüm.

Elazığ delisiyim,

Köşeleri mekan tutmuş mültecilere şaşmışım. Hazar’ın dağından kar, gölünden su, denizinden sevda ummuşum. Şairlerine kızmış, şiirlerinde üzülmüşüm.

Elazığ delisiyim,

Taşıyla toprağıyla, aşıyla işiyle, tarihiyle kültürüyle, acısıyla sevinciyle, camileriyle kubbeleriyle, ayıyla güneşiyle, suyuyla bereketiyle büyümüşüm. Şiirlere sevda, geleceğe ışık, hasretlere sıla, gurbette can olmuşum.

Elazığ delisiyim,

Sokaklarında acı, caddelerinde aşk, türkülerinde nağme olmuşum. Sevdasını yüreğime merhem etmişim.

Sokakları talan edilmiş, umudu kırılmış, yaraları kanamış yorgun ve üşümüş bir çocuk gibi şehrime sığınmışım. Gecelerin koynuna uzanmış, biraz küskün, biraz hırçınmışım, çaresizmişim.

Elazığ delisiyim,

Her gün bir başka şehir, her gün bir başka umutsuzlukmuşum.

Pusuya düşmüş umutmuşum.

Beni bilen böyle bilsin, Elazığ delisiymişim…

Acılar bitsin, ağlayanlar gülsün demişim.

Herkese inat, her şeye inat etmişim,

Susmamışım…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

11 Ekim 2011 11:59

Fuarlar, belli bir grup tedarikçinin bir araya geldiği, fiziksel olarak kurulmuş bir mekan içerisinde ürün ve hizmetlerin sergilendiği yerlerdir. Yeni bilgi ve teknolojinin tanıtılması, pazar bulunabilmesi, tüketici ile buluşulması, geleceğe yönelik yeni ticari ilişkilerin kurulması veya geliştirilmesi gibi genel amaçları olan tanıtım ve satış faaliyetidir. Fuarlar, yüz yüze satış ve tanıtım yapması açısından, önemli bir pazarlama aracıdır. Alıcı ve satıcının buluştuğu mekanlardır veya pazar yerleridir ve o şehrin ya da ülkenin ekonomik ve teknolojik gelişimini yansıtması açısından oldukça önemlidir.

Fuarların çeşitli biçimleri vardır. El sanatları ve hediyelik eşya fuarları, Türkiye’de en çok rağbet gören fuarlardandır. İnşat ve yapı fuarından mobilya dekorasyon fuarına, tekstil konfeksiyon fuarından gıda yiyecek fuarına, otomotiv fuarından bilişim fuarına kadar, birçok çeşit fuardan bahsetmek mümkündür.

Tüketici Fuarları, tüketicinin ilgisini çekmeye yönelik ve tüketilecek ürün ve malların sergilendiği fuarlardır. Ürün yelpazesinin geniş olması, katılımcılar ve ziyaretçiler açısından diğer fuar çeşitlerine göre daha fazla tercih edilmesine neden olmaktadır. Fuara katılan firmalar, pazar payını artırmak ve anında tüketiciye ulaşmayı hedeflemektedir. Ticari bağlantılar kurmak, müşteri beklentilerini tespit etmek, müşteri memnuniyetini ölçmek, yeni üretim çeşitleri açısından anında geribildirim elde etmek, rekabet şartlarını karşılaştırmak, yeni aracılar bulabilmek, ihracat imkanları elde etmek, rakipleri ile durumu arasındaki fiyat politikalarını sorgulamak, firmanın imajının güçlenmesine katkıda bulunmak, marka imajını güçlendirmek ve belki de en önemlisi, fuar esnasında sıcak satış yapabilmek, fuara katılan firmaların ana amaçlarındandır.

Firmalar, pazarlama stratejilerini oluşturmaları bakımından da, fuarlara önem vermektedirler. Fuara katılanların, ihtiyaçlarını öğrenmek, fikir ve önerilerinden faydalanmak adına da, fuarlara katılım önem arz etmektedir. Ürün satışı veya tanıtımı esnasında gelen soruların cevaplanması, müşteri ile olan ilişkilerin güçlendirilmesi fırsatının kullanıldığı önemli bir pazarlama tekniğidir. Başka hiçbir pazarlama tekniğinde bu kadar kısa sürede, bu kadar büyük bir hedef kitleye ulaşmak mümkün değildir. Ancak burada önemli olan, fuara katılan ziyaretçilerin kalıcı müşterilere dönüştürülebilmesidir. Günümüz rekabet şartları düşünüldüğünde, fuarlar, firmaların veya üreticilerin vazgeçilmez pazarlama alanlarındandır.

Elazığ Tanıtım Günleri, 6-9 Ekim tarihleri arasında Ankara Atatürk Kültür Merkezi’nde kurulan fuar çadırında yapıldı. Elazığ Valiliği, Elazığ Belediyesi, Elazığ Ticaret ve Sanayi Odası, Elazığ Kültür Vakfı ve Ankara Elazığ Kültür Derneği’nin ortaklaşa düzenlemiş olduğu Elazığ Tanıtım Günleri, bazı eksiklerinin yanında, muhteşem bir katılım ile gerçekleştirildi. Emeği geçen herkese sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Elazığ’ın marka değerini yükseltmek amacı taşıyan bu organizasyon, şehrimizin kültürünü, turizmini, ekonomik ve ticari faaliyetlerini içeren tanıtım ve ürün pazarlama yöntemiyle gerçekleştirilmiş oldu. Beklenen katılımın çok üzerinde bir ilgi gördü Elazığ Tanıtım Günleri. Diğer illerin tanıtım günleri ile kıyaslanıldığında, Ankara’daki hemşerilerimizin ve Ankara’da yaşayan Elazığ severlerin yoğun ilgisi görülmeye değerdi.

Organizasyon Komitesi, beni de yazar olarak davet etmişti ve “Elazığlı Yazarların İmza Günü” etkinliğine katıldım. Katılımcıların ilgisini yakından takip etme şansı elde ettim. Firmalarımız ve kamu kurum ve kuruluşlarımız, ilimizi, ilçelerimizi tanıtan nefis faaliyetler sergilediler. Yöresel bütün ürünlere vatandaşların çok yoğun bir ilgisi vardı. Ayrıca belirli saatlerde sergilenen kültürel ve sanatsal etkinlikler ve kürsübaşı eğlence programları ile unutulmaz zamanlar yaşandı başkent Ankara’da. Özellikle Ankara’da yaşayan sevgili hemşerilerimiz, memleket hasretlerini birkaç günlüğüne de olsa giderme fırsatı elde ettiler. Bu fırsatı sunanlara, memleket sevdasını Başkent’e taşıyanlara, zor şartlar altında Ankara’ya gelen katılımcılara, fuarı ziyaret eden hemşerilerimize, Ankara’da yaşayan Elazığ sevdalılarına, ayrı ayrı teşekkürlerimi sunuyorum. Sizlerle, çabalarınızla gurur duyduğumu ifade etmeliyim. Elazığ, ortak bir sinerji ile en iyi şekilde tanıtıldı diye düşünüyorum.

Gelecek sene yapılacak tanıtım günlerinin (mutlaka yapılmalı) daha iyi olabilmesi için, eksikliklerin bilinmesi ve bu konularda tedbir alınması önemlidir. Gördüğüm eksiklikleri ifade etmek istiyorum. Bu eksiklikleri ifade etmekteki amacım; organizasyona gölge düşürmek değil, aksine, daha iyi olabilmesi katkı koymaktır. Yoksa bu hali ile bile, muhteşem bir tanıtım olduğunu içtenlikle ifade etmeliyim.

Öncelikle, katılan firmaların daha çok özel sektör olması konusunda hassasiyet gösterilmelidir. Belediyeler ve kaymakamlıklar ürün satışı değil, “ürün tanıtımı yapmak” misyonunu üstlenmelidir. Bazı belediyeler be kaymakamlıklar bu konuda gerçekten olağanüstü çaba sarf ettiler ve yörelerinin ve İlimizin tanıtımına inanılmaz katkılar koydular. Ama ürün satışı konusu gözden geçirilmeli ve daha üretken tanıtımlar ile katılım sağlanmalıdır.

Fuar alanında kurulan ikinci Fuar Çadırı’nda yiyecek stantları vardı. Fakat birkaç tane yerel firma iştirak etmişti ve kendilerine bu vesile ile çok teşekkür ediyorum. Geri kalan firmalar Ankara firmalarıydı. Sattıkları yiyecek ve içecekleri sanki Elazığ ürünleriymiş gibi takdim ettiler ve satışlardan çok büyük gelirler elde ettiler. Çünkü yiyeceklere çok yoğun bir ilgi vardı. Keşke daha çok yerel Elazığ firmaları iştirak edebilseydi. Çünkü inanılmaz derecede yiyecek içecek satıldı. Keşke, bu parayı hemşerilerimiz kazanabilseydi. Peynirli ekmek satan hemşerimizi kutluyorum. Ama Elazığ ürünü diye satılan birçok ürünün, nasıl yapıldığı, nasıl üretildiği, hangi şartlarda pazarlandığı tamamen kontrol dışıydı. Yapılan hatalar, tamamen ilimize mal edileceği için, kontrol dışı bu tür esnafa fırsat vermek yerine, gelecek seneye yerel esnafımızın katılımını özendirmek yerinde olacaktır.

Boş stant kaygısı taşıyan firma yetkilileri, büyük çadır içerisine de Elazığ dışından katılımcı esnaf almıştı. Özellikle Elazığ Hediyelik Eşyaları satan bir satandın yanına Malatya yerel ürünlerini satan bir esnafın alınması, affedilir değildi. Hemşerimizin benzer ürünler satıyor olması, elinde birçok malının kalmasına ve satışının yapılamamasına yol açtı. O fuarda satılan her ürün, İlimizin esnafına ait olmalıdır. Kar edilecekse de, bizim esnafımız kar etmelidir.

Katılımcı firmalara gıda denetimi yapılması, oldukça yerinde olacaktır. Satılan yiyeceklerin öz kültürümüzü yansıtan ve hilesiz ürünler olmasına dikkat edilmelidir. Ürünü alan tüketici, bir yıl sonra yapılacak tanıtım gününü sabırsızlıkla beklemeli ve aynı üründen bir daha almak için tekrar fuarı ziyaret etmelidir. Bu da, sağlıklı ürün satışına dikkat etmekle mümkün olacaktır. Birkaç firma, ne olduğu belirsiz şekerlemeleri “orcik” adı altında satışa çıkarmışlardı. O stantlardan alış veriş yapan kişilerin akıllarında hoş bir lezzet ve güzellik kalmamıştır diye düşünüyorum.

Katılımcıların hepsi, çok memnun ayrıldı. Önemli olan da budur. Eminim ki, gelecek sene yapılacak olan fuara ilgi, bu seneki ilgiden çok daha fazla olacaktır. Tekrar bütün katılımcılara ve Organizasyon Komitesine sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.
Elazığ’ımızda bir fuar alanının olmayışı Ankara sonrası bir kez daha üzdü bizleri. Aynı kaygıyı taşıyan bir işadamımız ile konuşmalarımızı somutlaştırdık ve kalıcı bir “Fuar Çadırı”nın ilimizde yapılması için mutabık kaldık. Gelir gelmez araştırmalara başladım ve inşallah kısa bir zamanda, 100 stantlık bir fuar alanı açması için işadamımıza fizibilite raporlarını teslim edilmiş olacak. Umuyorum ki, kısa bir zaman içerisinde, Elazığ esnafı ile bölge esnafının buluşacağı özlenen bir Fuar’a kavuşulmuş olacak. “Şehirleşme” için geç kalmış olan bu hizmeti hak ettiğimizi düşünüyorum.
HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Çimento Fabrikasının yer değişikliği ve şehir merkezinden geçen Devlet Demiryollarının güzergah değişikliği ile ilgili, 24 Eylül 2012 günü saat 14:00’da Elazığ Valiliği Toplantı Salonunda kişi, kurum ve kuruluşların katıldığı bir değerlendirme toplantısı yapıldı.

Toplantıya asıl gelmesi gereken kurumun dışındaki herkes destek verdi.

Olsun…

Halkın sesini duyacaklar ve biz sesimizi duyurana kadar bağırmaya devam edeceğiz.

Muhtarlar, kurum temsilcileri ve gazeteciler inanılmaz performans göstrerdiler ve ortak akıla olan inançlarını yüksek sesler ile ifade ettiler.

Sayın Valimiz Muammer EROL da, aynı içtenlikle iki çalışmaya da destek verdi ve toplantı sonucunda bir yol haritası belirlendi.

Konu ve gerekçelerimiz şunlardı.

Devlet Demiryollarının güzergah değişikliği;

Demiryolları, Elazığ şehir merkezini tam ortadan ve Doğu – Batı istikametinde ikiye bölmüştür. 

Demiryollarının güneyinde kalan taraf, adeta Filistin bölgesi gibi kaderine terk edilmiştir. Özellikle, Kesrik mahallesi ve Aksaray mahallesi kısımlarında örülmüş olan duvarlar, hem şehri daraltmış, hem de insanlarımızı adeta yokluğa mahkum etmiştir. 

Şehirler de insanlar gibidir. Önlerine bir engel çıktığı zaman atlayamazlar. Şehrimiz de önüne konulan tren hattını güneye doğru geçememiş ve batı yönünde tren hattı boyunca gelişme eğilimine girmiştir. 

Şehrin kuzeyi gelişirken, demiryollarının güneyi maalesef gelişmemekte ve ucuzluğu nedeniyle demografik yapıyı bozacak şekilde göç alan bölgeler haline gelmektedir. Demiryollarının iki tarafındaki fiyat farkı, fazla sayıda niteliksiz göçe neden olmaktadır.

Özellikle örülen duvar ile, mahalle sakinlerinin şehir ile olan ilişkileri kesilmiş ve en küçük alışverişlerini dahi yapamaz duruma getirmiştir.

Şehir sürekli batıya doğru ve tren hattı boyunca ilerlemektedir. Uzun bir şehirleşme, sağlıksız bir yapı oluşturmaktadır. Şehrin kuzeyi ile güneyi, doğusu ile batısı arasında sağlıksız bir ilişki meydana gelmiştir.

Şehir merkezinden geçen demiryolu ağı, mutlaka şehir dışından geçirilmeli ve şehrin nefes alması sağlanmalıdır. 

Önerilen Güzergah

Hankendi Beldesi yakınından ayrılacak yeni güzergah, şehir merkezine girmeden, Meryem Dağı arkasından, Yukarı Demirtaş – Yalınız Köyleri arasından geçmeli, Yemişlik Köyü civarından geçecek ve Gümüşkavak Mahallesinde eski güzergahına dahil olmalıdır.

Eski Hat Nasıl Değerlendirilecek

Şehir merkezinden geçen raylar, şehir içi toplu taşıma sistemi olarak kullanılmalıdır ve doğu - batı yönünde faaliyet göstermelidir.

Tren Garı Binası korunmalı, etrafındaki alanda kentsel tasarıma uygun rekreasyon alanı yapılmalı ve mahalle sakinleri ve Elazığ halkının nefes alacağı alanlara dönüştürmelidir.

Çimento Fabrikasının yer değişikliği;

Elazığ şehir merkezinde bağlık bahçelik ve kent halkının yaşamını devam ettirdiği bir alanda ve tren garına yakın mesafede kurulmuş olan çimento fabrikası ilde sanayileşmeyi ve sosyo-ekonomik gelişmeyi sağlarken, bu gelişme ile birlikte toprak, hava, su ve gürültü kirliliği gibi çevre sorunlarının ortaya çıkmasına da neden olmuştur.

Bu çalışma ile şehir merkezinde faaliyette bulunan ve çevrede yaşayanlara olumsuz etki yapan çimento fabrikasının bulunduğu yerden başka bir yere taşınması konusunda nelerin yapılabileceği ile ilgili stratejiler geliştirilmeye çalışılmıştır.

Çevre ile sanayileşmenin uyum içinde geliştirilmesini sağlayacak sürdürülebilir sanayileşme politikaların oluşturulması için rehberlik edecek politika yapıcılarının çalışmalarına yön vererek, yeni politikalar uygulamalarına, farklı stratejiler geliştirmelerine, hem hanelerin sağlıklı bir çevreye kavuşmalarına, hem de çevre kirliliği, görüntü kirliliği ve en önemlisi yukarıda zararları anlatılan atıkların doğaya bırakılması önlenerek en değerli varlık olan İnsan Sağlığına verilen zararlar önlenerek kentin güzelleşmesini sağlamaya öncülük edecektir.

Fabrika OYAK’a ait iken makine ve ekipmanın il dışına taşınması gündeme getirilmiş ve bu hususta Fizibilite çalışmalarının yapıldığı eski çalışanlardan öğrenilmiştir. Ancak 7-8 yıl geçmesine rağmen şu an böyle bir çalışmanın olmadığı görülmektedir.

Şu an Elazığ Çimento’da çalışan Personel sayısının eskiye göre büyük miktarda azaltıldığı, tüm işlerin Merkezden yönetildiği bilinmektedir.

Elazığ Çimento, gerekli olan alımların büyük bir kısmını da İzmir başta olmak üzere il dışından tedarik etmektedir. Dolayısıyla İl ekonomisine katkısı da büyük ölçüde azaltılmıştır. 

Tüm Dünyanın çevre ve insan sağlığına büyük önem verdiği bir dönemde Elazığ Çimentonun çevreye ve İnsan’a verdiği rahatsızlık ekonomik katkılarının kat kat üstünde büyük önem taşımaktadır.

Kurulduğu tarihte yakın çevresinde yerleşim olmadığı için insanlar fazla rahatsız olmadığı müşahede edilmiştir. Sonraki yıllarda fabrikanın bitişiğine kadar evler, binalar, işyerleri yapılmış, şu an için fabrika tamamen şehir merkezinde kalmış durumdadır.

Hammadde önceki yıllarda şehir dışından taşınırken, günümüzde tarihi ve doğal güzelliklerimize zarar verecek yerlerden alınmakta (Harput Bölgesinden Hammadde alınmaktadır.) ve her gün yüzlerce kamyon şehrin ortasından hammadde taşımaktadırlar  (Günlük tahmini 120 gidiş 120 geliş olmak üzere devasal büyüklükteki Kamyonlar Şehrin ortasında günlük 250 sefer yapmaktadırlar).

Eski dönem Belediye Başkanları ve Milletvekilleri, tüm bu olumsuzlukları düşünerek Fabrika alanına İmar, İnşaat ve İskan izinleri vermemiş ve İl İmar Planında fabrika alanını Sosyal Konut ve Yeşil alan olarak göstermişlerdir.

Hammadde taşınan yollar tamamen bozulmakta, her yıl yenileme yapıldığı halde yüz binlerce ton malzeme taşındığı için yollar tekrar bozulmakta ve konunun çözümüne ilişkin kalıcı çözüm üretilememektedir.

Yüksek sesle itiraz edildiğinde, köye yardım, camiye yardım, yolların yapımı, spora yardım gibi ikna yöntemleri kullanılmaktadır.

Önce yapılaşma, sonra bir türlü ruhsatlama işleminin, fabrika tarafından alışkanlık haline getirildiği değerlendirilmektedir.

Gelişmiş ülkelerde şehrin ortasında bulunan çimento fabrikaları kapatılırken, İlimizde ruhsatsız ve izinsiz çalışan bir fabrikayı çeşitli yöntemler kullanılarak basit gelirler karşılığında meşrulaştırılması, şehrin dokusunda ve insan sağlığı üzerinde kalıcı zararların oluşmasına neden olduğu bilinmektedir.

Hatta Gelişmiş ülkelerde çevreye ve İnsan Sağlığına verdiği zararlar nedeniyle, başta Avrupa ülkeleri olmak üzere birçok Ülkede Çimento Fabrikaları kapatılmaktadır. Yukarıdaki verilerden de görüleceği üzere, Tüm Avrupa Birliği ülkelerinde üretilen çimento 190 Milyon Ton seviyesinde iken sadece Türkiye’de üretilen çimento miktarı 62 Milyon Ton seviyesindedir (2010 verileri). Son zamanlarda Avrupa’da kapatılan fabrikaların makine ve ekipmanlarının ülkemize getirilerek çimento fabrikaları kurulduğu bilinmektedir. 

Şehirde kullanılan yakıt ve egzoz gazlarının ile, Elazığ Çimentonun bu gazlardan çok daha fazla dışarıya bıraktığı zehirli gazlar ve atıklar birleşince, Elazığ’ın çevre kirliliği önlenemez duruma gelmiştir.

Gerekçelerimiz bunlardı. İki konuda Hazar Stratejik Araştırmalar merkezi olarak hazırladığımız ana hatlarını ifade ettiğim rapor görüşüldü ve iki konuda da mutabakat sağlandı.

Sevgili okuyucularımız, farkında mısınız bilmiyorum, ama şehrin güneyinde kalan mahallelerimiz bu iki konun çözülememesi durumunda, yakın bir gelecekte “Filistin bölgesi” gibi olacaktır. 

Demografik yapının değiştiği malumunuzdur. Adı geçen yerleşim alanlarını gelecekte büyük tehlikeler beklemektedir.

Orada yaşayan insanlarımız mevcut durumu hak etmemekte, bilakis zenginlik ve refahı hak etmektedir.

Zaman çözüm zamanıdır.

Lütfen ilimizin kentleşmesinin önündeki bu iki engeli hep beraber kaldıralım.

TOPLANTIYA KATILAN HERKESİ, DUYARLI ELAZIĞ SEVDALILARI OLARAK TANIMLIYOR VE HEPSİNE TEŞEKKÜR EDEREK SAYGILAR SUNUYORUM.

Kişiler, yaptıklarının yanında, yapmadıklarından da sorumludur.

Hemşerilimizin bu gerçek ışığında duyarlı davranacağı umudunu içtenlikle taşımaktayım.

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

“Şehrimizin en büyük problemi nedir?” diye bir soru sorulacak olursa, herkes kendi penceresinden bakarak bu soruya üç beş cevap bulabilir. Bu cevapların sıralanışındaki önem derecesinin hiçbir anlamı olmasa da, o kadar çok problemden bahsedilebilir ki; hepimizin bu sorunlar altında psikolojisi bozulabilir.

Ben de bu konuda bir kerede 40 problem sıralayabilirim:

1.      İşsizlik Problemi

2.      Beyin göçü Problemi

3.      Çarpık ve plansız kentleşme

4.      Kontrolsüz nüfus artışı

5.      Altyapı yetersizliği

6.      Sanayinin modernleştirilmemesi

7.      Otopark yetersizliği

8.      Çevre kirliliği

9.      Ulaşım Problemi

10. Şehrin doğu – batı yönündeki gelişimin  kuzey – güney yönünde olmaması

11. Hava kirliliği

12. Şehir içi yolların ve kaldırımların bakımsızlığı

13. Yeşil alanların yetersizliği

14. Deprem ile her an yaşamak zorunda olunması

15. Tarihi yapıların yeterince kullanılamaması ve korunamaması

16. Mahalleler arası gelişmişlik farkı

17. İçme suyu yetersizliği 

18. İmar ve mülkiyet problemleri

19. Spor tesislerinin yetersizliği

20. Rekreasyon yerlerinin yetersizliği

21. Şehir merkezinin yoğun yapılaşması problemi

22. Trafik kurallarına uyulmaması

23. Çevre yollarının yetersizliği

24. Şehir merkezinin tek merkezli olması

25. Cadde ve sokaklardaki görüntü kirliliği ve işgaller

26. Sanayinin kısıtlı olması

27. Üretim yetersizliği

28. Yapıların depreme dayanıksızlığı

29. Yenilebilir enerji mantalitesi eksikliği

30. Tarım ve hayvancılık problemleri

31. Şehrin peyzaj problemi

32. “Cazibe merkezi” olma özelliğinin giderek kaybolması

33.  Kentsel bilincin eksikliği

34.  “Elazığlı” kavramının zihinlerden giderek silinmesi

35.  Şehrin ana noktalarında “Coğrafi Bilgi Sistemi”nin olmayışı

36.  Yapı denetiminin eksikliği

37. Engelliler için “engelsiz kent” bilincinin olmayışı

38.  Sosyal tutarsızlık

39.  “Kültürel kimlik” kaybı

40.  Fuar alanlarının yetersizliği

“İnsanın dünyadaki esas vazifesi, dünyayı güzelleştirmektir.” Hadis-i Şerifi, şehre ve mimariye bakışımızı gözden geçirmemizin gerekliliğini hatırlatmaktadır. Kentleşme süreci, toplumumuzun sancılı konularından biridir. Köyden kente göçler, özellikle doksanlı yıllardan sonra hızla artmıştır. Günümüzde ise zirveye ulaşmak üzeredir. Göç sürecinde, bu olgunun  beraberinde getirmiş olduğu gecekondulaşma problemi, popüler kültüre teslim olma eğilimi, işsizlik, modern hayata ayak uyduramama ve toplum olgusu içinde sağlam bir statüye  gelebilme endişesi, modernleşmenin önündeki aşılması gereken problemler olarak yerini ve önemini korumaktadır. Göçlerin kontrolsüzlüğü, acziyetini kaybeden şehirlerin geleneksel yüzlerini yitirmiş ve şehirlileşme eğilimlerinin mecburiyetini beraberinde getirmiştir.

Kentleşmenin portresinde fiziksel, ekonomik, sosyal, turizm, endüstri ve sanayi yönünden, moda deyimle,  “çarpık” bir görüntü vardır.

Van'da yaşanan acı depremin ardından, bana göre, son zamanların en iyi kararı olan ve Başbakanımız Erdoğan'ın talimatı ile harekete geçen Çevre ve Şehircilik Bakanlığı, kentsel dönüşüm çizgisini belirlemeye başladı. Sekiz il, çerçeve içine alındı. Komşularımızdan Bingöl ve Diyarbakır proje kapsamında, ama Elazığ, maalesef bu çerçeve dışında bırakıldı. 2010 yılında, TBMM Deprem Araştırma Komisyonu ve çeşitli bilim adamları, Elazığ’ı Türkiye’nin en riskli illeri arasında göstermişti. Peki, kentsel dönüşüm uygulanacak 8 il içine biz, neden alınmadık?

Hepimizin zihninde olan, sürekli gözümüze çarpan ve birlikte yaşamaya alıştığımız problemlerimiz var ya, hani yukarıda benim de saydığım, işte bu problemlerin çözümü nedir biliyor musunuz? ELAZIĞ’IN KENTSEL DÖNÜŞÜMÜ. Çözüm bu. Bir kez daha okuyun yukarıdaki problemlerimizi. Birçoğunun, bu projenin hayata geçirilmesiyle   çözümlenebileceğini göreceksiniz. Tabi ki yönetenlerin iyi niyeti ve öngörüsüyle gelecek vizyonların yeterliliğinden bahsetmiyorum. Bu, zaten olması gereken bir durum.

Kısacası, yeni bir Elazığ kurmamız gerekiyor. Binaların, biran önce yenilenmesi; sokakların, genişletilip caddelerin çoğaltılması gerekiyor. Depreme dayanıklı yapılar oluşturmalıyız. Trafoların boyanması işiyle uğraşmaktan çok, şehrimizin geleceğini planlamalıyız. Beş sene sonrayı, on sene sonrayı, yüz sene sonrayı planlamalıyız. Eğitimde, sağlıkta, altyapıda, kamu yatırım ve hizmetlerinin planlamasında, haritamızı çizmeliyiz.  Yıkılmadan yapılmaz. Deprem, öldürmez; yapı, öldürür diyor ya uzmanlar işte deprem yıkmadan, şehrin bütün yapısını elden geçirmek lazım. Bu da merkezi hükümet olmadan yapılamaz. Merkezi hükümet, “Kentsel Dönüşüm Yapılacak İllere” karar vermiştir. Çevre ve Şehircilik Bakanımız Sayın Erdoğan Bayraktar’ın bu illerle ilgili açıklamaları, 31 Ekim 2011 Pazartesi basımlı Bugün gazetesinde yayımlanmıştır: “19, 5 milyon konut stoğu var. 19,5 milyon konut stoğunun hâlâ yarısına yakını salaştır, kaçaktır, depreme dayanıksızdır veya mühendislik biliminden yoksundur. Biz, öncelikle deprem hattı üzerinde bulunan en salaş, en dayanıksız, kaçak, hazine arazileri üzerindeki kaçak binalardan başlayarak bunları dönüştüreceğiz.  Türkiye'nin çok ciddi bir yenilenmeye ihtiyacı var.” demiştir. Hangi illerde başlayacak sorusuna; “İstanbul, İzmir, Bursa, Eskişehir, Kocaeli, Bingöl, Van, Diyarbakır öncelikli yörelerimizdir.” diye cevap vermiştir.

Görülüyor ki Elazığ, proje kapsamının dışındadır.

Yine Sayın Bayraktar, 14 Kasım 2011 tarihindeki gazetelere verdiği beyanatta,  kentsel dönüşümün Türkiye'ye maliyetinin 400 milyar doları bulabileceğini söyleyerek:  “Artık insanlarımız ölmesin, canlar yok olmasın, şehirlerimiz böyle büyük felaketler yaşamasın; bedeli ne olursa olsun artık biz Türkiye'de, depreme dayanıksız yapıları, salaş yapıları, kaçak yapıları mutlaka rehabilite etmek durumundayız." demiştir. “Bakanlık tarafından hazırlanan kanun taslağı kapsamında yapılacak işlem, sözleşme ve uygulamalar her türlü vergi, resim, harç ve ücretlerden muaf tutulacak. Afete hazırlık hesabındaki gelirler, devlet malı hükmünde olacak ve haczedilemeyecek. Kanunun uygulanmasına ilişkin yönetmelik, üç ay içerisinde bakanlıkta yürürlüğe konulacak.” şeklinde ifade etmiştir. Elazığ olarak; tek kurtuluşumuz, bu kapsam içine girebilmektir. 400 milyar dolardan ne kadar pay ayrılırsa ayrılsın bir dönüşüm ve değişim şart olmuştur. Elazığ’ın kurtuluşu, buna bağlıdır. Artık basit işlerle uğraşacak zamanımız yok. Şehrin geleceğini düşünmek zorundayız. “ALTI İL, EL ELE BÜYÜKŞEHİRE” kampanyamız da bu konu ile ilgiliydi. Bu zaman, bazı şeylerin değişme zamanıdır. Büyük şehir olma isteğimiz de bir kurtuluş ümidiydi.

 Konu, iktidar partisi tarafından takip edilmektedir. İnşallah milletvekillerimiz, haklı olduğumuz büyükşehir olma talebimizi, hırsla takip ederler ve değişecek Büyükşehir Belediyesi Kanunu’ndan ilimizin de faydalanacağı bir düzenlemenin yapılmasını sağlayabilirler.

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi tarafından “KENTSEL DÖNÜŞÜMDE 9. İL ELAZIĞ PROJESİ“ hazırlandı ve bugün aşağıdaki kişi, kurum ve kuruluşlara ulaştırılmak üzere postaya verildi.

1.      Milletvekillerimiz

2.      Elazığ doğumlu Milletvekillerimiz

3.      Elazığ Valiliği

4.      Elazığ Belediye Başkanlığı

5.      Fırat Üniversitesi Rektörlüğü

6.      Elazığ Ticaret ve Sanayi Odası Başkanlığı

7.      Ak Parti İl Başkanlığı

8.      Cumhuriyet Halk Partisi İl Başkanlığı

9.      Milliyetçi Hareket Partisi İl Başkanlığı

10. Saadet Partisi İl Başkanlığı

11. Has Parti İl Başkanlığı

12. Büyük Birlik Partisi İl Başkanlığı

13. STK Kuruluşları

14. Fırat Havzası Gazeteciler Cemiyeti 

15. Elazığ Gazeteciler ve Yazarlar Cemiyeti

16. Türkiye Kamu-Sen İl Temsilciliği

17. Memur-Sen İl Temsilciliği

18. KESK İl Temsilciliği

19. Kanal 9
20. Kanal 23
21. Kanal e
22. Haber Ajansları

Tabi şu husus unutulmamalıdır: Nasıl ki büyükşehir olmanın yolu iktidar partisinin ve temsilcilerinin ilgi ve isteklerine bağlıysa “KENTSEL DÖNÜŞÜMDE 9. İL ELAZIĞ PROJESİ“nin hayata geçirilmesi ve Bakanlığın belirleyeceği “8 il” kapsamına girmek veya “9. İl Elazığ” olmak da, yine iktidarı elinde bulunduranlara bağlıdır. Bize düşen, konunun hayati bir önem taşıdığını ifade etmek ve konuyu projelendirerek strateji oluşturmaktır.

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezinin görevi de, strateji oluşturmaktır. Şu bir gerçektir ki, Elazığ deprem kuşağındadır ve bir an önce “Kentsel Dönüşüm Kapsamı”na alınmalıdır. Bu, her vatandaşımızı ilgilendiren bir konudur. Siyasi veya kişisel çekişmelerin tamamen dışındadır ve konuya acil önlem gerekmektedir. Geç olmadan lütfen çaba gösterin. Çünkü “Elazığ, ancak böyle kurtulur, El-Aziz ancak böyle aziz olur.”

Son sözü, M.Ö. 430 yılında yaşamış Perikles’e bırakıyorum: “İçimizde evimiz ve kentimize duyduğumuz özeni birbirinden ayrılmaz duygular olarak taşırız. Kişiler, ayrı çabalar içinde de olsalar, kent sorunları karşısında kimse umursamazlık edemez. Bizde, kent sorunlarına aldırmayan kişiye sessiz bir yurttaş değil, kötü bir yurttaş denir. Kentimizi ilgilendiren konulara bizler karar verir ya da bu konuda en doğruyu bizler düşünürüz. Çünkü eylemden önce girişilecek sözlü tartışmalar zararlı bir sonuç vermez, ama bu tür görüşmeler yapılmadan girişilen işler, olumsuz sonuçlar doğurabilir.”                                   

04 Temmuz 2011 23:57

26 Nisan 2005 tarihinde kabul edilen 5336 sayılı Emniyet Teşkilatı Kanununda Değişiklik Yapılması Hakkında Kanunla 3201 sayılı Emniyet Teşkilatı Kanununa eklenen ek maddeler ile Emniyet Teşkilatının memur ihtiyacını karşılamak üzere, Maliye Bakanlığı ile Devlet Planlama Teşkilatı Müsteşarlığı ve Devlet Personel Bakanlığının görüşü alınmak suretiyle İçişleri Bakanlığının teklifi ve Bakanlar Kurulu kararı ile, Polis Meslek Eğitim Merkezleri, kısa adı ile POMEM’lerin açılmasına karar verilmişti.

POMEM’ler, Emniyet Teşkilatının ihtiyacı olan polis memurlarını yetiştirmek üzere, 4 yıllık fakülte mezunları içerisinde, aranılan niteliklere sahip olan ve yapılan sınavlarda başarılı olan adaylara, 6 aydan az olmamak üzere, polis meslek eğitimi veren eğitim ve öğretim kurumlarıdır. 
Aydın, Bilecik, Çankırı, Eskişehir, İstanbul, Arnavutköy, İzmir Bornova, Mersin ve Merzifon Polis Meslek Eğitim Merkezi Müdürlüğü olmak üzere, toplam 9 okulda polis meslek eğitimi verilmektedir.

En az dört yıllık yüksek öğrenim kurumlarından veya bunlara denkliği kabul edilen yurt dışındaki yüksek öğrenim kurumlarından mezun olan adaylar arasından yapılan seçme sınavında başarılı olan adaylar, bu 9 okulda polis meslek eğitimine alınmaktadırlar. Polis Meslek Eğitim Merkezlerinden eğitimlerini başarı ile tamamlayanlar, Emniyet Genel Müdürlüğü kadrolarına, aday polis memuru olarak atamaları yapılmaktadır.

Böylelikle Türk Polis Teşkilatımız, çağdaş dünyanın gerekleri doğrultusunda bir yapılanma ile; geçmişte verdiği kutsal hizmeti günümüzde ve gelecekte de vereceğini garanti eder bir tavır sergilemeye devam etmekte ve bu merkezlerde Polislerimiz düzgün bir eğitimden geçirilmektedir. Amaç, Türkiye Cumhuriyetinin gereksinim duyduğu güvenlik alanındaki kamu hizmetini, çağdaş, insan haklarına saygılı, hukukun üstünlüğüne inanmış, iletişim becerilerini geliştirmiş, suçla etkin ve teknik mücadele eden, bölgesini ve halkını tanıyarak dengeli ve orantılı görev yürüten, hak ve adaleti gözeten, konusunda uzman, tecrübeli, çağdaş eğitim teknolojilerini ve yöntemlerini kullanabilen, pratikle teoriyi birleştirebilen polisler yetiştirmektir.

Günümüzde, üniversite mezunları polis olabilmek için her yıl kıyasıya yarışmakta, Polis eğitim merkezlerine alınacak 10 bin öğrenci için ortalama 30 bin üniversite mezunu müracaat etmektedir. KPSS sınavında en yüksek puan alan adaylardan başlanarak öğrenci alınmakta ve böylelikle eğitimli polislerimiz hayatımızın her alanında görev almaktadır. AB ülkelerinde 1 polise 250 kişi düşerken, bu sayının Türkiye’de 350 kişi civarındadır. Ve bu açık bu yolla kapatılmaya çalışılmaktadır.

Geleyim asıl konuya. Başlıkta atıfta bulunduğum gibi, Polis Meslek Eğitim Merkezlerinden birinin de Elazığ’a açılmasını talep ediyorum ve bu konuya yetkililerin dikkatini çekmek istiyorum. Elazığ’ımızda açılacak bu okul ile, eğitim şehri olan İl’imiz bir ivme daha kazanmış olacaktır. Yılda iki defa gelecek öğrenciler, 6 aylık eğitimleri esnasında şehrimizin güvenli olmasından istifade ederken, şehir esnafına katkısı olacak ve kısmen de olsa bir istihdam alanı yaratılmış olacaktır. Yılda en az 1.000 Üniversite mezunu öğrencinin kişisel olarak yapacağı ekonomik hareketlilik ve yine katma bütçeden gelecek yeme içme ve diğer harcamaların Elazığ esnafı üzerinden temin edilecek olması, İlimiz açısından oldukça önem arz etmektedir.

Elazığ Polis Meslek Eğitim Merkezi Projesi, yakın zamanda yapılacak olan Elazığ Lobi Çalıştayı’nda, “Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi” tarafından gündeme getirilecektir. Yetkililerin duyarlı davranacağına olan inancım tamdır. İnşallah kısa zamanda bu konuda bir çalışma başlatılmış olur ve 10. Polis Meslek Eğitim Merkezi’nin Elazığ’a açılacağı müjdesini buradan siz değerli Elazığlı hemşerilerimizle paylaşma şerefine nail olurum…

Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Birleşmiş Milletler ve Dünya Sağlık Örgütü raporuna göre, dünya nüfusunun % 8’i engellidir. Bu noktadan hareketle, dünyada yaklaşık 500 Milyon engellinin olduğu söylenebilir. Bu oranın ülkemizde yaklaşık % 11 olduğu, değişik kurumların verilerinden anlaşılmaktadır. Bu durumda Türkiye’de yaklaşık 8 milyon engellinin bulunduğu ifade edilebilir. Bu oranlara Elazığ açısından bakıldığında, 20 bin civarında engelli nüfusa sahip olduğumuz tahmin edilmektedir ve bu oran, Türkiye ortalamasının altında olması sevindiricidir.

Yine de bu kadar yüksek bir engelli nüfus oranına sahip olmamız, beraberinde birtakım problemlerin çözümünü ve sosyal hayata ilişkin düzenlemelerin hayata geçirilmesini zorunlu kılmaktadır. Özellikle fiziki mekana ulaşım, bu mekanları kullanım ve mekana erişebilirlik konularında, engelli vatandaşlarımız kendi başlarına çözemeyecekleri problemler yaşamaktadırlar.

Kent yaşamının bütün imkanlarından yararlanma konusunda, vatandaşlarımızın engel durumuna bakılmaksızın eşit hakları vardır. Avrupa Kentsel Şartı’nın “Kentlerdeki Engelliler ve Sosyo - Ekonomik Bakımdan Engelliler” adlı bölümünde;“…her kentlinin en temel hakkı, kentteki tüm sosyal aktivite ve olanaklara, yaş, ırk, bedensel ve zihinsel kabiliyetlerine bakılmaksızın, kendi özgür iradeleriyle erişebilme hakkı vardır” denilmektedir. Diğer devam bölümlerinde ise; “…genellikle kentlerde göz ardı edilen konular arasında, hamileler, çocuklar, yaşlılar, hastalar ve engellilerin sorunları bulunur” ifadeleri yer almaktadır. Ayrıca; Avrupa Kentsel Şartının ilkeler başlığı altında ise “Kentlerin, herkesin her yere erişebilirliğini sağlayabilecek şekilde tasarlanması, bütün ticari, idari ve kamu binaları; sosyo-kültürel, spor, sağlık ve dini faaliyetler; sokaklar; kamu alanları; kültürel, sosyal ve diğer aktivitelerin hepsi; engelleri ne olursa olsun tüm yurttaşlar için erişilebilir olmalıdır. Olabildiğince, bebeklere yüzme, engellilere spor, kütüphanelerde çocuk bölümleri gibi değişik nüfus gruplarına yönelik faaliyetler düzenlemeli veya belli zaman aralıklarının bu gruplara tahsisi sağlanmalıdır” hükmü yer almaktadır. Engelli vatandaşımızın kendisini kentte yaşayanlardan farklı görmemesi, kent yaşamına aktif katılabilmesi ve engelinin oluşturduğu olumsuzlukları kaderi olmaktan kurtarabilmesi için; bütün mekanlara ulaşabilme kolaylığı ve erişme özgürlüğünü elinde bulundurması gerekmektedir.

Engelli vatandaşlarımız, kentsel yaşam içerisinde var olma mücadelesi vermekte ve her gün yüzlerce zorluk ile mücadele etmektedir. Engelli hemşerilerimiz, sosyal hayata dahil olamamakta, çevreden gelen sosyal, psikolojik, sosyolojik ve kentsel baskılar neticesinde, yalnızlığa doğru itilmektedir. Bir engellinin hayatı, evinde başlayıp, yine evinde son bulmaktadır. Evinden ayrılıp da, sinemaya, tiyatroya, parka, bahçeye, herhangi bir spor alanına, alışveriş yapmaya, caddede gezmeye karar verdimi, zorlu bir mücadele başlamış demektir. Bu yarışta tek başına olma şansı yoktur. Mutlaka yanında, kendisini koruyup kollayacak, destek olacak ve zorluklara karşı mücadelesinde yardım edecek bir koruyucu meleğe ihtiyaç duymaktadır. Çünkü hedefine ulaşıncaya kadar, eğer kendisinin varlığı düşünülmeden tasarlanmış bir kentte yaşıyorsa, ev dışındaki yaşam alanı, kötü sürprizler ve çeşitli tuzaklarla doludur.

İnsan ve çevre sistemi, engelli engelsiz, bütün bireyler için önemlidir. Kent insanı, kendisini çevreleyen bütün faktörlere karşı duyarlı olmak zorundadır. Bu duyarlılık, tasarım ve sunum ile doğrudan ilişkilidir. Ancak günümüzde, engelli bireyler kent donanımı içerisinde rahat ve huzurlu hareket edememektedirler. Belli standartlara göre biçimlenmiş ve değişime karşı direnç gösteren mekanlardan tutun da, mimarideki yavaş davranan duyarsızlıklara kadar bir çok şey, engellilerin toplum ile entegrasyonunun önünde büyük bir engel olarak durmaktadır. Toplum ile bütünleşme, her insanın özgürce ve bireysel olarak kullanabilecekleri mekanların ile mümkün olacaktır.

Engelleri ortadan kaldırmak, başta devletin görevi olmakla birlikte, kent halkına da görevler düşmektedir. Kurumsal alan ve yapıların, iş alanlarının, spor alanlarının, dinlenme ve eğlenme alanlarının, rekreasyon alanlarının, oyun alanlarının, ulaşım güzergahlarının plan ve programı yapılırken, kentte yaşayan bütün insanların fiziksel ve ruhsal özellikleri dikkate alınmalıdır. Bina içi kullanım kolaylıklarından tutun da, giriş çıkışlar, asansörler, tırabzanlar, ulaşım araçları, kaldırımlar, yollar, caddeler, sokaklar, meydanlar gibi düzenlemeler, engelli kardeşlerimizin kullanımına uygun olarak planlanmalı ve mevcutlar dönüştürülmelidir.

            Kent tasarımında, bütün engel gruplarının ihtiyaçları göz önünde bulundurulmalıdır. Zihinsel engellileri, işitme engellileri, konuşma engellileri, görme engellileri, fiziksel engellileri, toplumun küçük bir bölümü olarak algılama yerine, diğer kent yaşayanlarının da her an  ‘engelli adayı’ olabileceği gerçeği ile hareket etmelidir. Kalıcı rahatsızlığı olanlar, sürekli bakım ve tedaviye muhtaç olanlar da engellidir ve onlar da bu şehirde yaşamaktadır. Ya da, yaşlılarımızın da, hamile kadınların da kent yaşamı içerisinde aktif rol almaya hakları vardır. Tam olarak sağlıklı veya engelsiz bir hayat, birçok kimseye nasip olmamaktadır. Birçok insan, yaşamlarının bir bölümünde sakatlık geçirebilmektedir. Dolayısıyla yaşanabilir kentler oluşturulurken, bir gün herkese lazım olacağı düşüncesi, ön planda olmalıdır.

Kent bilinci, engellilerimizin varlığını inkar etmemelidir. Engelliliği; çaresizlik, yokluk, düşkünlük, dilenme nedeni, acıma nedeni olarak görmekten vazgeçmeliyiz. Onların ‘sakat’ olmadığını, aktif görev verildiğinde yerine getirebilecek bireyler olduğunu, toplumla bütünleşmenin önündeki tek engelin bizler olduğunu unutmamalıyız. Engeli olan bir birey, normal tanımına uygun insanlara göre tasarlanmış kentlerde mahsur yaşamaktadır. Bu insanlar maruz kalmamalı, mahsur kalmamalı, mahzun olmamalıdır. Sosyal hayata aktif katılımın önündeki kentsel engeller kaldırılmalıdır. Evlerinden dışarı çıkamayan yaşlı, hamile, çocuklu veya engelli vatandaşlarımızın dışarıya çıkarak kentsel hayata uyum sağlayacakları mekanlar ve kendine güvenecekleri kentsel ortamlar oluşturulmalıdır.

Kişi, kurum, kuruluş veya sivil toplum örgütleri işbirliği yapmalı, sosyal, hukuki veya teknik çözümler üretmeli, kentsel tasarımlarda uygulanabilecek birtakım kararlar alınmalı ve hayata geçirilebilmesi için baskı grupları harekete geçirilmelidir. Kentsel tasarımlar oluşturulurken, engelli vatandaşlarımıza diğer insanlardan soyutlanmasına veya izole edilmesine izin verilmemeli ve ortak kullanım alanları oluşturmaya gayret gösterilmelidir.

Türk Standartları Enstitüsü, kurum ve kuruluşlar ile yerel yönetimlerin kent tasarımında uyması gereken zorunlulukları içeren standartlar geliştirmelidir. Yeni yapılacak mekanlar ile, eski yapıların modernizasyonunda alınacak tedbirler belirlenmeli ve ivedilikle bu konularda farkındalık yaratılmalıdır. Bu sayede, ketsel yaşamın kalitesi arttırılmış olacaktır. Günü kurtaracak kısa vadeli çözümler yerine, kalıcı çözümlere öncelik verilmelidir. Yaşanabilir bir kent oluşturabilmek için, hedefler belirlenmeli ve bu hedeflere uygun stratejik planlar hazırlanmalıdır. Dünyadaki gelişmeler yakından takip edilmeli, basit ve pahalı olmayan bir kent oluşturmak hayal değildir. Kent plancıları, endüstri tasarımcıları, mimarlar, iç mimarlar, peyzaj mimarları, elektrik-elektronik mühendisleri, çevre, makine, inşaat mühendisleri, bu meslek gruplarının oda ve sivil toplum örgütleri, ilgili bakanlıklar, yerel yönetimler, kamu ve özel sektör kuruluşları ile çeşitli sivil toplum örgütleri işbirliği yaparsa, bu şehir herkesin yaşayacağı bir şehir olur. O zaman kent olur, o zaman engelsiz kent olur. İşte o zaman hepimiz kentli olabiliriz.

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı

Osmanlı Devleti ve dönemin diğer devletlerinin uyguladığı “yer değiştirme politikası”, Ermeni ve Türk düşmanı devletler tarafından ”Ermeni Soykırımı” olarak adlandırılmış ve günümüze kadar hızını giderek arttırarak gelen bir kara propagandaya dönüştürülmüştür. 
Tarih boyunca göç ettirilen ve sürgün edilmeyi gelenek olarak kabul eden Ermeniler, Osmanlıyı arkadan hançerleyenlere karşı Osmanlının, kayıtsız kalmamasını nedense bir türlü içlerine sindirememişlerdir. Dünyanın hemen hemen bütün ülkeleri, Afrika ülkelerinde ve Balkanlarda yapılan çeşitli soykırımlara seyirci kalırken, Osmanlının yapmak zorunda olduğu bu “yer değiştirme” politikasına karşı çıkmışlardır.

Hemşehrimiz Prof. Dr. Ramazan Demir, 2009’da Palme Yayınevinden yayınladığı “Ermeni İsyanı ve Harput Ermenileri: Ararat – Gakgoş Diyaloğu” adlı kitabında Ermenilerin ideallerini incelemiş, bu ideallerin “kin ve nefret üzerine oturtulan siyasi ideolojiler” olduğunu ifade ederek Anadolu’da açılan yabancı kolejler ve misyoner okullarında yetiştirilen Ermeni komitacıların isyan hareketlerine katılış biçimlerini ayrıntılı olarak ele almıştır. Ermenilerin yapmış olduğu katliamlar ve Müslüman halkımızın çekmiş olduğu zulümler üzerinde duran Demir, 1915 yılında yaşanan yer değiştirme uygulaması ile Ermenilerin çektiği sıkıntılara, hastalık ve salgın neticesinde uğradıkları kayıplara uzun uzun yer vermiştir. Aynı zamanda Ermeni Diasporası’nın her yıl “24 Nisan”da kutlanmasının gerekçesinin “yer değişikliği” değil, 24 Nisan 1915 tarihinin “İstanbul’daki Ermeni çetecilerin ve bu çetelerin liderlerinin tutuklandığı gün” olduğunu ifade etmiştir. Bu kitapta konular, bilimsel veriler ışığı altında ele alınmıştır. (Okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum.)

“Büyük Ermenistan” hayallerine kapılan Ermenilerin, Doğu Anadolu’da “Batı Ermenistan Devleti” kurma girişimleri, Anadolu’nun savunmasız olduğu I. Dünya Savaşı yıllarına denk gelmiştir. Osmanlı ordusunda görevli olan Ermeni asıllı askerler, Ruslarla işbirliği yaparak savaşın en zor sahnelerinde ordumuzu arkadan vurmuş ve ordumuza ihanet ederek isyan hareketlerine destek vermiştir. Böylece, demografik yapının değiştirilmesi amacıyla Müslüman tebaa üzerinde yoğun bir baskı ve şiddet uygulanmış ve sivil halk, toplu katliamlara maruz kalmıştır. Bu durum karşısında sivil halkın korunması ve cephe arkasının emniyete alınması önem arz etmiştir. Osmanlı, bölgede nükseden milliyetçilik duygusunun, Ermenilerin hayatlarını tehdit edeceği endişesiyle tehcir, “zorunlu göç”, uygulanmasının kararını almıştır. Osmanlı, bu zor kararı vermeden önce konuyu birkaç kez kendi tartışmış ve kararı uygulamayı sürekli ertelemiştir. Ancak Ermeni çeteleri, isyanı bırakmayıp Anadolu’da yaşayan halkımıza katliamlara varacak eylemlerini devam ettirmiştir. Üstüne üstlük Hınçak ve Taşnak cemiyetleri, Mondros’a ve Wilson İlkelerine dayanarak doğuda bir devlet kurmayı amaçlamış ve bunun için girişimlerde bulunmuşlardır. Bu çerçevede tehcir kanununu hayata geçiren Osmanlıya karşı Ermeni Diasporası, devlet kurmaya yaklaşmış bir durumdan, zoraki göç ettirilmiş olunmasını bir türlü hazmedememiş, kin ve nefret tohumlarını yıllarca saklamadan, gizlemeden, utanmadan bugünlere kadar taşımıştır.

Batı Emperyalizminin Türkiye üzerindeki emelleri, herkes tarafından bilinmektedir. Batılı güçlerin, Ermenilerin bu kin ve nefret duygusunu kendi çıkarları doğrultusunda kullanmaları kendileri için legal bir davranıştır. Çünkü o dönemde de Ermeni vatandaşları isyana hazırlayan ve merkezi hükümete karşı kışkırtan yine aynı güçlerdi. Bugün “Hepimiz Ermeniyiz!” diye bağıranlar da “Özür” kampanyaları düzenleyen sözde aydınlarımız da bilmeden veya farkında olmadan aynı amaca hizmet etmektedir. “Bilmeden ve farkında olmadan” cümlesini, özellikle ifade ediyorum ve aksini düşünmek bile istemiyorum. Türk milletinin her türlü kutsal ve milli değerlerine saldırmayı kendilerine görev sayan bu grupların bir amacı da Ermenilerin katlettikleri Türk - Kürt vatandaşların haklarını korumak olsaydı, kendilerini yıllardır bu millete yutturdukları gibi “aydın” olma kimliğini biz de kendilerine seve seve verirdik. Siz yine de bu “aydın”ım diye geçinenlerin söylemlerini “bir nebze dikkate alın” derim. Ne diyorlardı: “Hepimiz Ermeniyiz!”. (Kendimi, konuya fazla kaptırdım. Konumuza dönelim.)

Fransa’da “Ermeni meselesi” çok tartışılan bir mevzudur. Diaspora, burada çok hızlı işlemektedir. Buna rağmen, orada bizden yana olan tarihçiler de var. 143 tarihçi bir araya gelerek “Ermeni konusunun bir soykırım olmadığını” içeren bir bildiri yayınladı. Paris’te sunulan bu bildiriyi “imzacı özürcülerin” görmemesi normal de; Fransa’ya kulis yapmaya giden heyetler neden görmedi, bilmiyorum! Adı ve imzası belli olan bu tarihçilerle sayın yetkililerimiz, neden bir akşam yemeğinde bir araya gelip konuyu herkesin duyacağı şekilde bir kez daha ifade etmediler? Tarihi gerçeklere sığınmaktan başka çaremiz mi var? Anadolu’daki, Kafkaslardaki ve Azerbaycan’daki soykırımları tarihçiler en ince ayrıntısıyla araştırmalı ve bu konuda organizatör ülke Türkiye Cumhuriyeti olmalıdır.

Dokuz yüz yıl boyunca aynı coğrafyada Türkler ile kardeşçe yaşamış Ermenilerin, Osmanlıya nasıl ihanet ettikleri neden dünyanın sayılı tarihçileri aracılığıyla haykırılmıyor? Neden arşivlerimizi yıllardır açmak yerine, soykırımı kabul eden ülkeler ile savaşmayı tercih ediyoruz? Bu nasıl bir mantık? Her ülkeden davet edilecek üç beş tarihçi ile kurulacak uluslar arası bir tarih grubu, meseleyi derinlemesine inceleyebilir. Araştırmalar sonucunda hüzün çıkacak, acılar gün yüzünde belirecek, çaresizlikler bir kez daha gözler önüne serilecek. Ama en azından konuyu, günün şartlarında değerlendirecek tarihçiler. Bugün bakınca göremediklerimiz ifade edilecek. Dünya kamuoyuna sunulacak bilgilerle lobi çalışmaları başlatılacak ve bugün soykırımı kabul eden ülkeler, gün gelecek “Soykırım Yoktur.” diyecekler. Ama biz, sürekli savunmadayız. Soykırımı kabul eden her ülke ile birkaç ay didişiyoruz, sonra hiç bir şey olmamış gibi ilişkilerimize devam ediyoruz. Septik bir durum!

Bugün hala ülkemizde yaşayan Ermenilere bakış açımızda bir sıkıntı mı var? Garo Mafyan, Der Daron mutlu değiller miydi Türkiye’de olmaktan? Sade Ermeni vatandaşları ile ne problemimiz olabilir ki? Ermenilerin tehcir edilmesine kadar 122 bin, sonrasında ise 530 bin Müslüman’ın Ermeni çeteler tarafından katledilmiş olmasını kim nasıl izah edebilir? Yakılan köyler ve köylüler, yerini yurdunu terk etmek zorunda kalan insanlarımızın hesaplarını kim verecek?

Emperyal güçlerin maşası olan Ermeniler ve işbirlikçi Batı Emperyalist güçler, inşallah bir gün gelir ve iyi komşuluk ilişkileri ile yetinmek zorunda olduklarını; “Büyük Ermenistan Projesi”nin, diasporanın bir söylemi olmaktan öteye gidemeyeceğini anlarlar. (Yine kaptırdım kendimi konunun derinliklerine. Asıl konumuza dönelim.)

“Ermeni Diasporasında Bir Elazığlı” demiştim. 
Nikola Sarkozy’nin kuyruk acısını artık herkes biliyor. Bu konuya değinmeyeceğim. Ancak yardımcısı ve danışmanı Milletvekili Patrik Deveciyan’ın kim olduğunun bilinmesi, bu yazının amacını oluşturmaktadır.

Patrik Deveciyan kimdir? 
Deveciyan, Fransa’da 1915 olaylarını “soykırım” olarak tanınmasını sağlayan yasanın mimarı ve en ateşli destekleyicisidir. Sarkozy, amacına ulaşıp tekrar Cumhurbaşkanı seçilirse Deveciyan, başbakan adayı olacaktır. Fransa için bu kadar önemli olan bu kişi, Türk diplomatlara düzenlenen suikastın sanıklarının avukatı olarak tanınmaktadır. Yıllarca ASALA terör örgütünün avukatlığını yapan bu zat-ı muhterem(!), bugün de Ermenilerin meclis içerisindeki avukatlığını devam ettirmektedir.

Makalenin başlığından da anladığınız gibi Patrik Deveciyan, Elazığlı bir ailenin oğludur. Dedesi Karekin Deveciyan, Osmanlı bürokratlarından. O dönemde İstanbul Balıkhanesinin müdürü. Patrik Deveciyan’ın babası Ronald Deveciyan, Fransa’ya burslu olarak okumak için gidiyor. Ama gidişi, kötü bir döneme denk geliyor ve pasaportuna "Türkiye`ye dönüşü yasaktır." damgası vuruluyor. O tarihten sonra bir daha İstanbul’a dönemiyor.

Fransız vatandaşı olmayı reddeden Ronald Deveciyan, “vatansız” olarak ölüyor. Patrick Deveciyan, kendi web sitesinde bu konuyu anlatırken, ailesi tarafından bir Anadolu insanı gibi yetiştirildiğinden bahsediyor. En son seksenli yıllarda teyzesinin cenazesi için Türkiye’ye gelen Patrik Deveciyan, bugünlerde Fransa’daki Ermeni Diasporasının sözcüsü ve temsilcisi konumundadır. 
Sizlere, iki kişiden bahsettim. Birisi “vatansız” olarak ölmüş bir babanın oğlu olan ve Ermeni Diasporasının Fransa’daki Ermeni lobisinin en ateşli tetikçisi, geleceğin Fransa Başbakanı Patrik Deveciyan, diğeri de Hemşehrimiz Prof. Dr. Ramazan DEMİR. İkisinin de ortak özelliği Elazığlı olmaları. 
Bu makaleye bir son söz bulmak için çok düşündüm. Ve gündüz tamamını yazdığım makalenin son satırını yazmak akşam saatlerine nasip oldu: 
“Bu topraklar it de doğurur, yiğit de.”

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Ferhat BİBAL’ın yazarak yönettiği ve aynı zamanda oyunculuğunu yaptığı “GÖÇ” adlı tiyatro oyunu, Devlet Tiyatrosu Binasında segilendi.

Sayın Ferhat BİBAL, beni de davet etmiş, koltuk değnekleri ile de olsa gençlerimizin yanında olmak için davete icabet etmiştim. İyi ki de gitmişim.

Yerel sanatçılarımızdan Latif GÖK konseri ile başlayan geceye, halkımızın ilgisi yoğundu. Tiyatro severler, unutamayacakları bir oyun izlediler ve oyuncular, canlandırdıkları karakterlerin gerçekten hakkını verdiler. Kendilerini kutluyorum.

Herkes oyunu seyrederken, ben de konunun sosyolojisini irdeliyordum.

Elazığ’da yaşayan üç kişilik bir aile var. Anne, baba ve zihinsel özürlü bir çocuk. Baba işsiz. Anne çaresiz. Çocuk engelli. Akşam eve gelen babanın çaresizliği, eşinin beklentileri çok iyi işlenmiş. “İş yok, güç yok, iş bulamıyorum” diyor baba. Bir Elazığ tanımı yapıyor ki; içler acısı. İşsizlik, çaresizlik, gelecek endişesi, borçlar, yokluk…

Kahveci borcunu istiyor. Kahvede zamanını geçirenlerin cebinde çay içecek parası yok. Herkes aynı durumda.

Arkadaşı, “git” diyor. “göç”. İstanbul’a göç.

Umuda yolculuk başlıyor…

Aile İstanbul’da, ama mutsuzlar. Özürlü çocukları tinere başlıyor. Baba oğul tinercilerden dayak yeyince, Elazığ’dan arkadaşlarını yardıma çağırıyorlar. Tinerciler dayak yedikten sonra, bir fırsatını bulup, zihinsel özürlü çocuğu ve Elazığ’dan yardıma gelen arkadaşını bıçaklayarak öldürüyorlar.

Hüzünlü bir sahne. Dram yaşanıyor. Babası oğluna son kez sarılırken, “ne olurdu, bir mucize olaydı. Hiç İstanbullara gelmeseydik, bunları yaşamasaydık” diyerek seyirciyi de hüzünlere boğuyor.

Sonra…

Sonrası mutlu.

Baba, evinde divan üstünde uyanıyor ve bütün bunların rüya olduğu anlaşılıyor.

Seyirciler, memnun. Herkes “İyi ki rüyaymış” diye düşünüyor içinden.

Bütün oyuncular, rollerinde çok iyilerdi. Tebrikler.

Ama ben başka alemlerdeyim.

Bu yaşananlar bir travmanın başlangıcı mı acaba diye düşünüyordum.

Senaryo hüzün dolu, çaresizlik dolu. Şehrimizin içinde bulunduğu umutsuzluğu çok iyi ifade ediyor. Kimse şaşırmıyor olanlara. Niye gidiyor bu aile diye düşünmüyor. Çünkü o kadar çok “GÖÇ”  oldu ki  bu memleketten. Daha çok nitelikli bir göç verdi bu şehir. “Elazığ’dan bişey olmaz” diyerek ayrıldılar sevgili memleketlerinden.

Kimisi memnun gidişinden, kimisi pişman. Ama her giden bir hüzün bıraktı geride.

“Bir mucize olaydı” dedi baba… çok içten, çok hüzünlü haykırıştı…

Mucize oldu ve Elazığdaydı.

Elazığ…

Canımız, atamız, vatanımız, şehrimiz Elazığ… Şehirlerin en azizi.

Güzelliğine de, sabrına da, sevgine de şaşmamak mümkün mü? Çok insanlar gördün, çok insan gördü seni. Kimisi şiirler dizdi mısra mısra, kimisi sevdasını işledi nakış nakış. Kimisi hayranlığını yazdı sayfa sayfa, kimisi tarihini işledi öbek öbek. Kimisi sadece aldı, kimisi yüreğini dahi verdi. Yüzünün, yaşlılar gibi kırışıklığına aldırmadan, yollarını açtın, kollarını açtın gelenlere. Yüz çevirmedin gidenlere, seni terk edenlere. Taşınla toprağınla, aşınla işinle, tarihinle kültürünle, acılarınla sevincinle, camilerinle kubbelerinle, ayınla güneşinle, suyunla bereketinle, gel dedin gidenlerin ardından, gitmeyin dedin.

Dünyaya yayılmış yüz binlerce evladına umut olmaya devam ettin. Can oldun, canan oldun. Şiirlerinde sevda oldun. Geleceklerine ışık, hasretlerine merhem oldun. Durmadan, yorulmadan, bıkmadan, evlatlarına onur verdin, gurur verdin, şan verdin. Varlığınla gurur duydu evlatların. Canından aziz bildi seni yarenlerin ey sevgili Elazığ…

Kimisi kazandığını getirdi sana. Gurbeti yaşayanlar seni bir an için unutmadı. Anam dedi, borcum dedi, ya başka kimin var dedi, koştu sana. Malını da, yüreğini de sana getirdi. Benden sonrakiler gurbet yaşamasın dedi. Kimisi canını kaybetti gurbet elde. “ölürsem, beni şehrime gömün” diyerek verdi son nefesini. Son kez sana gelecek olmanın hazzını yaşadı son nefesinde. Gurbeti içine gömerek geldi şefkatli kollarına. Yılların yorgunluklarına derman oldun kucağını açarak. Hiç küsmedin gelemeyenlerden. Gelemedi, dedin, istiyordu dedin, bir hatıra ile bile olsa, bir gün gelir dedin.

Kimisi bir okul ile geldi sana, kimisi bir çeşme ile. Kimisi işsiz gezmesin evlatların diyerek koştu, kimisi aç, çıplak kalmasın diyerek geldi. Kimisi seni unutmadım dedi, kimisi hiç hatırlamadı. Acı çektin yanında olan evlatlarının ilgisizliğinden, saygısızlığından. Ama mağrur duruşun hiç bozulmadı. Bir damla gözyaşına tahammül edemeyen çocuklarını teselli ettin şefkatli yüzünü göstererek. Ama gurbeti içinde yaşadı yanında olanlar. Şehrimiz dediler, en güzel şehir bizim şehrimiz dediler. Sana iltifat etmeyenlere buğuz ettiler. Seni sevmeyenden uzak kaçtılar. Senin ekmeğini yiyerek büyüyenlerin, başka sevgililere koşmasına hayret ettiler. Senden kazandıklarını, senden uzakta harcamalarını kaldıramadı yanında olanlar.

Ey sevgili Elazığ! İçinde gurbeti hisseden bizler, sevdanı yüreğimize merhem etmişiz. Her sokağında acımız var, her caddende sevinç çığlıklarımız... Her şiirimize mısrasın, her türkümüze nağme. Her arzumuza hevessin, her zerremize kan. Sen olmazsan, ya kim bize sevgili olur? İçinde sevdayı da, gurbeti de yaşayan bizler, sen olmazsan var olamayız.” Gurbet içimizde, gitsek de kalsak da” diyenler, binlerce yıl daha yaşatacak seni yüreklerinde.

İyi ki varsın Elazığ, iyi ki azizsin. Senden “göçmek” ne mümkün. Sevdandan vazgeçmek ne mümkün. Seni unutmak ne mümkün ey sevgili Elazığ.

Allah bu millete başka “GÖÇ” yaşatmasın… 

Allah (C.C)’ın ay’ı, günü ve yılı yoktur; ancak Allah (C.C)’ın rahmetine ermenin fırsata dönüştüğü bir gündür, Muharrem Ayının 10. günü.

Bu ayın, diğer aylardan daha üstün olduğundan söz edilecekse, Aşure Gününün diğer günlerden daha mübarek ve bereketli olduğundan başlamak gerekir söze.

“Fecr” sûresinin ikinci ayetinde adı geçen, “On geceye yemin olsun.” ifadesinde, Muharrem Ayının, Aşure Gününü kapsayan on günü kastedilmektedir. “Aşure”, Arapça’da “onuncu gün” anlamına gelmektedir.

O günlerde, on Peygambere on değişik ihsan ikram edilmiştir.

Hz Musa (a.s.), kendisine bahşedilen mucizeyle denizi ikiye yararak Firavun’u denize gömmüştür. Hz. Nuh (a.s.), gemisini Aşure Günü Cudi dağında demirlemiş; Hz. Yunus (a.s.), balığın karnından o gün kurtulmuş; Hz. Adem (a.s.)’ın tövbesi o gün kabul olunmuş, Hz. Yusuf (a.s.), kardeşini o gün kuyudan çıkartmıştır. Hz. Davut (a.s.)’un tövbesinin kabulü, Hz. İsmail (a.s.)’in doğumu, Hz. Yakup (a.s.)’un gözlerinin görmesi, Hz. İsa (as.)’nın dünyaya gelmesi ve göğe çekilmesi, Hz. Eyyub (a.s.)’ün şifa bulması hep bu güne denk gelmiştir.

Ama Muharrem ayı gelince, yüreğimi garip bir şekilde, Hz. Hüseyin’in acısı sarmalar çünkü, Muharrem Ayının Aşure Günü, Peygamber Efendimizin torunu Hz. Hüseyin’in, iman ve İslam dini uğruna şehit edildiği gündür.

Takvim 10 Ekim 680’i gösterdiğinde Hz. İmam Hüseyin ve 72 yoldaşı, görünürde Müslüman olan, ama gerçekte dinsiz, imansız ve zalimlerin zalimi olan Muaviye’nin oğlu Yezid’in emri ile 22 bin kişilik bir ordu tarafından zulümle şehit edildiler.

Çölde açan çiçekler gibi birer birer şehit düştü Hz. Hüseyin’in askerleri. O’nu önce atından düşürdüler, sonra mübarek başını acımasız bir kılıç darbesiyle gövdesinden ayırdılar. Peygamber Efendimizin öpüp koklamaya kıyamadığı o gül goncasının başını, Kufe sokaklarında, Şam sokaklarında dolaştırdılar.

Vah, Hüseyin vah! Kimler kıydı o mübarek başına, kim kopardı peygamberimizin en sevdiği çiçeği? Kimler düşürdü kalplerimize bu kor yangını? Ah, Hüseyin ah! Bu matemi, kimler reva gördü seni sevenlere?

Dünyadan gelip geçmiş bir buçuk milyara yakın Müslüman nüfusun tamamı, Hz. Peygamberi ve ehl-i beytini canı gönülden sevmekte ve onların çektikleri bu acıların yüreğe düşürdüğü kor için, o gününü oruç ve matem içinde geçirmektedir.

Vay, Hüseyin vay! Senin için bugünleri oruçlu, aç susuz, matem içinde geçirmek de yeterli değildir. Seni ve yârenlerini susuz bırakarak Kerbela çöllerinde, içimizi dağlayan ve zalimliğin en unutulmazını hafızalarımıza, kanımıza, canımıza yazan Yezid ve ona tabi olanlara olan kin, nefret ve öfkemiz, içimizdeki ateşi körüklemektedir.

Ah, Hüseyin ah! Muaviye’nin oğlu Yezid’e baş eğmeyen, biat etmeyen Hz. Hüseyin.

Vay, Hüseyin vay! Sen ki; her biat isteyenin önünde diz çökülmemesi gerektiğini kanınla, canınla öğrettin bize. Hak ile batılın, adalet ile zulmün mücadelesini sensizlikle mi öğrenmeliydik ey Hüseyin?

Senin yerinde Yezid olsaydı, atının üzerinde bir an için sendelemeden durabilir miydi, zulme göğüs gerebilir miydi sen gibi? Bir an için bile ölüm korkusunu hissetmeden zalimler karşısında durabilir miydik hiç birimiz?

Zulmün ve zalimin karşısında eğilmeyen başın, Kufe sokaklarında aşağılık bir şekilde gezdirilirken, etrafına verdiğin mesaj neydi? Kufelilere, senden sonrakilere, bizlere, gelecek nesillere “Cihadın en üstünü, zülümkâr buyruk sahibine karşı gerçeği söylemektir.” diye mi haykırıyorsun? Şer ordusuna karşı “hayır” demeni anlayabildik mi sence?

Vay, Hüseyin vay! İslam yolundaki adalet uğruna mücadelende malından, canından, arkadaşlarından, ailenden vazgeçtin. Tarihin sayfaları karıştırıldığında, mücadelene örnek bir olaya daha rastlanamaz. Yenenin değil, yenilenin galip geldiği bir olay var mıdır tarihte? Bu duruşun, insanlığa, haksızlık karşısında “hayır” demeyi öğretti Ah Hüseyin. Dünyada zulüm oldukça unutulmayacaksın, önemin kaybolmayacak can Hüseyin. Gövdemiz, gövdene can olacak.

Kerbela Olayı; hüzünlerin, kederin, fedakârlığın, ayrılıkların, ölmenin, ayrılığın, Allah aşkının, kurban olmanın, parçalanan yüreklerin, dağlanan ciğerlerin simgesidir bizim için. Ama aynı zamanda onurun, şerefin, gururun, bükülmez bileklerin, eğilmez başların, yenilmez yiğitlerin, sevginin, yaşamın, yaşamanın, birliğin, ahlakın, adaletin, imanın, sevdanın, saymakla bitmeyecek binlerce olumlu değerin adıdır. Haksızlığa karşı direncin yürekler burkan ismidir.

Kerbela katliamından, çok daha büyük katliamlar yaşandı tarih boyunca.

Örneğin, Haçlı Seferlerini yaşadı İslam coğrafyası. Binlerce bebeği, kadını, çocuğu, genci, yaşlıyı katlettiler. Su yerine, kan aktı dereler. Ama bunların hiçbirisi Kerbela gibi anılmadı, yüreklere yara olmadı. Bin dört yüz yıldır içimize, bu kadar buruk bir yara salmadı hiçbirisi. Hiçbirisi kafamızda yüzlerce soru bırakmadı.

“Her gün Aşure, her yer Kerbela” demişti ya İmam Cafer Sadık, kafamızda cevap arayan sorulara ne demeliyiz, vay Hüseyin?

Ne desek, hangi çığlıkla haykırsak azdır bu olayda.

Sesimiz, zalimin gücünü bastıramaz. Ama Hüseyin’imin eğilmeyen başın, bizlere şu mesajı verir: “Haksızlık karşısında susan, dilsiz şeytandır.”

Ruhun şad olun Hüseyinim…

Prof. Dr. Bilal ÇOBAN

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı

Ya sustuk seninle, ya bağırdım avazımın çıktığı kadar. Adam gibi konuşamadık, dertleşemedik. Saman karışık sıvalarla bezenmiş kırmızı çatılı evlerini unutturdun bana. Gezemedik caddelerinde, çıkmaz sokaklarında karşılamadın beni. Ayrılıklarını, sevdalarını, sevinçlerini gizledin benden. Uzun kış gecelerini neyle ısıttın? Kimler geldi geçti, kimler gördü seni, sen kimleri gördün? Güzelliğinden büyülenenler nerdeler, hüzünlendirdiklerin nerelere kaçtı? Geceleri sokaklarında sigarasını yudumlayan aşıklar, hangi uğursuz şehirde küllerini bıraktı? Niye boynun bükük kaldın azizim? Seni sevenleri gerebiliyor musun, bak, yanı başındalar. Yüzünü her isteyene göre değiştirsen bile, ruhunu kaybetme n’olur.

Ne zor senin yerinde olmak, bilirim. Biz senin yerinde olsaydık, toprağımıza basılmasına bağırır, bizi sevmeyenlerin başına bin iş getirirdik. Ailesini, evini kucağımızda beslediğimiz, gece gündüz demeden koynumuzda uyuttuğumuz, yaşadığında da, öldüğünde de bağrımızı açtığımız insanlar, bizler gibi sana ihanet etselerdi, küfretselerdi, seni sevmeselerdi, ruhunu anlamasalardı,  yüzüne tükürerek gezselerdi, o insanları kovardık yüreğimizden, bir daha yüzüne bakmazdık. Biz sen olsaydık, susmazdık böyle. Senin kadar yüreği geniş olamazdık. Hiçbir zaman şehirli olmayı beceremeyecek insanların yüzüne “Seni hangi iklimler yetiştirdi, nereden aldın bu sahtekar yüzü” diye bağırırdık yerinde olsaydık. Yorulmadın, bıkmadın, usanmadın sen. “Gitmeyin, terk etmeyin beni. Temizliğinizi sokaklarıma verin. Aklınız bende kalmasın. Ruhunuzla, bedeninizle yanımda olun. Yüreğim yüzlerce parçaya bölünür giderseniz, her parça binlerce kez parçalanır yokluğunuzda. Güzellikler sizinle var olacak, sevdalar sizlerle sonsuzlaşacak. Sizsiz olamam, yarım kalırım” diye haykırışlarını duyuyoruz sadece. Sessiz ve derinden yakarışlarını hissediyoruz ruhumuzun derinliklerinde. Gidenlerin peşinden batıya doğru süzülüşüne şahit oluyoruz çaresiz.

Ne çok üzmüşüz seni. Birileri akıl almaz hislerini tatmin etmiş köşe başlarında. Bazıları çıkarı uğruna güzelliğini bozmuş. İçine dert, kalbine yara bırakmış seni terk edenler. Rüzgarını beğenmemiş kimileri. Dağlarının üstündeki karların kıymetini bilmemiş bazıları. Yağmurundan ıslanmayı zulüm saymış içimizdekiler. Herkes bir iz bırakmış hayatında. Yaraların derine inmiş. Yüzüne gülenler, arkandan konuşmuş. Şairler başka sevgili bulmuş kendisine. Canını kanını acıtanlar, güzelliğini alıp çirkinliklere mahkum ederken seni, şefkatli bir ana gibi “olsun, gitme” demişsin iç çekerek. Rüzgarların, sesini, ahını alıp uzak diyarlara götürdüğü halde, hiç kimse duymamış feryadını.

Canımız, atamız, vatanımız, şehrimiz Elazığ… Şehirlerin en azizi. Güzelliğine de, sabrına da, sevgine de şaşmamak mümkün mü? Çok insanlar gördün, çok insan gördü seni. Kimisi şiirler dizdi mısra mısra, kimisi sevdasını işledi nakış nakış. Kimisi hayranlığını yazdı sayfa sayfa, kimisi tarihini işledi öbek öbek. Kimisi sadece aldı, kimisi yüreğini dahi verdi. Yüzünün, yaşlılar gibi kırışıklığına aldırmadan, yollarını açtın, kollarını açtın gelenlere. Yüz çevirmedin gidenlere, seni terk edenlere. Taşınla toprağınla, aşınla işinle, tarihinle kültürünle, acılarınla sevincinle, camilerinle kubbelerinle, ayınla güneşinle, suyunla bereketinle, gel dedin gidenlerin ardından, gitmeyin dedin. Dünyaya yayılmış yüz binlerce evladına umut olmaya devam ettin. Can oldun, canan oldun. Şiirlerinde sevda oldun. Geleceklerine ışık, hasretlerine merhem oldun. Durmadan, yorulmadan, bıkmadan, evlatlarına onur verdin, gurur verdin, şan verdin. Varlığınla gurur duydu evlatların. Canından aziz bildi seni yarenlerin ey sevgili Elazığ…

Kimisi kazandığını getirdi sana. Gurbeti yaşayanlar seni bir an için unutmadı. Anam dedi, borcum dedi, ya başka kimin var dedi, koştu sana. Malını da, yüreğini de sana getirdi. Benden sonrakiler gurbet yaşamasın dedi. Kimisi canını kaybetti gurbet elde. “ölürsem, beni şehrime gömün” diyerek verdi son nefesini. Son kez sana gelecek olmanın hazzını yaşadı son nefesinde. Gurbeti içine gömerek geldi şefkatli kollarına. Yılların yorgunluklarına derman oldun kucağını açarak. Hiç küsmedin gelemeyenlerden. Gelemedi, dedin, istiyordu  dedin, bir hatıra ile bile olsa, bir gün gelir dedin. Kimisi bir okul ile geldi sana, kimisi bir çeşme ile. Kimisi işsiz gezmesin evlatların diyerek koştu, kimisi aç, çıplak kalmasın diyerek geldi. Kimisi seni unutmadım dedi, kimisi hiç hatırlamadı. Acı çektin yanında olan evlatlarının ilgisizliğinden, saygısızlığından. Ama mağrur duruşun hiç bozulmadı. Bir damla gözyaşına tahammül edemeyen çocuklarını teselli ettin şefkatli yüzünü göstererek. Ama gurbeti içinde yaşadı yanında olanlar. Şehrimiz dediler, en güzel şehir bizim şehrimiz dediler. Sana iltifat etmeyenlere buğuz ettiler. Seni sevmeyenden uzak kaçtılar. Senin ekmeğini yiyerek büyüyenlerin,  başka sevgililere koşmasına hayret ettiler. Senden kazandıklarını, senden uzakta harcamalarını kaldıramadı yanında olanlar.

Ey sevgili Elazığ! İçinde gurbeti hisseden bizler, sevdanı yüreğimize merhem etmişiz. Her sokağında acımız var, her caddende sevinç çığlıklarımız... Her şiirimize mısrasın, her türkümüze nağme. Her arzumuza hevessin, her zerremize kan. Sen olmazsan, ya kim bize sevgili olur? İçinde sevdayı da, gurbeti de yaşayan bizler, sen olmazsan var olamayız.” Gurbet içimizde, gitsek de kalsak da” diyenler, binlerce yıl daha yaşatacak seni yüreklerinde. İyi ki varsın Elazığ, iyi ki azizsin.

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı

Meydanı boş görmüş,

Arayan yok, soran yok, hesap ver diyen kendini yoran yok.

Bulmuş oturacak bir mevki,

Karışan yok, isteyen yok, ses çıkaran bağıran yok.

Koltuğa yapışıp kalmış,

Kalk diyen yok, sus diyen konuşma diyen yok.

Sonradan bulmanın iticiliğini üstüne çekmiş,

Gelecek kaygısı yok, verecek hesabı sızlayacak vicdanı yok.

Edindiği geçici itibarın rahatlığına kapılmış,

Gam yok, keder yok, düşünmek üretmek yok.

Yalanlarına binlerce yalan katmış,

Yalancısın diyen yok, rezilsin diyen, haksızsın diyen yok.

Sahte bir gülümseme edinmiş,

Kahkaha atan yok, yüreği sallanan, ciğeri kanayan yok.

Aslan süsü verilmiş, eğreti bir duruş öğretilmiş,

Ses yok, soluk yok, çakallık etme diyen yok.

Çekinmeden köşe başlarına çökmüş,

Hakkın mı diyen yok, yazıktır günahtır diyen yok.

Oysa onlar kaldırım kenarlarında şehrin geleceğini yok etme planları yaparken,

İşsizlere, yoksullara, kimsesizlere dudak bükerken,

Vatan diyerek yanıp, memleket sevdası ile tutuşanlara anlamsız bakarken,

Ve nefretini siyaset meydanlarında kusarken,

Bizler sevdasını yüreğine gömmüş, hasret deriz, yar deriz, yaren deriz.

Konuşun bakalım,

Susmayın, bağırın,

Gün gelir Hak yerini bulur,

Gün gelir kükrer yürekler.

Ve gün gelir suskun, umutsuz ve yorgun şehrin yiğit çocukları,

Çayda Çıra’da, Avreş’te, Halay’da saf tutar.

Ve gün gelir,

Balak Gazi’nin ruhu yüreklerde şahlanır.

O gün,

İşte ancak o gün bu şehirde,

At izi, it izinden ayrılır…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

27 Haziran 2011 23:34

1950’li yıllar, Türkiye’de kentleşmenin başladığı yıllardır. Bu süreç o kadar hızlı devam etmiştir ki; zamanla sanayileşmenin önüne geçmiş, ulaşım, işsizlik, barınma, sahipsizlik gibi problemleri de beraberinde getirmiştir. Göç ile büyük yerleşim alanlarına gelen insanlar, barınma, yeme içime yetersizliklerinin yanında, toplum tarafından kabul görme ve ekonomik yetersizlikler ile karşı karşıya kalmışlardır. Kırsal alanın yetersizliğinden kaçan insanlar, kentten beklediklerini bulamayarak mutsuzluğa düşmüşler ve geriye dönme cesaretini de gösteremeyerek ‘şehirli’ olmaya maruz kalmışlardır. Karşılaştıkları problemlerin yerel yönetimler tarafından çözülememesi neticesinde, köylerdeki insanların dayanışmasını örnek alınarak, şehirde tutunabilme, iş bulma, aş bulma veya barınma gibi ihtiyaçların karşılanmasında örgütlülük elde etmek amacı ile, hemşeri dayanışmasını sağlayan ‘Hemşeri Dernekleri’ kurulmaya başlanmıştır.

Hemşehri Dernekleri, belirli bir yörenin, kentin, ilçenin, beldenin veya köy sakinlerinin bir araya gelerek aidiyet duygusu üzerine oluşturdukları ve temel felsefesi çıkar ve işbirliğinin oluşturduğu sivil toplum örgütleridir. Hemşehri dernekleri gibi, geçmişte aynı görevi yerine getiren kurumlar vardı. Akrabalık ilişkileri, aşiret bağlantısı, köylünün dayanışmasının en belirgin örneği imece’ler, bu kurumların en önemlilerindendi. Yani ‘Hemşehri Derneklerinin’ adı kentlere, içerik ve yerine getirdiği misyon ise köylere aittir. Böylelikle aynı çatı altında toplanan insanlar, belirli bir menfaat gözeterek bir taraftan yardımlaşmayı sağlarken, diğer taraftan gruplaşma imkanı elde edebilmektedir.

Bu birlikler, diğer gruplar arasındaki kendilerine ait özellikleri ön plana çıkartarak, diğerlerinden farklı olmayı amaçlamaktadır. Bunun için çeşitli organizasyonlar düzenlemekte, çeşitli etkinlikler yolu ile ‘ekonomik, sosyal ve siyasal’ bir güç olabilmek için sürekli mücadele etmektedirler. Toplumdaki hızlı değişim ve baş döndürücü gelişmeler, zaman zaman takip edilemeyecek kadar hızlı olabilmektedir. İşte bu durumlarda bu tür kuruluşlar, bir uyum mekanizması gibi çalışmakta, kişi ile toplum, ya da kişi ile kurum kuruluşlar arasında bir ‘tampon kurum’ veya ‘ara kurum’ görevi yapabilmektedir. Toplumun hızlı değişen dinamikleri ile, daha yavaş değişen unsurları arasında boşluklar oluşmakta, bu dengenin kurulmasını da ara kurumlar yapmaktadır. Kente yeni göç etmiş kişilerin kent yaşamına tutunabilmesi ve kente uyum sağlayabilmesi de, yine bu tür kurumlar eli ile daha kolay olabilmektedir.

Köyde yaşayan insanlar, köydeki dayanışma ruhu çerçevesinde problemlerini daha rahat çözebilmekte ve yönetim ile ilişkilerinde muhtara daha rahat ulaşabilmekteyken; kentte bu ortamı ve rahatlığı bulmakta güçlük çekmektedir. Bu ve benzer nedenlerle bir araya gelerek bir güç oluşturulmakta, devlet yönetimine kolay ulaşabilme ve bir takım haklar elde edebilme amacı ile bu tür derneklere üye olunmaktadır. Kırsal yaşam alanı içerisindeki toplu yaşam kültürü ‘Cemaat’ şeklinde devam ederken, kent içerisindeki toplumsal yaşam ‘Cemiyet’ olarak nitelendirilmektedir. Cemaat yapısında ‘biz’ duygusu hakimken, Cemiyet hayatında ‘bireysellik’ ön plandadır. ‘Biz’ duygusu taşıyan küçük yerleşim yerlerinde, kişilerin birbirleri ile bağlılığı, ortak duygularının olması, yardımlaşmanın neredeyse imce ile kurumsal bir kimliğe dönüşmesi, kişilerin kendilerini yalnız hissetmemelerini ve güçlü hissetmelerini sağlamaktadır. Ancak kentlerin ortaya çıkışı ile birlikte, işbölümü artmış, insanlar hem birbirleri ile ayrılmış, hem de birbirine sıkı sıkıya bağlanmak zorunda kalmışlardır. İnsanlar hayatlarını sürdürebilmek için, başka insanların varlığına muhtaç olmuştur. Bu durumda, diğer sivil toplum örgütlerinin ortaya çıkması gibi, ‘Hemşehri Dernekleri’ de toplumsal yaşam içerisindeki yerini almıştır.

Elazığ’ımızda da, oldukça fazla sayıda Hemşehri Derneği mevcuttur ve bu sivil toplum örgütleri, dertte, tasada, kederde, sevinçte, mutlu günlerde veya vatan sevdası noktasında bir araya gelmektedirler. Hiçbir siyasi veya ideolojik ayrım yapmadan, mümkün olduğunca birey menfaatleri doğrultusunda hareket ederek, kişilerin şehir yaşamında söz sahibi olmaları veya geleneksel yaşantıları ile modern dünya arasındaki ilişkiyi dengeleyerek, üyelerine mutlu bir yaşam biçimi sunmaya çalışmaktadırlar. Hemşehri Dernekleri, bu yönü ile takdir edilmesi ve desteklenmesi gereken bir kurumdur. Ancak bu dayanışmanın aşırıya kaçmaması önemlidir. Bireyin köy hayatından kurtulması yerine, sadece mekansal değişikliğe ayak uydurması, sosyal ilişkilerin geliştirilememesi ve köy yaşam tarzını kente taşıması, toplumsal yaşama bütünlüğü içerisinde bir takım problemlere neden olabilmektedir. Bu tür derneklerin, birlikte yaşama duygusunun ön plana çıkarıldığı, ortak sevinç olanlarının oluşturulduğu ve toplumla kaynaşma sürecinin hızlandırıldığı bir yapıya kavuşturulması, en büyük kazanım olacaktır. Birey kazanırken toplumun, toplum kazanırken bireyin mutlu ve müreffeh olabileceği bir zemin, hayalimizdeki zemindir. Bu konuda Hemşehri Derneklerimize büyük görevler düşmektedir. Zaman, ortak yaşama ayak uydurabilme zamanıdır. Lütfen biraz daha gayret…

Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Halen yürürlükte olan 5216 Sayılı, Büyükşehir Belediyesi Kanununun 4. Maddesi aşağıdaki gibidir.

“Madde 4: Belediye sınırları içindeki ve bu sınırlara en fazla 10.000 metre uzaklıktaki yerleşim birimlerinin son nüfus sayımına göre toplam nüfusu (merkez nüfusu) 750.000'den fazla olan il belediyeleri, fizikî yerleşim durumları ve ekonomik gelişmişlik düzeyleri de dikkate alınarak, kanunla büyükşehir belediyesine dönüştürülebilir.”

          Hükümet, söz verdiği 13 ili (Muğla, Mardin vs.) Büyükşehir yapmak için halen yürürlükte olan bu kanunu yakında değiştirecek ve “merkez nüfusu” yerine, “il genel nüfusunu”  ölçü olarak getirecek.

Peki biz Elazığ olarak ne istiyoruz?

“Merkez ilçe nüfusu 350 bini (Elazığ yararlanabilecek) veya il genel nüfusu 750 bini (söz verilen 13 il yararlanabilecek) aşanlar…" şeklinde iki ayrı ölçü getirilmesini talep ediyoruz.

Yani,

Kimsenin hanında, hamamında gözümüz yok,

Harmanları bol olsun, billahi sözümüz yok.

Bizim de Hakka şükür değişik özümüz yok,

Onların ayakta hırik, bizimkinde galoş,

Gönüller aydın olsun, ne fark eder ki Gakgoş?

Yanisi bu. “Herkes duysun, biz büyük şehir olmak istiyoruz.”

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

 Azeri bir türkünün hüzünlü duygusunda, bir Anadolu deyişinin tınısında, bir şiirin gamlı mısralarında ya da bir resimin sevgi dolu hatırasında kanıyor, içimde bir türlü iyileşmeyen o yara.

            Havayı, suyu, sevgiyi, yeşili öldürüyoruz her gün. Ama giden dostlarımızın sevgisi ölmüyor yüreğimizde. Hayatımızda hiçbir şey planlı programlı yürümezken, sistemli bir şekilde içimiz acıyor ölenlerin ardından. Hiç bilmediğimiz, varlığının farkında bile olmadığımız yerlerimiz kanamakta her yitirilen kişinin arkasından. Giden, babamız, annemiz, arkadaşımız, tanıdığımız, akrabamız, vatanın evlatları, hemşerimiz kim giderse gitsin, ölüm bir parça sızı bırakıyor arkasında. Gökkuşağı renkleri bir bir siliniyor ölüm her yakınımızı aldıkça. Çırpınıp durdukça, ruhlarımız kanlar içinde kalır. Kendini ölüme yaklaştırır gen be gün.

Ve Babam… Ve Suat Bulut… Ve Gökhan Saraç… Ve Metin Koza… Ve Şehitlerimiz… Ve yakınlarımız… Ve… Ve… Ve…

Hangisi en çok acı veriyor, bilmiyorum. Ya da ölünce geride bıraktıkları sevgilerini taşıyacak yürek mi kalmadı bizde, onu da bilmiyorum. Acılardan kaçtıkça, o beni kovalıyor. Herkesi kovaladığı gibi... “Ölüm hakkında yazmayacam, bana ölümü yazdırmayın” dedikçe, ölüm sevdiklerime dokunuyor. Hem asabileşiyorum, hem kederleniyorum yazdıkça. Ölenlere de, kalanlara da, gidenlere de, gidenlerin ardından çaresiz bakanlara da üzülüyorum sessizce. Hepiniz gibi…

Ne yaşamaya doyabildi gidenler, ne de sevmeye… ne hayatı anlayabildiler, ne de ölümü. Ne kavuşmaya sevinebildiler, ne ayrılıklara üzülebildiler. Bunları yazmak da zor, yaşamak da. Yazarken bazen eli titriyor insanın, bazen yüreği. Her ölüm farklı yaşanırken, her ayrılık aynı acıyı yaşatıyor bizlere. Her ölümün kendine göre hüznü var, ama her hüzün aynı acıyı biriktiriyor yüreğimizin derinliklerinde. Her ölüm pişmanlık dolu, her ayrılık pişmanlıklar bırakıyor geriye. Gidenler “unutmayın beni, dualarınızla selam gönderin” der, kalanlar, sessizce içine akıttığı gözyaşlarını dualara karıştırır her gece. Her giden bir sevda bırakır geride. Gitmek mi zor, yürek ağrısı çeke çeke kalmak mı, bilinmez. Yaşarken farkına bile varamadığımız anılar büyür gözlerimizde. “ne çok sevmişiz, ne güzel yaşanmış yıllar. Neler hayal etmişiz meğerse, ne kadar mutlu olmuşuz” diyenlerden biriyseniz, hüznünüz hafifler, yüreğinizin sızısı bir an için azalır ve ne çok özlediğinizi fark edersiniz, acılar arasında tatlı bir tebessüm ile. Bir sözle ateşin nasıl yandırdığı tarif edilemez. Yanmak lazım. Yananlar bilir acısını, sızısını, ağrısını. Yalvaran dilin değil, gönlündür. Dua eden dudakların değil, yüreğindir. Sevdikleriniz giderken, cümlelerinizi de götürmüştür yanında. Diyecek söz bulamazsınız ve içinizden “inna lillahi ve inna ileyhi raciun” ayet-i kerimesini tekrarlarsınız.

Yananlar, yandıklarını dile getirmeden, isyansız, bıkmadan, usanmadan, biten gözyaşlarına inat, tutuşurlar ayrılık oduyla, ama susarlar. Metin Koza şehidimizin arkasından yananlar da, Suat Bulut’un arkasından yananlar da, Gökhan Saraç’ın arkasından yananlar da bizleriz, sizlersiniz; Binleriz, yüz binleriz. Ateş, aşkın mihenk taşıdır. Yanmadan olmaz diyen de sizlersiniz, bizleriz; Yaşayanlar, yaşamak zorunda olanlar. Artık Onların gülüşlerinde hüzün, sevinçlerinde keder vardır. Gözlerindeki gözyaşı, geçmişin hatırasıdır. Güzel günler hatırlanınca, bir anlık bahar çalar kapısını geride kalanların. Ama uzun sürmez. Ömür gibi yalancıdır baharlar. Kederli bir zulmet hakim olur sonra yüreklerde. Yaşanan güzel günler geri gelmeyecektir. Yarım kalan bir şiir gibi, sessizce mırıldanılan ve nağmesi ayrılık dolu bir türkü gibi çöreklenir yüreğimize hasretler. Acılardan arta kalan, bir bakış, bir gülüş, bir nağmedir. Bu acıyı unutmaya, bir ömür az gelir. Zaman geçer, gün geçer, acılar kalır geçmez.

Bugün (Pazar), Suat kardeşimin mezarına gittim. Yaram bir kez daha kanadı mezarlıkta. Sesini duydum, neşesini gördüm, hüznüne ortak oldum. Geldim dedim, kalk dedim, gidelim dedim. Anlat dedim. Gülüşünü özledim dedim. İçim sızladı, yutkundum sessizce. “Bu kadar yakınken, nasıl o kadar uzak olabilir ki insan” dedim kendi kendime, kardeşimin toprağına dokunurken. Ne boşluğun dolabilir, dedim, ne ağrım diner. Yokluğunda yaşamayı öğrenecek geride kalanlar, ama sensizliği öğrenemeyecekler, yerin dolmayacak. Ne şehitlerin arkasından bekleyenlerin yangını dinecek, ne anaların, ne babaların, ne de evlatların gözyaşı dinecek. Her giden, bir acı ekecek yüreklerimize ve her giden ardında bir bekleyen bırakacak. 

Herkesi saf kabul etmişler. Hiç duvara çarpmamış, hiç zorluk görmemişler. Hep önleri açılmış, birileri korumuş, birileri kollamış. Espriler yaparak hayata güzellik katmaya çalışmışlar. Doğrular cazip gelmemiş hiçbir zaman ve yalan dünyalarında doğru söyleyenleri barındırmamışlar. Herkesi kendileri gibi bilmiş, kimseye itimat etmemişler. Doğrunun doğruluğunu unutmuşlar.

Eylem ve söylemlerini anlık oluşturmuş, geleceği planlayanlardan nefret etmişler. Birisinin gözlerinin içine baka baka doğruları haykırmayı unutmuşlar. Gökyüzünün rengini, denizin huzurunu, dağların morluğunu umursamamışlar. Hep pembe olmuş dünyaları. Başka renklere tahammülleri kalmamış.

Ellerinden silgiyi düşürmemişler. Hatalarını silip, yenisini yazmakla geçmiş hayatları. İnsanları aptal, çalışanları maraba görmüşler. Üzülürken yüz hatlarının ayarı, sevinirken suratlarının astarı kalmamış. Yaşamamışlar özgürce ve egemenlikleri hiç olmamış. Bağımsızlığı unutalı çok zaman olmuş. Hep bağımlı yaşamış, özgürce kendilerini ifade edecek cesaret ve ortamları olmamış. Doğrulara düşman, hevalara dost olmuşlar. Sevdalarını doyasıya yaşayamamış, aşklarını iki çiçeğin rengi arasında kaybetmişler.

Yüreklerinin derinliklerinden gelen sesler susar olmuş. Kulakları çınlamaz, vicdanları sızlamaz olmuş. Anı yaşayanların haricindeki insanlardan ve ortamlardan kaçmışlar. Kendilerine verilenlerin tadını çıkarmış, kaybetmek akıllarının ucundan geçmemiş.

Romantizme dalmış, realizmi unutmuşlar. sevdalarını doyasıya ve salya sümük yaşayamamışlar. Hayatları boyunca kızarmadan, bozarmadan, umursamadan yalan söylemişler. Dünyaları yalan olmuş.

Ağır ağır, yavaş yavaş yaşamak gerektiğini fark etmemişler bile. Mutlu yaşamayı öğrenememişler. Hedefe ulaşmayı başarı saymış, yolun ve yöntemin doğruluğunu önemsememişler. Doymayı düşünmüş, yemek yemenin güzelliğini tatmamışlar. Elde etmeyi düşünmüş, arzu etmenin nasıl bir duygu olduğunu unutmuşlar. Paranın değil, iyiliğin her kapıyı açtığını anlamamışlar. Gerçekleri herkesin bildiğini sanmış, ama çok az kişinin kavrayabildiğini anlamamışlar. Kötü olmanın daha kolay olduğunu görünce, iyi insan olmanın ne kadar zor olduğunu düşünmemişler.

Allah’ı tanımanın, kendisini tanımaktan geçtiğini bilmeden yaşamışlar. Vicdanlarının sesi kısılmış, yürekleri paslanmış, sevdaları yeşermez olmuş. Sararan yapraklarını yeşile boyamış, güneşi balçıkla sıvamış, insanlara siyah gölgeleri layık görmüşler. Uzak yıldızlara bakmamış, yüreklerini yollara salmamışlar. Bir şiirin mısralarında zamanın yaşlanmadığını anlayamamış, geçen her günü heder saymış, ömür saymamışlar.

Muhabbetin sırrını, sevdanın yüceliğini görmemiş, umutla bekleyen gözlerin derinliğini anlamamışlar. Kıskançlıklar kalplerini yakıp kavururken, ruhlarında fırtınalar yaratırken, “komşusu aç iken tok yatan, bizden değildir” buyruğuna aldırış etmemişler.

Denizi görmemiş, dalga seslerinin yıldızlara sevgi masalları anlattığını anlamamış, maviliğinde gökyüzüne olan özlemin hüzünlü rengine dokunamamış. Ay gibi, pırıltılı şuleleri ile denizlere teselli olmamışlar. Sonbahar suları gibi hüzünlü akmamışlar, gazelleri taşımamışlar yüreklerinde. Yolda yürürken hiç etraflarına bakmamış, başka hayatlar görmemişler. Birisinin gözlerinin ta içine bakarak “seni seviyorum” dememişler.  İnandıkları bir dava uğruna kavga etmemişler, kutsal değerleri için ölmeyi düşünmemişler. Sonunun acı olduğunu bile bile aşık olmayı göze alamamışlar.

Yaşamanın zorluğunu görmemişler, yaşarken insan kalmanın çabasında olmamışlar. Hayalleri olmamış uğruna savaşacağı, özlemleri olmamış peşinden koşacağı, umutları olmamış uğrunda yaşayacakları. Yalancı renklerle bezenmiş hayatın ortasında, sahte zevklerle ömürlerini tüketmişler.

Kimse bunlara “dur” dememiş.

Kültürün ve tarihin beşiği Elazığ, bu tür insanlara maruz kalmış.

Susmuş edebinden ve meydan yiğitsiz kalmış.

Ama artık eski Elazığ yok.

Eskiye ait hiçbir şey kalmadıysa, o zaman hiçbir şey eskisi gibi olmamalı.

Bu şehrin çocukları, size sesleniyorum; “Bu şehre borcunuz var.” Romantizmine de, Realizmine de hakim olanlar duysun sesimi. Sevdasını da hüznünü de yüreğinde hisseden hemşerim; sözüm sana; şehrimizin bize, hepimize ihtiyacı var.

En önde sen olacaksın, ben olacağım, biz olacağız ve ortak sevdada buluşacak yüreklerimiz. Bu sevdanın adını, kimse ağzına almaya cesaret bile edemeyecek. Şimdi köşeleri tutanlar, şimdilerde köşeleri dönenler, gün gelecek, Elazığ Sevdalılarının gözlerine bakmaya dahi cesaret edemeyecek.  Çünkü Elazığ Sevdalılarının özü de, sözü de kuşatacak köşeleri, dolduracak yürekleri.

İşte o gün; her ölen pişman ölecek.

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Hocalı soykırımının üstünden tam yirmi yıl geçti. Bugüne kadar “Hocalı Katliamı”na seyirci kalanlar, Fransa Senatosunun, Ermeni Soykırımını kabul etmesiyle birlikte harekete geçerek herkesin hafızasında tazeliğini koruyan bu olayı, yüksek sesle anmak zorunda kaldı.

Yakın tarih ışığında Balkanlara bakıldığında 6 milyona yakın Türk’ün katledildiği görülecektir. Katledilen bu insanların tek suçu, Türk olmaktır. Unutkan bir millet olmamız münasebetiyle şahsımıza yapılan zulümleri, katliamları, soykırımları hatırlamıyoruz bile. Başkalarının söylemlerine cevap vererek geçiyoruz yılları... Kendimizi bir türlü ifade edemiyoruz!

Ermeni soysuzlarının Rus desteğiyle gerçekleştirdikleri ve hepimizin hafızasında bir kırıntı olarak kalan Hocalı katliamının anma günlerinde TRT, Ermeni – Türk dostluğunu içeren programlar yayınlayarak bırakın kenarda tarafsız durmayı, adeta taraftar olmayı tercih etmiştir.

1980’li yılların sonunda başlayan Rus destekli Ermeni saldırıları, bugün asimetrik olarak devam etmektedir. Hatta Azerbaycan toprağının beşte biri halen işgal altındadır. Bu topraklarda nefes alan bir milyondan fazla insanımız – ölmemişlerse - vatanını terk etmek zorunda kalmıştır. Sekiz milyon nüfusa sahip olan Azerbaycan’da vatanını terk etmek zorunda kalan kardeşlerimizin nüfusa oranı %13’tür. Bu, görmezlikten gelmesi mümkün olmayan büyük bir orandır.

Azeri kardeşlerimiz, “Büyük Ermenistan”ı kurma hayallerine ilk defa kurban olmamışlardır. 1905, 1918, 1948 yılında da göçe zorlanarak soykırıma maruz kalmışlardır. Nitekim Azerbaycan, haklı davasında yalnız bırakılmıştır. “Türk Milleti”ne, Ermeniler tarafından yapılan soykırım yok sayılmış, dostane ilişkilerle yolların kat edileceği düşünülmüştür. Ermeniler, yaptıklarını unutturarak kendilerine yapılanları dünya kamuoyuna taşımış ve Türkiye’yi köşeye sıkıştırmayı becermiştir. İnsanların, yaşama hakkını elinden alarak öldüren taraf aşinayken ve Azerbaycan işgali devam ediyorken bizim için dostluk söylemlerinin hiçbir değer ve ehemmiyetinin olmadığı bilinmelidir. Bugün Karabağ karalar içindedir… İnsanlarımızın haykırışları yürekleri dağlamaktadır;

Kimse bana diyemez, dişlerini sık artık,

Ya Karabağ ya ölüm, başka yolu yok artık!

Hocalı soykırımının zemini, Sovyetler döneminde yavaş yavaş hazırlanarak demografik yapının değişmesi için Ermeni nüfus, hızla artırıldı. Yapılan referandumla Dağlık Karabağ, bağımsızlığını ilan etti. Dedeleri Osmanlıya karşı çete kurarak savaşan Ermeni dölleri, silahlandırılarak Karabağ’a yerleştirildi. Gorbaçov tarafından yayınlanan bir yasayla Azerbaycan topraklarındaki bütün silahlara el konuldu, av tüfeklerine dahi izin verilmedi. Ermeniler,  90’lı yılların başında hem diplomatlarımıza hem de Azeri kardeşlerimize yönelik terörist eylemlere başladı. 1992 yılının kara günleri olan 25 – 26 Şubat tarihlerinde, Rus destekli Ermeni soysuzlar, Hocalıya girdi.

Hocalı’da yaşayan üç bin Azeri kardeşimizden bin üç yüzü katledildi. Kadınlar, çocuklar ve yaşlıların öldürüldüğü katliamda resmi rakamlar, 613 bin kişiyi gösteriyordu. Anlatılamaz bir vahşetti bu!

20. yüzyılda herkes, bu olayı seyrediyordu! Azerbaycan yönetimi, olayı kamuoyundan dört gün gizledi.  Ermeni zulmünden, Ermeni soykırımından kurtulmaya çalışanların birçoğu yollarda vefat etti, birçoğunun ayakları dondu ve bu yüzden kesilmek zorunda kaldı… Yaşlı amcaların, ihtiyar teyzelerin yüzleri jiletle kesildi… Kadınların göğüsleri doğrandı, bebeklerin derisi yüzüldü... Toplu katliamlar yapıldı… İnsanlar, diri diri yakıldı ve başları kesildi… Hamile kadınların karınları parçalandı… Okullar ve camiler yerle bir edildi… Türk -  İslâm eserleri yakıldı, yıkıldı…

Korkunç bir olaydı!

Azeri kardeşlerimiz, hâlen kaçkın olarak, göçmen olarak yaşam mücadelesi vermektedir…

İnsan, yalnızca söylediklerinden değil, sustuklarından da sorumludur. Susarak bir yere varılamayacaktır…

Bütün bu insanlık dışı olaylar, yakın bir tarihte yaşanmasına rağmen Birleşmiş Milletler, bugün hâlâ susuyor. Kendisini batılı(!), muasır(!) , gelişmiş(!), hak ve hukukunun savunucusu(!) kabul eden Batılı devletler ne yapıyor peki? Sözde Ermeni Soykırımı iddiaları üzerinden Türk insanına insanlık dersi(!) vermekle meşguller.

“Bir insanı öldüren, bütün insanlığı öldürmüş gibidir.” ayet-i kerimesine inanmış Müslüman Türklere, insanlık dersi vermeye çalışıyorlar hem de... Özgürlük ve demokrasi havarileri, on binlerce kilometre uzaklıktaki menfaatleri ve çıkarları uğruna verdikleri kavgaya dalıp asıl mağdurları görmemektedir.

Soydaşlarımız, zulüm altında tutularak bütün dünyanın gözü önünde soykırıma uğramıştır. Ermeniler, Türk düşmanıdır ve bizi, sürekli diğer ülkeler nezdinde küçük düşürmeye çalışmaktadır. Büyük Ermenistan hayaline yaklaşmışlardır. Ermeni soykırımcılarının “hatıra” diye hunharca keserek yanlarında götürdükleri Azeri kardeşlerimizin kulakları, soydaşlarından gelecek bir sesi beklemektedir. Bu sesi veren Pakistan ve Meksika, Ermenilerin Hocalı’da yaptıklarını, “soykırım” olarak parlamentolarında kabul etmiştir.

Sıra Türkiye’dedir. En iyi savunma, hücumdur. Bu soysuzlarla kendi dillerinden konuşmanın zamanı geçmiştir bile. İyi ilişkiler kurmaktan vazgeçip Hocalı soykırımının tanınmasının zamanıdır. Sözde Ermeni soykırımının olmadığı anlatılmalı, iktidar ve muhalefetle birlikte eş zamanlı olarak hareket ederek Hocalı soykırımı, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kabul edilmelidir.

Ermeni zulümlerini görmezden gelme politikasından vazgeçilmelidir. Bu soysuz Ermeniler, Türk insanının peşini bırakmaktan vazgeçmeyecektir. Katilleri, Büyük Ermenistan kurma hayallerinden sert bir tekme darbesi ile uyandıracak tek ülke, Türkiye’dir.

Haydi, ayağa kalk TÜRKİYE…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Bu toprağın “Akil Adamları” vardı eskiden.

Anadolu’yu fetheden Alparslan veya Kılıçaslan akil adamdır. Çubuk Bey, Balak Gazi akil adamlarımızdandı. Fatihler, Kanuniler veya bu topraklarda padişahlık yapmış insanlardı bu vatanın akil adamları. Bu toprağın akil adamları Karacaoğlan’ı, Veysel’i, Köroğlu’sudur, Yunus’udur, bu topraklarda yaşamış Evliyalarıdır. Toprağı vatan yapan, vatanı bizlere emanet edenlerdir bu toprağın akil adamları.

Bu topraklarda şehitlerimizin hakkı var. Bugün kendisini güçlü hissedenler bilmelidir ki; binlerce yıllık tarihi kanları ile yazanların, toprağına kan, Anadolu’ya can verenlerin hakkını alamaz, satamaz, masa başlarında terk edemez.

Medya şöhretlerinin “akil adamlar” adı altında bu kutsal hakkı tartışmaya da, bölüşmeye de, peşkeş çekmeye de hakkı yoktur. Bin yıllık Türk tarihinin bizlere bıraktığı miras, 10 yılda tüketilemez, verilen emanete kimse ihanet edemez. Bütün kutsal değerlerimiz ekranlar karşısında bu kadar aşağılanamaz ve bu kadar ayaklar altına alınamaz.

Çanakkale’de, Dumlupınar’da, Kocatepe’de şehit olanların hakkı var bu topraklarda. Kimse bu hakkı yiyemez, pazarlık edemez, tartışamaz ve Türk millet adına hiçbir “akil” bu hakkı kimseye yediremez.

Kutsal Emanetler diyerek ağızlarının suyu akarak Topkapı Sarayında gezenler, şehidinin de, toprağının da, dağının da, taşının da Kutsal Emanet olduğunu unutamaz.

Yedi düelin saygısı olacak her karış Kutsal Emanetimize.

Nice fedakarlıkların ve şanlı mücadelelerin verilmesi ile kurulan Milli Devlet yapısı, geçici menfaatler uğruna terk edilmemelidir.

Sevr’in akil adamaları Lozan’da hüsrana uğramış ancak görüldüğü kadarı ile uslanmamışlardır.

Milleti istenilen “akıl çizgisine” getirmekle görevlendirilen bu “akiller ordusu” bilmelidir ki; büyük bir vebalin ve büyük bir hatanın içindedirler.

Unutmamalıdırlar ki; Türk milleti ihanete kanmayacak, yıkım projesine ortak olmayacak ve vatanın bölünmesine onay vermeyecektir.

Milli ve manevi değerleri koruyacak bin yıllık bir birikime sahip olan milletimiz, birlik ve bütünlüğü tesis edecek binlerce yıllık şevk, inanmışlık, azim ve kararlılığa da sahiptir.

Unutmamak gerekir ki; bizim insanımız âlim değildir ama ariftir.

            HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

 “İnsanın dünyadaki esas vazifesi, dünyayı güzelleştirmektir” hadisi şerifi, şehre ve mimariye bakışımızı gözden geçirmemizin gerekliliğini hatırlatmaktadır. 

Yaşadığımız yüzyılın bir fenomeni olarak, küresel dinamiklerin tesiri, sosyal olguların baskısı ve güçsüzleştirilmiş toplumların kırılganlığı çerçevesinde, İslam ülkeleri dini ve kültürel kimliklerini reddedecek noktaya getirtilmiştir.

Kendi tarihi içerisinde yer alan mimarlık mirası ve şehircilik gelenekleri, batının görselliğine tercih edilmiş ve giderek batıya yönelişin kimlik üzerindeki baskısı dikkate alınmadan farklı bir bilinç oluşturulmuştur.

Batılı kültürler, kendilerini yenileme sürecinde yaşadıkları bunalımlar ile boğuşup dururken, kendi tarihi becerilerini bu kaosa kurban eden ve batı kültürünün hâkimiyetine teslim olan Türk Aydınları, olup bitenden habersiz, küreselleşmenin büyüsüne kapılmış ve özelde İslam mimarisini ikinci plana atmayı tercih etmiştir. 

Mimari, insanın çevresini biçimlendirme çabasının ortaya çıkardığı bir üründür ve her mimari eser, bir yapı olarak çeşitli malzemelerden oluşur. Temel, duvar, boya, kapı, pencere, ısı, ışık gibi bazı malzemeler, bir binanın yapımında belirli bir düzen içerisinde kullanılmasıyla esere dönüştürülür.

Binanın amacına göre, yatak odası, misafir odası, çalışma odası, çocuk odası gibi sosyal mekanların yanında, evin bahçesi, şehre olan uzaklık, caddenin büyüklüğü, sosyal merkezlerin varlığı gibi etkenler önem arz etmektedir. Ancak bu etkenlere baskın gelen geleneklerimizden, “ev alma komşu al” atasözü, ailenin yapısı, kültürel amaçlar, yaşlılara saygı ve mahremiyet şuuru, sosyal dayanışma, güvenlik ve işbirliği ihtiyacı, şehirleşmeyi ve mimariyi belirleyen önemli etkenlerdendir.

Bir mekanın veya yerin seçimi ya da oluşturması, o insanın o an baskın olan psikolojik ve sosyolojik durumu ile yakından ilgilidir. Tüm bu sosyo-psikolojik yapıya bakıldığında, mimarinin bütün yönleri kapsayıcı bir disiplin olması beklenmelidir. İnsanın ruhi hayatı, tutum ve davranışlarına yansır, dini bilinç ve inançla, yaradılış ve var oluşla biçimlenir. 

İslam medeniyetinde evler, tahta ya da kerpiç gibi kısa ömürlü ve yeniden kullanılabilen malzemelerden inşa edilirdi. Böylece şehirdeki değişim ihtiyacı da kolaylaştırılmış olurdu.

Yeryüzünde hayatın fani olan özelliğini yansıtan şehir dokularının yanında, binaların tabiata saygısı oldukça önemliydi. Şehirlerde yerleşim yerleri olarak tarım arazilerini kullanmak yerine, evlerin biri birine uyumlu bir şekilde yerleştirilmesine özen gösteriliyordu. Mimari, bir irade veya kudret sembolü olarak kullanılmamış, dünyayı güzelleştirmenin bir aracı olarak algılanmıştı. 

Ne yazık ki, batıdaki mimari ve şehirleşmeye yönelim, kendi öz kültürüne yabancılaşmayı beraberinde getirmiş, taklitçi bir medeniyet oluşturabilmekten öteye geçememiştir. Anlamamız gereken, şehir, ahlakın, sanatın, dinin ve felsefenin gelişeceği, insanın kendisini tamamlayabileceği ve dünyadaki vazifesini yerine getirebileceği bir ortam olmalıdır.

Bu idrak, şehir biçiminin oluşmasını sağlar ve insanın kendisini en üst düzeyde geliştirmesine zemin oluşturur.

İslam’ın yüzyıllarca hüküm sürdüğü Osmanlı şehirlerindeki yapılara bakıldığında, sürekli değişen aile yapısına uyum sağlamak için geçici malzemeler tercih edilirken, idari, dini veya topluma hizmet edecek olan han, hamam, çeşme, çarşı gibi yapılarda kalıcı malzemeler tercih edilmiştir. 

Osmanlı şehir kültürü, mahalli idare şeklinin çeşitli örneklerini içinde barındırır. Mahalleli, o mahallenin yönetiminde kendini sorumlu hissetmekte, sokakların temizliğinde sorumluluk taşımakta, çöpün toplanmasında bilinçli davranmakta, mahalledeki çocukların oynamasına ve boş zamanlarını değerlendirmesine mekân oluşturmasından fakirlerin iaşe ihtiyaçlarının karşılanmasına kadar, sorumluluk taşımaktaydı.

Fakirin fukaranın, yaşlıların kimsesizlerin, çaresizlerin evsizlerin korunması ve yardımı konusunda, mahalleli adeta yarışmakta ve dini görev kabul ederek yaptıklarından adeta zevk almaktaydılar. 

Gelinen noktaya bakıldığında, günümüz mimari anlayışı Türk-İslam mimari anlayışında hızla uzaklaşarak, batı medeniyetinin etkisi altına girmiştir.

Buna rağmen, sermayeye sahip olanlar, batı kültürü üzerinden para kazanırken, eski evleri veya köşkleri restore ederek burada yaşamanın tadına varmışlardır. Orta halli veya dar gelirli vatandaşımız, kendi öz kültüründen uzaklaşmakta ve yüksek mimari kültürünün kırıntılarına dahi reva görülmemektedir.

Bugün ne yazık ki; yıktıklarımızdan daha güzel ya da yaşanabilir eserler yapamadık.

Bize düşen en önemli görev, hiç değilse kalanları korumaktır. Günümüzün zorunlulukları göz önünde bulundurularak, Türk – İslam geleneğine uygun mimariler geliştirilmeli ve insanca yaşanabilir, medeniyetimize uygun şehirler inşa edilmelidir.

Sorumluluk, başta belediyeler olmak üzere,  hepimizindir.

Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

“Toplumun barışı, güveni ve gelişen çağa ayak uydurarak yaşamını sürdürmesi” olarak tanımı yapılan kamu düzeninin sağlanması, yeryüzünde yaşayan bütün toplumların temel hedefidir.

Modernleşme süreci ve makinaların icadı ile artan işsizlik, şehirlileşmede karşılaşılan dirençler, ekonomik yetersizlikler, sosyal problemler, beraberinde suç oranını artırmakta ve suçlu sayısını çoğaltmaktadır. Buna paralel olarak, barınma, yeme içme ihtiyacı gibi, güvenlik ihtiyacı da karşılanması gereken ihtiyaçlar içerisinde yerini almaktadır. Milletlerin organize olmuş biçimine, Devlet diyoruz ve bu Devlet, vatandaşlarını güvenlik ihtiyacını karşılamak ve bu konudaki kaygılarını gidermek zorundadır. Herkese verilecek sınırsız özgürlükler, kamu düzenine vurulmuş bir darbedir ve kişilerin özgürlüklerini kısıtlar. Kamu düzeni adına, bir takım insanların haklarının kısıtlanmış olması, bazen özgürlüğe açılan pencereler olduğu unutulmamalıdır.

Milli Güvenlik ve Kamu Düzeni, bağımsız devletlerde hukuk düzeninin temel olarak dayanak noktasını oluşturan iki temel ve vazgeçilmez kavramdır. Bu kavramlar, genelde insan hak ve özgürlüklerinin sınırlarını gösterir. Milli Güvenlik, devletin yönetim şeklini, egemenlik hakkını, bağımsızlığını ve en önemlisi toprak bütünlüğü ile ilgili belirleyici ve düzenleyici rol oynar. Kamu Düzeni ise, Anayasa ve kanunların uygulanması, bu ilkelere uyulması, halkın huzur, asayiş, birlik, dirlik, sağlık, genel ahlak ve en önemlisi emniyet ve huzuru ile ilgili belirleyici ve düzenleyici rol oynar. Bu iki kavram iç içedir ve ayrılamaz.

Terörizm, suç, mağduriyet ve siyaset arasındaki ilişki, sadece Ülkemizde değil, Dünyanın bütün ülkelerinde var olan bir durumdur. Bütün toplumlarda suç mağduriyeti, insanların en önemli endişelerinin başında yer almaktadır. Dünyanın neresinde olursa olsun, yapılan bir terör eylemi, bütün insanlar tarafından kaygı ile izlenmekte, terör tehdidi altında kalan insanlık kendisini risk altında hissetmektedir. Kamu düzeni, kişiye hizmet etmez ve özel çıkarları korumaz. Genel çıkarlar ile ilgilenir ve toplumsal yarar ön plandadır. Bireyler, yaşadıkları toplumun kurallarına uymayı kabul ederek, kişisel özgürlüklerinin kısıtlanmasına razı olmuşlardır. Düzen yoksa, hak ve özgürlükler de yoktur. Düzeni koruma görevi, sadece kolluk kuvvetlerine ait değildir. Aynı duyarlılığa, Devletin sınırları içerisinde yaşayan bütün vatandaşların da sahip olması gerekmektedir.

Güvenlik kaygısı, sadece bireyler için değil, devletler için de oldukça önemlidir. Ortadoğu’da son aylarda yaşanan gelişmeler, hem halkın, hem de devletlerin zaafiyetlerini ortaya çıkarmıştır. Kamu düzeninin zayıflaması sonucu (ya da zayıflatılması demek daha doğru olacak), vatandaşların gözünde devletin itibarı azaltılmış ve gelecek kaygısı artmıştır. Ortadoğu ülkelerindeki değişim arayışı, zayıflayan kamu düzeni üzerine bina edilmiştir. Ortadoğu ülkelerinde yanan bu ateş, bütün bölgede hissedilmiş ve ülkeler de, insanlar gibi güvenlik kaygısına kapılmışlardır. Devletten beklenen, kişilerin canı ve malını, kazalara ve saldırılara karşı korumasıdır. Devlet, kendisine, milletine, askerine, polisine, korucusuna ve toplamda vatandaşına yönelecek her türlü kaza, bela, tehdit veya teröre karşı güvenlik önlemleri almalı ve vatandaşlarını güven ve huzur içerisinde yaşayacaklarını temin etmelidir.

Hak ve özgürlükler, ancak kanunla düzenlenebilir. Hukuk Devletinin gereği budur. Kişiler huzurlu ve mutlu değilse, temel  hak ve özgürlüklerini kullanırken başka grupların engellemesi ile karşılaşıyorlarsa, can ve mal güvenlikleri tehdit altındaysa, o toplumda istikrardan, güvenlikten, ya da huzurdan bahsedilemez. Hak ve özgürlüklere sahip olmanın temel şartlarından birisi düzendir ve bu düzenin korunması, Devletin asli görevlerindendir. Hak ve özgürlüklerin korunamadığı yerde, güvenlikten söz etmek mümkün değildir ve bu iki kavram asla vazgeçilmeyecek değerlerdendir. Devletin varlık sebebi budur.

San yıllarda kamu düzenimiz, PKK terör örgütü tarafından bozulmaktadır. Terör örgütü, yabancı ülkelerin vermiş olduğu finansman ve silah desteği ile, kendi insanını kana bulamıştır. Strateji ve taktik olarak Türkiye, diğer ülkeler nezdinde zor durumda bırakılmaya çalışılmaktadır. 1984 yılından beri, 35 binden fazla vatandaşımız can vermiş, yüz milyarlarca dolarlık ekonomik kayıp verilmiştir. Terör, uluslar arası destek bulmadan yaşayamaz. Son yıllardaki olumlu dış ilişkilerimiz, terör belasının bitirilmesi noktasında kullanılamamış, yapılan açılımlar terörü cesaretlendirmiştir. Yüz binlerce şehit ailesi, evlat acısı ile baş başa bırakılmıştır.

Bu kadar yoğun terör eylemlerine ve maddi manevi kayıplarımıza rağmen, Türkiye insan temel hak ve özgürlüklerinin geliştirilmesi için çaba sarf etmeye devam etmiştir. Fakat, demokrasiler, kendisini korumak zorundadır. Türkiye Cumhuriyetinin bölgede güçlü bir devlet olmasını istemeyen dış güçlerin Sevr mantığını bırakmayacağı, yöneticilerimiz tarafından görmezlikten gelinmemelidir. Köklü çözüm zamanı gelmiştir. İçeride ve dışarıda etkin terörle mücadele yöntemleri bir an önce harekete geçirilmelidir. Daha fazla ocaklar sönmeden, daha fazla kan dökülmeden, vatandaşın sabrı taşmadan, devlet kamu düzenini sağlamalı ve dünyaya bunu ilan etmelidir. Hem de hemen…

Elazığ’da Kan Bankası kurulması, uzun zamandır gündemde olan bir konu. Üç dört yıldır yazıldı, çizildi, konuşuldu, küsüldü. Sözler verildi. “Geliyor, kuruluyor” denildi. Ama bir türlü olmadı, olamadı.

Başka kentler kaydırıldı proje. Sıra bir türlü bize gelmedi.

Kan Bankaları, tıp alanında devrim yaratmış, kan ve kan ürünlerinin depolanması ve kullanıcılara sunulması, muazzam bir hizmet olmuştur. Alınan kanlar, belirli bir işlemden geçirildikten sonra, büyük soğutucular marifetiyle sabit bir sıcaklıkta tutulmakta, ihtiyacı olan hastaların emrine sunulmaktadır.

İnsanoğlunun hayali, bütün hastalıklara çare bularak, insan ömrünü uzatmaktır. Bu mücadelesinde “Kök Hücre” ile tanışmış ve ölümsüzlüğe ulaşmada kök hücrenin önemli bir potansiyel olabileceğini fark etmiştir. Özellikle son zamanlarda hücresel tedavilerde elde edilen başarılı sonuçlar, bu teoriyi güçlendirmiş ve bu tedaviyi yaygınlaştırmak için çalışmalar hızlandırılmıştır. Kordon kanındaki kök hücreler biyolojik atık sayılırken, bugünlerde insanlığın kurtuluşu olarak görülmektedir. Kordon Kanındaki Kök Hücrelerin kullanılması ile, bugüne kadar bir çok insana umut ışığı yakılmış ve bir çok insan sağlığına kavuşmuştur.

Yakın zamana kadar doğum ile birlikte atılan bu kanlar, açılan “Kordon Kanı Bankası” aracılığı ile belirli bir ücret karşılığı toplanmakta, belirli bir işlemden geçirilerek kök hücreler ayrıştırılıp dondurularak, muhtemel hücresel tedaviler için bu bankalarda muhafaza edilmektedir. Saklama şartlarının sabit olması halinde, sınırsız süre ile saklanabilmektedir.

Ülkemizde de son yıllarda bu bankalar kurulmaya başlanmış ve giderek de yaygınlaşma eğilimi göstermektedir.

Şimdi “Kordon Kanı Bankası” ile ilgili bu gelişmeleri niye yazdığımı merak edeceksiniz. Henüz bir “Kızılay Kan Merkezimiz” bile yok diyeceksiniz. Haklısınız. Ben de sizin gibi düşünüyorum. Önce bir Kızılay Kan Merkezi açılmalı. Ama ben şunun için bir adım ilerisini yazdım. İlimizi ile ilgili son 15 yıldır “Sağlık Merkezi” olduğumuz konuşuluyor. Bu kısmen doğru bir yaklaşımdır. Özellikle “Bölge Hastanesinin” işlimize kurulmasından sonra, sağlık alanında daha profesyonel bir süreç başlamış olacak ve çeşitli ihtisas hastanelerinin açılması ile de, “Sağlık Merkezi Elazığ” hüviyetine kavuşulmuş olunacak.

“Sağlık Merkezi Elazığ” pozisyonunu sürdürülebilir kılmak önemlidir. Sadece hastane binaları ile mümkün olunmayacağı, bilinen bir gerçektir. En ileri tıp teknolojisinin kullanıldığı, sadakat ile hizmet sunan geniş ve deneyimli bir hekim kadrosunun olduğu ve hasta odaklı bir hizmet anlayışı ile işleyen hastaneler, bizi sağlık alanında kalıcı bir merkez haline getirebilir. Tabi daha bir çok konu, bu kavramın oluşmasında olmazsa olmazlar arasındadır.

İşte eğer, “Sağlık Merkezi Elazığ” olacaksak, “Kordon Kanı Bankası” da olmazsa olmazlarımız arasında olmalıdır. Çıtayı “Kan” konusunda bu kadar yukarı çekmemin sebebi, “Kızılay Kan Merkezinin” açılması “Sağlık Merkezi” olma yolunda ilerleyen bir İl için önemli bir ihtiyaçtır. Teknik olarak açılması kaçınılmazdır.

Şimdi buradan bir “İLLER SAVAŞI” başlatmak istemem tabi. Ama komşu illerimizde Kızılay Bölge Merkezleri, İl Merkezleri kurarken, bizim ilimizde Öğretmenevi önünde ve meydan denilecekse, Postahane Meydanında kurduğu çadırlar ile milletin iyi niyetini kullanarak kan bağışı toplamaktadır.

İlimizden yapılan bu bağışlar, Diyarbakır’a götürülmekte ve vatandaşların hizmetine sunulmaktadır. Peki ilimiz diğer illerde bulunan Kan Bankalarından faydalanabiliyor mu? HAYIR. Çünkü yine vatandaşlarımız, hastanelerimizde yatan hastalar için gidip kan vermekte veya hasta yakınları aile içerisinde kan ihtiyacını karşılamaktadır. Peki sahipsiz ve yol yordam bilmeyen kişiler ne yapıyor? Bunlar da diğer hasta yakınlarının çabası ile veya gönüllü kuruluşların haberdar edilmesiyle, bir türlü kana kavuşuyorlar.

İlimiz kan bağışı konusunda oldukça duyarlı bir ildir. Kan bağışında bulunan insanlarımız, verdikleri kanın Elazığ için de kullanılmasını arzu etmektedir. Ama Diyarbakır’dan veya Malatya’dan kan getirtmek çok kolay olmamakta ve vatandaşlarımız da farklı yöntemler ile bu kanı temin etmektedirler.

Kısaca; Kızılay Kan Merkezi’nin Elazığ’a kurulmasını talep ediyoruz. Özellikle zor bulunan kan gruplarına ulaşmada, hasta yakınları rahat bir nefes alacaktır.

Özellikle; “Sağlık Merkezi Elazığ” iddiamızın inandırıcılığı için, bu merkezin açılması kaçınılmazdır ve tartışmak, düşünmek dahi, bu söyleme ihanet etmektir.

Tunceli, ve Bingöl’ün sağlık merkezi, Elazığ ilidir. Bu illerin bağlanması ile birlikte, “BÖLGE KAN MERKEZİ” kurulması mümkün olabilecektir. Küçük bir bankanın kurulması, ilimizin ihtiyaçlarını karşılamaya yetmeyecektir. Teknik olarak, toplanan kanlar başka bir “BÖLGE KAN MERKEZİ” olan illere gönderilecek, inceleme ve analizler yapıldıktan sonra geri getirilecek ki; bu da zaman kaybı ile birlikte, başka bir ile bağımlı bir il olmamıza neden olacaktır.

Peki bugüne kadar bu yönde bir çaba sarf edilmedi mi?

Elbette edildi.

Çeşitli defalar girişimlerde bulunuldu. En önemli adım, 2009 yılında atıldı. Türk Kızılayı Genel Başkanı Tekin Küçükali, Genel Başkan Yardımcısı Ahmet Lütfi Akar ve* Kızılay İstanbul Maltepe Şube Başkanı Hanifi Mutlu Elazığ'da bir kan merkezi ve lojistik merkezi oluşturulması için incelemelerde bulunmak üzere Elazığ'a geldiler. Bölge kan merkezi yapılması düşünülen Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfına ait 480 metrekare arsayı, Elazığ Valisi Sayın Muammer Erol tahsis etti. Küçükali, “burada 5 katlı kan merkezi kurulacak” diyerek basına açıklamada bulundu.

Ama olmadı,

Sebebi her ne olursa olsun, açılmadı.

Konuşulan yer, düşünülen yer, gezilen yer, açıklanan yer, “yapılmalı” denilen yer Elazığ’dı, “açılan” yer Malatya oldu.

Sağlık olsun. Konu sağlıkla ilgili olduğu sürece, “komşuda niye açıldı” deme nezaketsizliğini göstermeyiz. Bu konuyu hiç irdelemeden, sebebini, sorumlularını yargılamadan, öze yönelik, çözüme dönük bir bakış açısı oluşturmak daha önemli diye düşünüyorum.

Tekrar dönüyorum başa.

“SAĞLIK MERKEZİ ELAZIĞ” olacaksak eğer, “KORDON KAN MERKEZİ” de “BÖLGE KAN MERKEZİ” de, olmazsa olmazlarımız arasında olmalıdır.         

“SAĞLIK MERKEZİ ELAZIĞ” söylemimizden vazgeçemeyeceğimize göre, öncelikli olarak “BÖLGE KAN MERKEZİ” açılmalı, gelecek projeksiyonları çerçevesinde de “KORDON KAN MERKEZİ” açılması gündeme alınmalıdır. Biraz ilgi, biraz çaba, biraz gayret ile, “SAĞLIK MERKEZİ ELAZIĞ” olmamak için hiçbir sebep yoktur. Kanımız giderken, Canımız girmesin…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Kaos Paradigmasının köşe taşlarından olan ve ‘Kelebek Etkisi’ olarak bilinen kavram, ilk defa 1961 yılında Lorenz tarafından kullanılmıştır.

Edward Lorenz bir meteoroloji uzmanıdır ve hava tahmininde kullanılmak üzere bir program geliştirmiştir. Lorenz hesaplamalar yaparken, başlangıç verilerinde yapılan önemsiz bindelik yuvarlamaların (1/1000) sonuç üzerinde çok büyük farklara yol açtığını gözlemlemiş ve bunu bir makale ile dünyaya duyurmuştur.

Bu yeni paradigmaya göre, aynı mantık doğru işletildiğinde, Hindistan dağlarında bir kelebeğin kanat çırpışı, Amerika’da başlayacak olan bir kasırganın tetikleyicisi olabilir…

Lorenz’in ortaya çıkardığı bu teori, aslında dünyanın ne kadar hassas bir denge üzerinde bulunduğunu gözler önüne sermiş, ‘Kelebek Etkisi’ kavramı ile somutlaştırılmıştır.

Bu teoriyi, “Bir mıh bir nal kurtarır, bir nal bir at kurtarır, bir at bir atlı kurtarır, bir atlı bir savaş kurtarır, bir savaş bir vatan kurtarır” diye özetlemek mümkündür. Herhangi bir sistemin içindeki önemsenmeyecek kadar küçük bir değişiklik, bir süre sonra çok büyük bir değişikliğe neden olmaktadır.

İnsan, var olduğu günden beri, Allah’ın bahşettiği nimetleri kullanmada veya tehdit saydığı şeylerden korunmada deneme - yanılma yolunu tercih etmiş, doğruyu bulmak için birçok kez yanlışları tecrübe etmiştir.

Neyin iyi, neyin kötü; neyin doğru, neyin yanlış; neyin güzel, neyin çirkin; neyin ulvî, neyin suflî olduğunu bulmaya çalışmış ve takdir etmek, hayran olmak, nefret etmek, küçümsemek, sevmek, empati yapmak gibi insani duygular ile yönünü bulmaya çalışmıştır.

Bu duyguların yoğunluğu, insanların ideolojilerini belirlemiş ve hayat görüşleri aynı olan insanlar bir araya gelmişler, ya birbirlerinden etkilenerek, ya da birbirlerini etkileyerek gruplar oluşturmuşlardır. Bu gruplar, kendi felsefesini ve kurallarını oluşturmuş, zamanla birey ikinci planda kalmış ve toplumun ortak norm değerleri ve kuralları baskın gelmeye gelmiştir.

Bireyselciliğin ikinci planda kalması ile birlikte, bananecilik, vurdumduymazlık, umursamazlık, güvensizlik, tembellik gibi negatif düşünceler insana hakim olmaya başlamış ve zamanla sadece konjektürel tepkimelere ayak uyduran bir toplum meydana gelmiştir.

Kelebek etkisinde olduğu gibi, sisteme müdahil olan kelebeğin kanat çırpması kadar ufacık girdiler, sistemle etkileşime girmek suretiyle nasıl ki çok büyük meteorolojik olaylara neden oluyorsa, insanın evrende yapmış olduğu en küçük hareketler de sistemi derinden etkilemektedir.

Mısır’da ve Libya’da yaşananlar, Suriye’de gelinen nokta, İran’ın düşündürdükleri, kelebek etkisi ile bir Arap ihtilalına dönüştürülmüştür. Korkulan olmuş ve bu etki Ülkemize kadar gelmiştir.

‘Toplum Mühendisliği’ ne kadar hatasız uygulanırsa uygulansın, sonuçta insanların oluşturduğu bir dinamik yapı olmaktan öteye gidemeyecektir. Sistemin başlangıç noktasında küçük bir değişiklik, bir kelebeğin kanat çırpışının yarattığı etki gibi bir sonuç doğurabilecektir.

“Sadaka belayı def eder, ömrü uzatır” Hadis-i Şerifi, yapılan bir küçük iyiliğin bir başka şeye etkisine örnektir.

“Tek başıma ben ne yapabilirim ki” demeyen insanlar, tarihin akışını belirlemiştir.

 Işığı icat eden sıradan bir insandı. Lidya’lı bir insandı ilk parayı bulan. Sümerler yazıyı bir insanın zekası sayesinde keşfetti. Büyük Hun İmparatoru Tanrının Kırbacı Attila, Moğol İmparatoru Cengiz Han ve Makedonya kralı Büyük İskender, İstanbul’u fetheden, çağ kapatıp çağ açan Fatih Sultan Mehmet gibi birer insandılar. Sonuçta dünyayı değiştirdiler.

Ne kadar iyi düzenlenmiş ya da denetleniyor olursa olsun, bir insan, bir sistemi kökünden sallayabilir.

Bizde de dünyayı değiştirecek güç var. Kendimizi hafife almamalıyız. Üretebiliriz, düşünebiliriz, yazabiliriz, çizebiliriz, kalıcı eserler bırakabiliriz arkamızda. İnsanlara faydalı olabilecek şeylerin yanında, zararlı olanların karşısında olabiliriz.

Herkes ailesini, sokağını, mahallesini, İl’ini, ülkesini değiştirecek gücü içinde barındırır. İçimizdeki enerjiyi açığa çıkartarak, Ülkemizi lider ülke yapmak için harekete geçmeliyiz.

Tüm bunları şu cümle için yazdım: “Herkes ‘cürümü’ kadar gayret göstersin ve Sayın Liderimiz Dr. Devlet Bahçeli’nin “ÖNCE ÜLKEM” çırpınışına bir destek de bizler verelim”

Gelin hep beraber, Sayın Liderimizin yanında yer alalım ve ‘Kelebek Etkisini’ bir de böyle test edelim…

06 Haziran 2011 20:30

Şehirleşme süreci, toplumumuzun sancılı konularından birisidir. Köylerden kente göçler, özellikle doksanlı yıllardan sonra hızla artmış ve günümüzde doyum noktasına ulaşmak üzeredir. Göçlerin beraberinde getirmiş olduğu gecekondulaşma problemleri, popüler kültüre teslim olma eğilimi, işsizlik, modern hayat tarzına ayak uyduramama ve sınıf mücadelesinde sağlam bir yer edinebilme endişesi, modernleşmenin önündeki aşılması gereken problemler olarak yerini ve önemini korumaktadır. Göçlerin kontrolsüzlüğü, şehirlerin acziyetini ortaya koymuş, şehirler geleneksel yapılarını yitirmiş ve yeni şehirlileşme eğilimlerinin mecburiyetini beraberinde getirmiştir.

Modern şehirler fikri, kentsel dönüşüm projeleri, modern ve akıllı şehirler kavramları ile bu sancılar aşılmaya çalışılmakla birlikte, asıl mücadele “köylülük” kavramı etrafında yoğunlaşmıştır. Her ne kadar” köylülük” ile mücadele zaman zaman yanlış yorumlanarak “köylü” ile mücadeleye dönüştürülmüş olsa da, “şehirlileşememe” gelişmenin önünü tıkamıştır. Mahalli idare birimlerinin hazırlamış olduğu kentsel dönüşüm gibi fiziki projeler, neredeyse kökleşmiş sayılabilecek problemi tek başına çözemeye yetmemiştir. Çünkü bu durum mekanik bir olgu değildir ve bir çok boyutu ile ele alınması gereken önemli bir sosyolojik süreçtir. Şehirlileşme olmadan şehir olamayacağı gibi, şehir olmadan medeniye ten söz etmek mümkün olamayacaktır.

Elazığ özelinde de kaygı ile gözlenen bu olumsuz durum, tüm boyutları ile ele alınmalı ve şehir kültürü baskın kültür hale getirilerek bir çekim merkezi oluşturulmalıdır. Aksi takdirde, geçen her gün aziz şehrimizin lehine işlemektedir. En önemlisi, daha önce kaygı duyan insanların boş vermişliği ile sonuçlanabilecek bu süreç, sosyolojik olarak onarılması zor ve kalıcı hasarlar oluşturacaktır.

Şehirde yaşayan insanların yaşadıkları kente sahip çıkmaları, ancak bilinç düzeyinin yükseltilmesi ile mümkün olabilecektir. Eğitimin önemli olduğu hatırlansa da, bilinç düzeyinin arttırılmasında, bazen şehir ile ilgili alınan kararlara katılım, dayanışma duygusunu tetikleyecek çeşitli organizasyonlarda yer almak veya toplumsal sorumlulukta işbirliği gibi küçük eylemler, bireyselliklerin ideal toplum yaratma veya “kentlileşme” sürecine önemli katkılar sağlayacaktır. Kentlileşme, uygarlığı da beraberinde getirecektir. İnsanlar, kendilerini yaşadıkları şehre ait hissedebilmelidirler. Yaşayış tarzını içselleştirmesi, şehirde yaşayan diğer insanların davranış biçimlerini kabullenilmesi, kent kültürünün anlaşılması, kendisini güvende hissetmesi veya kentin problemlerini hissederek çözüme ortak olunması, ait olma hissini güçlendirecektir. Gerek merkezi idarenin ve gerekse mahalli idarelerin sosyal devlet anlayışı bu çizgide olmalıdır. İnsanların yaşadıkları kenti sahiplenmeleri, kentin bütün dinamikleri içerisinde, medeniyet tarihini ve izlerini bilmeleri, yaşama kültürünü benimseyerek bugüne yansımalarını içselleştirmeleri büyük önem taşımaktadır.

Maalesef günümüzde şehrimiz de dahil olmak üzere birçok kent, küreselleşmenin ve çarpık kentleşme eğilimlerine direnememektedir. Bireyselcilik, kentliliğin önünde bir engel olmakta, birlikte yaşama arzusu ve isteği, bölünme ve parçalanma eğilimlerine teslim olmaktadır.

Elazığ’ımızın özgün kimliğinin devamının sağlanması, sosyal, fiziksel ve kültürel erozyonun önlenmesine bağlıdır. Kendisini kentin dinamiklerine ait ve güvende hisseden, şehir için alınacak kararlarda yönetime katılan, kent içi olumsuzluklardan sorumluluk duyan bireyler oluşturmak için herkese görevler düşmektedir. Bu görev, fert olarak bizlere de düştüğü gibi, asıl görev sivil toplum örgütlerine, örgün ve yaygın eğitim kurumlarına, merkezi ve mahalli idare kuruluşlarına düşmektedir. Şehre sahip çıkma zamanı gelmiş, lütfen geçmesin…

13 Aralık 2011 tarihli Günışığı Gazetesinde, “Elaziz Nasıl Azizleşir “ adı ile bir makale yazmıştım. “Şehrimizin en büyük problemi nedir” diye sormuş, bir kerede de 40 tane problem saymıştım.

“işte bu problemlerin çözümü nedir biliyor musunuz; ELAZIĞ’IN KENTSEL DÖNÜŞÜMÜ” diye de devam etmiştim.

25 Şubat 2012 tarihli Günışığı Gazetesinde, “Ak Parti Elazığ Milletvekili Zülfü Demirbağ, Elazığ'da Çatalçeşme, Zafran ve Karşıyaka mahallelerinde kentsel dönüşüm çalışması yapılacağı” haberi yayınlandı.

Bu çok olumlu bir gelişme ve Kentsel Dönüşüm ile ilgili yazı ve konuşmalarımıza, şiddetle itirazlar geliyordu. Demek ki bir yerden başlanması gerekiyormuş.

“İnsanın dünyadaki esas vazifesi, dünyayı güzelleştirmektir.” Hadis-i Şerifi, şehre ve mimariye bakışımızı gözden geçirmemizin gerekliliğini hatırlatmaktadır. Kentleşme süreci, toplumumuzun sancılı konularından biridir. Köyden kente göçler, özellikle doksanlı yıllardan sonra hızla artmıştır. Günümüzde ise zirveye ulaşmak üzeredir. Göç sürecinde, bu olgunun beraberinde getirmiş olduğu gecekondulaşma problemi, popüler kültüre teslim olma eğilimi, işsizlik, modern hayata ayak uyduramama ve toplum olgusu içinde sağlam bir statüye gelebilme endişesi, modernleşmenin önündeki aşılması gereken problemler olarak yerini ve önemini korumaktadır. Göçlerin kontrolsüzlüğü, acziyetini kaybeden şehirlerin geleneksel yüzlerini yitirmiş ve şehirlileşme eğilimlerinin mecburiyetini beraberinde getirmiştir.

Van'da yaşanan acı depremin ardından, bana göre, son zamanların en iyi kararı olan ve Başbakanımız Erdoğan'ın talimatı ile harekete geçen Çevre ve Şehircilik Bakanlığı, kentsel dönüşüm çizgisini belirlemeye başladı.

Afet Riski Altındaki Alanların Dönüştürülmesi Hakkındaki Kanun Tasarısının, TBMM Bayındırlık İmar Ulaştırma ve Turizm Komisyonunda kabul edildi.

Elazığ, Türkiye’nin deprem riski en yüksek bölgesindedir. Pülümür depremi, Bingöl depremi, Sivrice depremi, Karakoçan depremi, bölgede oluşan depremlerden bazılarıdır. Bu depremler, tekrar edebilecek depremlerin göstergesidir. Deprem olduktan sonra, telafisi mümkün olmayan hasarlar bırakmaması önemlidir. Bütün çabalar, bu yönde alınacak tedbirlere yoğunlaştırılmalıdır. Can ve mal kaybının en aza indirilmesi yönünde çalışmalar yapılmalıdır.

Kentsel Dönüşüm ile, yeni ve güvenli bir Elazığ oluşturulabilir. Binaların yenilenmesi, sokakların genişletilmesi, yeni meydanlar oluşturulması ve en önemlisi, depreme dayanıklı yapıların oluşturulması önem arz etmektedir.

Çevre ve Şehircilik Bakanı Erdoğan Bayraktar“Artık insanlarımız ölmesin, canlar yok olmasın, şehirlerimiz böyle büyük felaketler yaşamasın; bedeli ne olursa olsun artık biz Türkiye'de, depreme dayanıksız yapıları, salaş yapıları, kaçak yapıları mutlaka rehabilite etmek durumundayız." demiştir. “Bakanlık tarafından hazırlanan kanun taslağı kapsamında yapılacak işlem, sözleşme ve uygulamalar her türlü vergi, resim, harç ve ücretlerden muaf tutulacak. Afete hazırlık hesabındaki gelirler, devlet malı hükmünde olacak ve haczedilemeyecek.” şeklinde ifade etmiştir. Elazığ olarak; bu kapsam içinde yer alacak girişimlerde bulunmamız, son derece önemlidir.

Elazığ’ın kurtuluşu, bu projenin Elazığ’da Kentsel Dönüşümün uygulanmasına bağlıdır. Basit işleri bir kenara kaymalı ve bu konuda yoğunlaşarak, sisteme dahil olabilmemiz için ne gerekiyorsa, o çalışmaları başlatmak kaçınılmazdır.

Elazığ, riskli bir deprem kuşağı üzerindedir. Büyük bir depreme dayanacak yapı stoku çok azdır. Kentsel Dönüşümde en öncelikli iller arasında olacak tedbirler alınmalı ve bir an önce çalışmalar başlatılmalıdır. Elazığ ilinin bulunduğu fay hattı üzerinde yaklaşık üç milyon kişi yaşamaktadır. Bu kuşak üzerindeki depremlerin çoğu, Malatya ve Elazığ ili etrafında yoğunlaşmıştır. İl merkezi uzun zamandır bir deprem felaketi yaşamamış olmasına rağmen, bilimsel verilere göre, şu an tehdit altındadır.

Müsiad Elazığ Şubesi tarafından bu hafta başlatılan Kentsel Dönüşüm projesi çalışmaları, ilimiz açısından sevindirici bir durumdur. Çok sevdiğim ve değer verdiğim Sayın Metin Bulut’un koordinatörlüğünde yürütülen bu çalışma, Elazığ’daki Kentsel Dönüşüm ile ilgili algı seviyesinin yükselmesine katkı koyacaktır.

Elazığ Valisi Sayın Muammer EROL, İnşaat Sektörü ve Kentsel Dönüşüm konusunda ilgilileri bir araya getirmiş, İl içerisindeki yapı stok durumu ile ilgili çalışmalara start vermiş ve Kentsel Dönüşümün altyapısını oluşturma gayreti içerisine girmiştir.

Konu memleket meselesidir. İdeolojik bir mesele değildir. Ortak akılda buluşulması ve ortak hareket edilmesi durumunda, kazanan Elazığ olacaktır. Bütün taraflar adına, kazananın Elazığ olduğu her projede, her eylemde ve söylemde, ortak hareket etmekten kimsenin kaçınması mümkün değildir. Ak Parti Milletvekillerinin ortak akılda buluşması sevindiricidir. Kentsel Dönüşümün varlığını inkar etmek yerine, ilk faydalanan il olabilmemiz için nelerin yapılmasının gerektiği üzerinde yoğunlaşmak, yapılacak en akıllı eylemdir.

Elazığ’da yaşayan insanların evlerinin kendi mezarları olmaması için, KENTSEL DÖNÜŞÜM kaçınılmazdır.

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Şehrimizde çevre problemleri gün geçtikçe artıyor. Niteliksiz nüfus hareketleri ile birlikte, mahallelerimizin büyük bir bölümü gecekondulaşıyor. Şehirleşme sürecinin kontrolsüzlüğü doğal alanların azalmasına, çarpık kentleşmenin doğmasına, sanayileşme kimliğinin kaybolmasına neden oluyor. Bu sağlıksız ekosistem içinde yaşamak zorunda kalan insanımız, “çarpık modernleşme” ideolojisinden olumsuz yönde etkileniyor.

Kontrolsüz göçler, sanayi tesislerinin ayak izleri, gürültü ve hava kirliliği kalıcı ruhsal yorgunluklara neden olmuş; insanımız, ruhunu rehabilite edebilecek ve dinlendirebilecek yaşam alanı arar hale gelmiştir. Hızlı ve sistemsiz şehirleşme içinde dinlenme, eğlenme, boş zamanı değerlendirme, zihnini ve bedenini yenileyebilme ihtiyacını karşılayabilmek için ormanlık alanlara, su kenarlarına, dağ ve doğa etkinliklerine ve çeşitli rekreasyonel etkinliklere yönelmiştir.

Avrupa’da, gerek kent içindeki gerekse kırsal alanlardaki yapay ve doğal durgun su yüzeyleri, rekreasyonel açıdan oldukça aktif kullanılmaktadır. İlimizdeyse doğal ve yapay göl ve göletlerin mümkün mertebede kullanıldığını söyleyemesek de potansiyel anlamda bu coğrafik alanlara sahip olmamız bile, geleceğe umutla bakmamıza bir vesiledir.

Ulaşım ve imarın demiryolu merkezli yapılması, Cumhuriyet döneminde avantajlıyken günümüzde dezavantajlı şehirlerin yapılanmasına neden olmuş, yerleşim alanlarının gelişimine set çekmiştir. İlimizde de yaşanan bu problem, şehrimizin doğu - batı istikametinde sağlıksız büyümesine neden olmuş ve güney yönünde gelişmesine engel olmuştur. Çimento Fabrikası gibi ucube bir sanayi tesisinin çevreye verdiği zarar da bu durumla birleşince Elazığ’ımızın birçok mahallesi o bölgede atıl kalmış ve maalesef gelişimini sağlayamamıştır.

Devlet Demiryollarının demiryolu boyunca ördüğü duvar, şehrin alt tarafını, deyim yerindeyse, Filistin duvarı gibi bölmüştür. Bu durum, demografik yapımızın bozulmasına neden olmakla birlikte sağlıksız göçlerin bu bölgede yoğunlaşmasına neden olmuştur. Ucuz olduğu için dış göçlere maruz kalan bölge, sosyolojik, kültürel, psikolojik ve modern şehircilik ilkeleri ile yeniden ele alınmalıdır.

Demiryollarının güzergah ve Çimento Fabrikasının yer değişikliğiyle ilgili hazırlık çalışmaları, yakın bir zamanda ilgililere ulaştırılmak üzere Strateji Merkezimiz tarafından çalışmalar yürütülmektedir.

Her şeye rağmen bölgenin cazibesini artırmak, kurtuluşun ve gelişimin temelini oluşturmaktadır. Bu amaç çerçevesinde, Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi tarafından KIRKGÖZELER GÖLETİ PROJESİ hazırlanmış ve Elazığ Valiliği üzerinden, DSİ Bölge Müdürlüğüne proje başvurusu yapılmıştır.

Kırkgözeler mevkii, Hicret Mahallesinde, günümüze kadar küçülerek gelmiş bir akarsu kaynağının bulunduğu alandır. Allah’ın, ilimize bahşettiği nadide güzelliklerinde biridir. Hiçbir işlem yapılmadığı halde, 500 metrekare alanın her yerinden suların kaynadığı, acicelerin yeşerdiği, içme suyu kalitesinde olan suların kaynadığı doğal güzelliğin adıdır Kırkgözeler. Şorşor deresini oluşturan kaynak suyun başlangıç noktasıdır. Fakat ne hazindir ki bu bölgeye bugüne kadar hiçbir düzenleme yapılmamış, aksine çeşitli noktalardan dolgular yapılarak bu doğal mucize yok olmaya mahkûm edilmiştir.

Bu projeyle su kaynaklarının önüne gölet yaparak yörenin doğal güzelliğine katkı sağlamak, mahallenin cazibesini arttırmak, şehre rekreasyon alanı kazandırmak ve iç - dış turizme katkı sağlamak amaçlanmıştır. Gölet çevresinde kullanılacak peyzaj çalışmalarında kullanılacak endemik bitki türlerinin ve materyallerin, yörenin ve doğanın özelliğine uygun türlerden olmasına özen gösterilmesi, projenin güzelliğini ve kalıcılığını artıracaktır.

Planlanmış olan motel, pansiyon, otel veya çok katlı yapılar yerine mümkün olduğunca doğayı ikinci plana itmeyecek küçük hacimli, geleneksel motiflerle bezenmiş, yöresel mimariye uygun yapılar tercih edilmeli ve geleneksel yapı ile modernitenin çizgileri birleştirilmelidir.

Gölet etrafında çeşitli etkinliklerin gerçekleştirilebileceği alanlar oluşturulmalıdır. Bunlar;

-          Kamp alanları

-          Çay bahçeleri ve dinlenme alanları

-          Piknik alanları

-          Yürüyüş alanları

-          Seyir alanları

-          Bisiklet yolları

-          Binicilik alanları

-          Tırmanma sporlarına uygun alanlar

-          Paten alanları

-          Rekreasyonel konutlar

-          İzcilik alanları

-          Çocuk bahçeleri

-          Spor tesisleri

-          Olta balıkçılığı

-          Hayvanat bahçesi

-          Konuk evleri

-          Sandal gezintileri

-          Hobi bahçeleri

Benzeri daha bir çok açık hava etkinliklerinin yapılacağı bir rekreasyon alanı, göletin cazibesini ve mahallenin değerini olumlu yönde artıracaktır.

Şehrimiz ve mahallelerimiz, bu güzelliklerin fazlasını hak etmektedir. Fizibilite çalışmaları ile birlikte, bu projenin hayata geçirilme süresi ortalama 2 yıldır. Bu süre sonunda, mahallenin katma değeri oldukça artacak ve terk edilen mahalle cazibe merkezine dönüşecektir.

Orman ve Su İşleri Bakanı Veysel Eroğlu, ilimizi ziyaret etmiş ve içme suyu projesi temelini öğretmenevi önünde atmıştı. Konuşmasında: “Önümüzde 15-20 yıl sonra en önemli sektör gıda ve tarım sektörü. Çünkü küresel iklim değişikliği sebebiyle dünyanın pek çok yerinde gıda sıkıntısı olacak. (günışığı gazetesi) Dolayısıyla biz buna hazırlıklı olmak için Türkiye’yi Elazığ’ı gıda üretim ve ihracat üssü haline getirmek için bir seferberlik başlattık.” demişti.

Hicret Mahallesinden çıkan sularla binlerce dönüm arazide zar zor yürütülen tarım faaliyetleri, gölet suyu ile modern tarıma dönüşmüş olacak ve şehrin kalkınmasına katkı sağlayacaktır.

Katma bütçe ile kısa zamanda gerçekleştirilebilecek projenin bir an önce hayata geçirilmesi için bürokratlara ve hükümet yetkililerine düşen görev, düğmeye basmaktır.

Öğretmenevi önünde de olsa, bir temel atma töreni düğmesi de Hicret Mahallesi için koyulmasını dört gözle bekliyor olacağız.

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Anlaşılan o ki; masallarımız, bizlere yıllarca korku salmış.

“Dokuz Canlı Dev” ile mücadele edenlerin heyecanına ortak olduk zaman zaman. “Tek Gözlü Canavar”  çocukluğumuzun hatıraları arasından bizleri seyretmektedir. “7 Başlı Ejderha” ile korkunun sınırları zorlanmış, “Türk Çocuğuna Masallar” ile uysal ve çekingen bir tavır edinmişiz. “Ateş Gözlü Dev” ile bakmaya korkmuş, “Kurnaz Tilki” ile başkalarının aklına teslim olmuşuz.

Sarayın karşısına geçip de, korkusuzca hakkını arayanlara gıpta ile bakmışız. Üstelik, bu masalları üretenler, masala ismini de yazmamış. Kimin bu korkuları içimize saldığından haberimiz bile yok. Halkın öz malı. “Niye bülbül değil de Ejderha” diye sormamışız yıllarca. “Ejderhanın başına 7 baş niye ekledin” diyecek cesaretimiz kalmamış. “Dev’in niye dokuz canı var” diyememişiz.

Acaba Köroğlu, bu masalları dinlememiş miydi? Bu masallar ile büyümüş olsaydı, “bir nara ile nice beyleri yere çökertebilir miydi?”

Hz. Hüseyin (a.s.), Yezid’e biat eder miydi bu korku dolu masalları inansaydı?

Peygamber Efendimizin amcası ve aynı zamanda O’nun hamisi Ebu Talip, “Ey kardeşimin oğlu! Kavminin ileri gelenleri bana geldiler. Senden bana şikayetlendiler, beni çok üzdüler. Atalarına dil uzatmak, ilahlarını yermek gibi onların hoşlanmayacağı şeylerden vazgeç. Hem bana, hem kendine acı. Güç yetiremeyeceğim, altından kalkamayacağım bir yükü bana yükleme” dedi. Peygamber Efendimiz (sav) Amcasının fikir değiştirdiğini ve artık kendisine yardım etmeyi bırakacağını sanarak. “Ey Amca! Vallahi bu işi bırakmam için Güneşi sağ elime ve Ay’ı sol elime koysalar da, Allah onu üstün kılıncaya, ya da ben bu yolda ölüp gidinceye kadar bırakmam” dedi.

Nice masallar vardı o devirde de. Nice putlar, nice korkular. Hiç birisi Hak yoldan döndüremedi Efendimizi.

            Ra’d Suresi, 11. Ayet’de mealen; “Bir toplum, kendilerindeki özellikleri değiştirinceye kadar Allah, onlarda bulunanı değiştirmez” buyrulmuştur.

            Ayet’de anlaşılan şu; “iç dünyamızı değiştirmedikçe, toplum değişmeyecek.”

            İç dünyanın değiştirilme yöntemleri var. İkiyüzlü, kaypak, pısırık, kendine güvensiz, suçluluk psikolojisine sahip, reddedilme korkusu taşıyan, kendini değersiz gören, kaygılı, öfke, ihanet, çaresizlik gibi duygulardan arınmak gerekiyor. Daha doğru bir yaklaşım ile, bu ve benzer duyguların kontrol edilmesi, iç dünyanın temiz tutulması gerekiyor.

            İnsanlar, duygusuz yaşayamazlar. Sahip olduğumuz doğru ya da yanlış duygular, hayatımızın anlamıdır. Ancak bu duygulara teslim olan ve anlık olarak tepkimeye geçip, sonra pişman olanlar, ruh hallerini gözden geçirmeli ve iç dünyalarını pozitif anlamda değiştirmelidirler.

İlkeli olmalı ve doğruları yüksek sesle haykırmaktan korkmamalılar. Yiğitlik, dürüstlük, çalışkanlık, mertlik gibi insana ilişkin kavramları yüreklerinde yaşatmaları lazım. Benzer kavramlar olmadan, adam olunmaz. Özgüveni olmayan insan, ne bir iş yapabilir, ne de iş yaptırabilir. Doğrular ile yeniden tanışmadan, çiçeğin kokusunu, denizin rengini, mor dağların güzelliğini keşfetmeden, iç dünya değişmeyecek. Söylenenler ile yalpanlar paralel olmadıkça, doğruya erişilemeyecek.

İnsan hem kendine, hem de başkalarına dürüst ve samimi olmayı bilmelidir.

Dünyayı değiştirmenin başka yolu var mı?

İç dünyasını değiştirmeyen, çevresini, milletini, memleketini, insanlığı veya dünyayı değiştirebilir mi?

Ciddiyet, cesaret, sükunet, fedakarlık, cesaret, sabır, sebat, sadakat, edep, adalet, kendine hakimiyeti bilmeyen, İslam’ın “Kendini Bil” emrini bilebilir mi?

Yiğitlik, masallar ile oluşturulan korkuların yüzüne “Köroğlu’nun narası ile” haykırmaktır. Sadece ve sadece özü ve sözü bir olanlar, kendilerindeki gücün farkına varırlar. “Eşref-i Mahlukat” olmak kolay da değildir, bu mertebenin hakkını vermek herkesin harcı da değildir.

Çöken bir toplumda, “kendine güven”  gibi yeni cevherler ile tanışması gereken insanlar var demektir.  Bu cevher keşfedilmeli ve işletilmelidir.

Bir yer, bir şehir, bir toplum dengesini kaybederek kan kaybı yaşamaya başlamış ise, vicdanı, merhameti, Allah korkusu olan insanlar, “ne halleri varsa görsünler” diyerek kenara çekilip olanlara seyirci kalamazlar. Yiğit, yaşadığı mekanı ayakta tutabilendir.

İz’an, anlık olan kişisel çıkarlar ile yer değiştirmemeli. Gününü gün edenler başkalarını sömürmekten vazgeçmeli,  “Benden sonrası tufan” sendromuna düşmemelidir.

Akıl karışıklığından, doğru ya da yanlışın belirsizliğinden, kuruntudan, korkaklıktan ve umutsuzluktan kaçınılmalıdır. Bu topluma haysiyetli, erdemli, cesur, samimi, ahlaklı, sadık, vefalı, çalışkan “Yiğitler” lazım.

Mert olan ama patavatsız olmayan, cömert olan ama müsrif olmayan, yürekli olan ama saldırgan olmayan, samimi olan ama aptal olmayan “Yiğitler” lazım.

Kendisini tanımak için gayret gösteren, dilini bilen, inancını bilen, idealleri olan, ortak akla inanan, sevmeyi ve sevilmeyi bilen, çalışkan, üretken “Yiğitler” lazım.

İç dünyasını değiştirmiş, helalı haramı bilen, sevgiyi nefreti kontrol edebilen, kültürü medeniyeti anlayan, dünyayı tanıyıp sorgulayan “Yiğitler” lazım.

Sözümüz bu durumda olanlar için.

Günümüz gençliğine masal anlatıp durmayın. Aksi takdirde unutmayın ki;  “dünyayı bilmeyen, dünyanın maskarası oluyor”

            HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Hızlı nüfus artışı, beraberinde birçok problemi getirmektedir. Gelişme sürecinde olan  ülkeler, bu sürecin ilk basamağı olan “kentlileşme” kategorisinde çeşitli zorluklar yaşamaktadır. Altyapı yetersizliği, hızlı büyüme, kentleşme politikası, göçler ve gecekondulaşma, arsa spekülasyonu, imar sorunları gibi hususlar kentleşmenin önünde büyük engel teşkil eder. Bu engellerin olumsuz etkilerini en aza indirmek için çeşitli arayışlara giren birçok yönetici, süreci kontrol edemediği için kentlere kalıcı zarar vermişlerdir.

            Günlük akışın temposu, genelde üç ayaktan ibarettir: Çalışma, dinlenme ve (mekanlar arası) ulaşım. Çalışma ve dinlenmenin kendi içinde doğal bir dengesi ve bu dengenin doğurduğu bir sirkülasyon vardır. Bildiğimiz gibi mekanlar arası ulaşım, araçlı veya araçsız olarak yapılmaktadır. Araçlı ulaşım, günümüzde bütün insanları olumlu ya da olumsuz yönden etkilemektedir.

            Son yıllarda otomotiv sektöründeki üretime paralel olarak insanların araç alım gücü de artmıştır. Böylelikle araçlar, hayatımızın vazgeçilmez bir parçası olmuştur. Kentlerdeki trafik karmaşası ve otopark problemi, bu artışın beraberinde getirdiği büyük bir sorundur. Park alanı bulamayan araçların, uygun park yeri bulmak için seyir halinde olmaları, trafik yoğunluğunun bir kat daha artmasına neden olmaktadır. Bu karmaşaya yayalar, akan trafik de eklenince kentler, kentlileşme sürecindeki cazibesini ve yaşanabilirlik statüsünü yitirmektedir. Bu karmaşa, şehrin idarecileri ve sivil toplum kuruluşlarının ortak çabasıyla ele alınıp incelenmeli ve duruma kalıcı çözümler üretilmelidir. Bu çözüm; otomobil sayısı, cadde ve sokakların profili, kaldırımların yaya kapasitesinin birbiriyle örtüşüp örtüşmediği incelenmeli ve bu üç faktör, kentin kullanım alışkanlıklarıyla ortaya konmalıdır.

            Elazığ’da, gelen göçlerle birlikte taşıt sayısı her geçen gün artmaktadır. Bu artışın meydana getirdiği ulaşım problemlerinin en önemlisi otopark yetersizliğidir. 

Şehrimizde yaşayan insanların yaşam alanını otomobiller, çepeçevre örmüştür. Vatandaşımız; evden işe, piknik ve gezi alanlarına, spor merkezlerine, toplu yaşam alanlarına giderken otoparka ihtiyaç duymaktadır. Bu ihtiyaç, görmezlikten gelinecek bir hâl olmaktan çıkmış, acil çözüm üretilmesi gereken bir problem haline gelmiştir.

            Sivil toplum kuruluşu olarak çalışan HAZARSAM (Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi), çözümün bir parçası olmak için “Elazığ’da Otopark Problemi ve Çözüm Önerileri”  başlıklı bir raporla çalışma başlatmıştır.  Bu çalışma il, çözüme katkıda bulunmak ve çözüm sürecini hızlandırmak amaçlanmıştır. Yine,  HAZARSAM tarafından hazırlanan “KENTSEL DÖNÜŞÜM” projesiyle bu yönde bir çaba sarf edilmişti. Otopark yetersizliği, dar sokaklar, caddelerin ve kaldırımların yetersizliği, bakımsız yollar, altyapı eksikliği, su problemi, şehir meydanlarının nicelsel azlığı gibi bütün problemlerin çözümünün, “KENTSEL DÖNÜŞÜM” projesinin hayata geçirilmesiyle mümkün olabileceği dile getirilmişti. Bu konuda hazırladığımız proje raporları bütün siyasi partilere, milletvekillerine, sivil toplum kuruluşlarına gönderilmişti. Umarız ki yakın zamanda bu projenin önemi anlaşılır ve projemiz, şehrimizin kalkınması için gündeme alınır. Çevre ve Şehircilik Bakanlığı’nın hazırladığı kanun tasarısı yürürlüğe girdiğinde, kendimizi tanımlamış ve kentsel dönüşüme hazır bir il oluruz. Bu tasarının kanunlaşması ile birlikte de, hükümetin finanse edeceği 400 milyar dolardan pay almış oluruz.

            HAZARSAM olarak “6 İL ELELE BÜYÜKŞEHİRE” adlı bir proje de yapmıştık.  Ak Parti İl Başkanının sahiplenmesiyle takip edilen sürecin sonucunu hükümet belirleyecektir. “Büyükşehir Belediye Kanunu”nun, yakın bir zamanda değişecek olan ilgili maddesinden ilimizin de yararlanmasını temenni ediyoruz. Böylece “otopark problemi” dahil, bir çok problemimize çözüm zemini oluşturulacaktır.

            Bugün il merkezinde otopark alanı bulmak neredeyse imkansız hale gelmiştir. Mevcut otoparkların pahalılığı, sürücüleri kısa süreli park yeri bulmaya itmektedir. Caddelerde süreli otoparkların kaldırılması ve bir süre sonra eski sisteme döndürülmesi geçici çözümlerden ileri gidememektedir. İmar planlarında otopark olarak ayrılan yerlerin, çözüm olmama nedeni bilinmemektedir. Otopark alanı olarak tahsis edilmesi gereken konut alanlarının, belediyelere para ödenerek projedeki şekliyle imar edilmemesi bugün bu büyük problemi ortaya çıkarmıştır. Artan araç sayısına paralel olarak otoparklar arttırılmamış, sokaklar ve caddeler bu ihtiyaca cevap veremez hale gelmiştir.  Mevcut durumu hepimiz,  her an yaşıyoruz.

Yapılan yanlışları sıralamaya gerek yok. “Bugün ne yapabiliriz?” sorusuna cevap niteliğinde, dilimizin döndüğünce otopark probleminin çözümünü, birkaç öneri ile somutlaştıralım:

-          Araçların düzensiz park etmesini önleyecek önlemler de dahil olmak üzere, otopark ile ilgili bütün tarafların uyabilecekleri bir “Kentsel Otopark Stratejisi” oluşturulmalıdır.

-          Şehir merkezindeki yolların park alanı, belirlenecek olan kısa süreyle ücretsiz, süre limitini aşan sürücüler için ise yaptırım amaçlı park cezaları uygulanmalıdır.

-          Hem kaldırım hem de caddede, işyerleri tarafından yapılan işgaller engellenmelidir. Kanun dışı hareketlere müsaade edilmemeli, gerektiğinde cezai işlem uygulanmalıdır.

-          Taşıt kullanıcıları; otopark sistemi, park yerleri ve park etme kuralları konusunda bilinçlendirilmelidir.

-          Mağazaların mal giriş ve çıkışları, trafiğin yoğun olmadığı geç saatlerde yaptırılmalıdır.

-          Galericiler, araç kiralama acenteleri, toptancılar şehrin dışına taşınmalı ve bunların imarı ve sosyal tesis imkanları ile birlikte, en modern şekilde yapılmalıdır.

-          Yaz aylarında okul bahçeleri, otopark alanı olarak çok düşük ücretlerle hizmete sunulmalıdır.

-          Yeni yapılan binalarda otopark ve sığınak olarak ayrılan yerler, amacı dışında kullandırılmamalıdır.

-          Mevcut otoparkların giriş - çıkışları, yön levhaları ve profilleri iyileştirilmelidir.

-          Özel araç sahiplerinin, toplu taşıma araçlarını kullanması için düzenlemeler yapılmalı ve vatandaşlar bilinçlendirilmelidir.

-          Şehrin geleceği planlanırken ulaşım ana planı ile nazım imar planları birlikte düşünülmeli; yapılacak planlamalarda nüfus popülasyonu, otomobil sayısı, kullanım yoğunluğu tahminleri dikkate alınmalıdır.

-          Otopark yönetmeliğindeki hükümlerin, yöneticiler tarafından tam olarak uygulanması sağlanmalıdır.

-          Şehir merkezi çevresindeki otoparklara araçlar, yön levhaları ile yönlendirilmeli, merkez trafik yoğunluğu azaltılmalıdır.

-           Otopark ücretleri, işletme sahipleri ile şehir idarecilerinin bir araya gelmesi ile yeniden belirlenmeli ve iyileştirilmelidir.

-          Otopark ücretlerinin; giriş - çıkış, dakika veya saat tutarları, günlük ya da haftalık ücretleri ile abone ücretlerinin kaç lira olduğu, tabelalar aracılığıyla otopark girişlerinde görünürlüğü sağlanmalıdır.

-          Yeni yapılacak otoparklar, şehir trafiğini hafifletmek amacıyla dizayn edilmeli ve bunların kullanımı özendirilmelidir.

-          Mahallere, ihtiyaç doğrultusundaki otoparkların yapımı için özel girişimciler teşvik edilmelidir.

-          Şehir merkezindeki ücretli otoparklarda uzun süreli park yapılması ücret politikası ile engellenmeli, bu doğrultuda talebi olan vatandaşların, şehir merkezi dışındaki (ucuz) otoparklara yönlendirilmeleri sağlanmalıdır.

-          Polis ve zabıta işbirliği ile, otopark denetimleri arttırılmalı, park kurallarını ihlal edenler ve yaya haklarına aykırı davrananlar bilinçlendirilmelidir.

-          Boş arsalarda ruhsatsız ve illegal otoparkların kurulmasına müsaade edilmeyerek bu tür ticari yerler, denetim altına alınmalıdır.

-          Yaya yolları ve kaldırımların otopark yerine dönüştürülmesine izin verilmemelidir.

-          Belediyenin “otopark bedelleri” hesabında toplanan paranın, sadece otopark yapımında kullanılması sağlanmalı ve bunun dışında herhangi bir gidere harcanmasına müsaade edilmemelidir.

-          Ulaşım planlaması iyi yapılmalı, vatandaşların tek vasıta ile şehir merkezine gelebileceği güzergâhlarda toplu taşıma özendirilmelidir.

-          Şehrin uygun yerlerine katlı otoparklar yapılmalı ve bunlar, düşük ücretlerle hizmete sunulmalıdır.

-          “Park yeri yapımı” ve “sürücülerin bu park yerlerine park etmelerinin sağlanması” eş zamanlı olarak özendirilmelidir.

-          Şehir yapılanmasında, “önce yap, sonra düzelt” felsefesinden vazgeçilmeli, yeni yerleşim yerlerinde planlanacak otopark alanları, 100 yıl gibi uzun vadeli stratejiler ışığında oluşturulmalıdır.

-          Akıllı otoparklar ya da mekanik katlı otoparkların uygulanabilirliği tartışılıp bir model uygulaması yapılmalıdır.

-          Engelliler için ayrılmış olan otopark alanlarına, başka araçların park etmesi engellenmeli ve otoparkların büyüklüğüne göre belirlenecek sayıdaki engelli aracından ücret alınmamalıdır.

-          Raylı taşıma sistemine geçiş için planlama çalışmaları başlatılmalıdır.

-          Belediyeye ait ve belediyenin işleteceği “merkezi otoparklar” oluşturulmalı, bunlar çok düşük bedeller ile hizmete sunulmalıdır. Özel işletmecinin eline bırakılan ve kontrol edilemeyen otoparklar, denetim altına alınmalı, tahsil edilen ücretler belirli bir yasal dayanak ile sınırlandırılmalıdır.

-          Durakların bakımı, toplu taşıma araçlarının belirli dakikalar ile duraklara uğraması gibi kullanıcıya kolaylık sağlayan düzenlemelerin yapılması, çeşitli dijital hizmet sistemlerinin harekete geçirilmesi toplu taşıma araçlarını kullanma cazibesini beraberinde getirecektir. İlgili düzenlemelerin bir an önce yapılması ve toplu taşıma araçlarına binilmesinin özendirilmesi, otopark probleminin çözümüne katkı sağlayacaktır.

Amaç, sadece otopark problemini çözmek olmamalı, aynı zamanda şehir merkezindeki trafik yoğunluğunun azaltılması da unutulmamalıdır. Bu maddelere daha birçok çözüm önerisi eklenebilirdi. HAZARSAM’ın bu konuda “ELAZIĞ’DA OTOPARK PROBLEMİ ve ÇÖZÜM ÖNERİLERİ” adı ile hazırladığı çalışmada, daha fazla bilgi ve öneriye yer verilecektir.

Şu bir gerçektir ki; her geçen gün ilimizin problemi artmaktadır. Bu problemlerin tespit edilmesi ve çözüm önerilerinin tartışılması, çözümü hızlandıracak ve kalıcı hale getirecektir. Kurumsal olarak sivil toplum kuruluşlarının görevi, tespit yaparak çözüm önerisi sunmaktır. Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezinin görevi de çeşitli konularda strateji üretmektir. Çözüm, yönetim ve karar yetkisini elinde bulunduranlarındır. Bazen farkındalık oluşturmak bile bizler tarafından yapılabilecek en olumlu eylem olacaktır. Her yazılanın, her söylenenin, her önerinin, her çözümün karşısında duygusal tepkiler vermek, problemlerimizi çözmeyecektir. Bu şehirde hepimiz birlikte yaşıyoruz. Problemler hepimizin olduğu gibi, güzellikler de hepimizindir. Ama bizi yönetenlere, daha fazla sorumluluk düşmektedir. Biz, sadece strateji üretiriz. Laf üretenler de hizmet üretenler de, hemşerilerimiz tarafından yakından izlenmektedir. En iyi hakem, halkımızdır ve halkımız şehir yaşamının en iyisine layıktır.

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

“Yerli bürokrat istemiyoruz” çizgisine nereden geldik bilmiyorum ama vatandaş olarak biz de bu söylemi artık duymak istemiyoruz…

Bürokrasi üzerindeki vesayet sistemi, ilimizde yanlış kullanılmakta, özellikle son yıllarda kendi yetiştirdiğimiz bürokratların yok olmasına neden olmaktadır. Bürokratlarımızın yükselmesinde ve atanmasında, eğitim, kariyer, liyakat, çalışkanlık ilkelerinin dışında bir sistem benimsenmekte, tepeden inme siyasi atamalar ile ilimizin bürokratları kalitesiz atamalara maruz bırakılmaktadır…

Bürokratlar, devlet adına görev üstlenirler ve toplumun huzuruna katkı sağlarlar. Siyasi irade tarafından atanmalarına rağmen yöneticiler ve bürokratlar devleti temsil ederler. Bu kişilerin öncelikli görevi, toplumun çıkarlarını korumak ve tarafsız görev yapmaktır.

Siyasetçiler, elde etmiş oldukları erki devam ettirebilmeleri için, halkın oyuna ihtiyaç duyarlar. Bunun için de hizmet etmesi ve vatandaşa hizmet götürmesi oy alabilmesinde belirleyicidir. Siyaset kurumu için bürokrat ve bürokrasi, bu hizmetin aracıdır. Bunun için siyasetçi, kolay yönetebileceği, yönlendirebileceği bürokratları tercih ederler. Tabi bürokratların da büyük kısmı, siyasetçinin bu dümen suyuna girer ve koltuğunu korumanın derdine düşer. Bu sürecin adına da “uyumlu çalışma” denir.

Siyaset kurumu, Anayasa’dan aldıkları bu meşruiyetlerini üst bir kurumsal kimlik ile kullanmaya çalışır ve bürokrasiye egemen olmaya gayret eder. Bürokratlar ise kullanacakları bütçeyi dağıtma yetkisine sahip siyaset kurumu olmadan hizmet üretemeyeceklerini bilirler.

Ülkemizin geneli düşünüldüğünde, bürokrasi – siyaset ilişkisi yapısal anlamda da işlevsel anlamda da her zaman uyumlu olmamış bazı durumlarda ilişkiler kilitlenmiş ve çözülemez problemlere dönüşmüştür. Bürokratlar bazen alınan kararların il çıkarları ile örtüşmediğini veya kurumsal çıkarlara ters düştüğünü düşünmekte ve siyaset kurumunun taleplerini görmemezlikten gelmektedirler. Bu ve benzer durumlar, siyaset bürokrat çatışmasının temelini oluşturmaktadır ve çoğu zaman mahkemeler işgal edilmektedir.

Ne siyaset kurumu ne de bürokrasi, bir şehri tek başlarına yönetemezler ve tek başlarına mevcut problemlere çözüm üretemezler. Bu iki kurum, şartları olumlu değerlendirmeli, şehrin yapısal ve işlevsel problemlerinin tespitine  ve çözümüne yönelik ortak hareket etmelidir.

Bu iki kurum şunu unutmamalıdır ki; bir şehrin yönetiminde halk olmadan olmaz. “Siyaset - bürokrat -halk” üçlemesinin birinin kopması, işlevselliğe zarar vermektedir. Halk, devletin ve demokrasinin çimentosudur. Bu üç faktörün ahengi ve dengesi huzurun temininde önemli bir süreçtir.

Bürokrasi ve siyaset kurumu, birbirinin alternatifi değildir. Şehrin menfaatleri için halkın beklentileri noktasında uyumlu ve eşgüdümlü çalışmaları zorunluluk arz etmektedir.

Siyaset ve bürokrasinin eşgüdümü, siyasetin bürokrasiye egemenliği anlamına gelmemektedir. İşine gelmediği zaman bürokratik değişiklikler, siyaset kurumunu yıpratmaktadır.

Elazığ, son aylarda ciddi anlamda siyaset bürokrat dengesinin ve eşgüdümünün yitirildiği günler yaşamaktadır.

Birçok kurum müdürünün görev yerleri değiştirilmiş ve bu değişiklikte kullanılan ölçütler kamu vicdanını tatmin etmemiştir.

Bir bürokrat, görevini yerine getirmediği için yer değişikliği yapılmış olabilir. Bir diğeri, görevinde suistimal yaptığı gerekçesi ile yer değişikliğine uğramış olabilir. Bir diğeri, kendi akraba ve çevresine menfaat sağladığı için yerinden edilmiş olabilir. Bir başka bürokratın, kamu menfaatlerini gözetmediği için görev yeri değiştirilmiş olabilir. Bunlar olabilecek şeylerdir ve kamu yönetiminde bu tür uygulamalara zaman zaman rastlanmaktadır.

Fakat, Elazığ’ımızda son aylarda yaşanan bürokratik atamalar bütün bu örnek olayların dışında bir durumdur.

“Elazığ’da Elazığlı bürokrat görev yapmasın.”

Türkiye’nin hiçbir ilinde görülmeyecek ve uygulanamayacak bir karar bu.

Gerekçeleri kısa vadede akla uygun gelebilir.

1.      Bürokratlar yerli olduğu zaman, kendi bölgelerine veya hısım akraba ve çevrelerine menfaat sağlayorlar.

2.      Bürokratlar yerli olduğu zaman, seçimlerde mahalli idarelere veya milletvekilliğine aday adayı oluyorlar ve yapmış oldukları olumlu işleri kendi kişisel becerisi sayarak aday olmada avantaj olarak kullanmaya çalışıyorlar

Masumane bir düşünce ve bu bakış açısına kısmı olarak katılmak da mümkün olabilir.

Hiçbir bürokrat, kendi bölgesine, yöresine veya hısım akrabasına maddi veya manevi herhangi menfaat sağlamamalıdır. 

Hiçbir bürokrat, seçim zamanı istifa edip, devletin vermiş olduğu yetkiyi, devletin vermiş olduğu para ile devletin kurumunda yapılan rutin işleri kendi kişisel başarısı gibi gösterip siyasi bir rant elde etmeye çalışmamalıdır.

Aday adayı olmuş bir bürokrat, eski görev yerine dönememeli ve bu muhtemel sonucu bilerek aday olup olmamaya karar vermelidir. Çünkü siyasallaşmış bir bürokrat, yarardan çok zarar vermeye başlayacak ve kendisinin yanında olanlar veya karşısında olanlara farklı muameleler yapma eğilimine girmeye başlayacaktır. Bu sosyolojik bir durumdur.

Ama bu masum görüşün arkasına sığınarak Elazığ’da Elazığlı bürokrat kıyımına girişmek hiç de adaletli ve insaflı bir yöntem değildir.

Bardağın öbür tarafından bakalım.

Elazığ’da görev yapan bürokratın önü bürokratik olarak kesiktir. Siz ne kadar başarılı olursanız olun, ne bir Genel Müdür, ne bir Genel Müdür Yardımcısı, ne bir Müsteşar veya ne de bir Müsteşar Yardımcısı olamazsınız. Buna kimsenin gücü yetmez.

İyi bir bürokratsınız. Önünüze bir hedef koyacaksınız. “ben genel müdür olmak için çok çalışmalıyım” hedefi ile, çok iyi işler yapmış olabilirsiniz. Ya da, “milletvekili veya belediye başkanı olmamın yolu, çok iyi çalışmaktan geçer, çok çalışmalıyım” diye düşünmüş ve çok başarılı olmuş olabilirsiniz.  Ama her iki durumda da önünüz kapanmış, hedeflerinize ulaşmakta engeller ile karşılaşmışsanız, peki niye çalışacaksınız?

Bürokrat olmak zor bu şehirde…

Sırf Elazığlı olmak bile, kaybetmek için yeterli bir gerekçedir.

Başarılı bir Sağlık Müdürü, çalışkan bir Milli Eğitim Müdürü veya çabalayan bir Bölge Müdürü olabilirsiniz.

Ama bir anda “Elazığ’da Elazığlı bürokrat istemiyoruz” diye bir söylentinin kurbanı olabilirsiniz.

“Olur” diyerek, başka bir ilde Müdürlüğe veya Bölge Müdürlüğüne razısınızdır. Ama bu mümkün olmaz. Merkeze kızağa çekilirsiniz. Benzer bir göreve bile layık görülmezsiniz. Tek suçunuz, Elazığlı olmaktır.

Gerekçe masum; “bunlar aday olmayı düşünüyorlar”

Peki bu adam, milletvekili adayı olamayacak, belediye başkanı adayı olamayacak, Genel Müdür olamayacak, Müsteşar veya yardımcıları olamayacak, e farklı bir ilde muadil bir göreve de atanamayacak… peki ne olacak, ne yapsın şimdi bu hemşerimiz bürokrat?

Ört ki ölem…

Sonra da, Ankara’da bir bürokratımız olmaz, alınan kararlardan kimsenin haberi olmaz, bütün organizasyonlarda Elazığ ikinci plana itilir ve biz oturur suçlu ararız.

Eskiden her Bakanlıkta onlarca hemşerimiz yöneticilik yapardı. Hiçbir Elazığlı, bürokratik bir engele takılmazdı. Ağabeylerimiz vardı, büyüklerimiz vardı. Şimdi Kayserilileri, Trabzonluları kıskanıyoruz, bürokrasideki egemenliklerini gıpta ve kıskançlıkla takip ediyoruz.

Tek suçlu, kendisine çalışan bürokratlarımız mı?

Bu mudur yani?

Diğer şehirlerin bürokratları, birçok İl’e törenlerle atanırken, bizimkilerin başı mı kel?

Şimdi biz, ilk seçimde Ak Partiden Erzincan Belediye Başkanı olacak Karayolları Bölge Müdürlüğüne gelen bürokrata mı kızalım, Genel Müdürlüğün en pasif Daire Başkanlığı görevine layık görülen hemşerimiz bürokrata mı üzülelim?

Bir yıl gibi kısa bir sürede şeflikten Bölge Müdürlüğüne yükseltilen elin bürokratından daha başarılı olacak bir bürokratımız yok muydu bu şehirde?

Milli Eğitim Müdürü, giden müdürden daha fazla mı okul yaptıracak mesela?

Diğer müdürler, kızağa çekilen hemşerilerimizden daha mı iyi hizmet edecek?

Sözün bittiği yerdeyiz.

“Gelen bürokrat, siyasi iktidardan başka tanıdığı olmasın, iktidarın dediğinin dışına çıkmasın, kimse ile irtibata geçmesin, sadece söyleneni yapsın, atanma, seçilme gibi kaygılar taşımasın, ayak önünde dolaşmasın, şehrin insanı ile mesafeli dursun.”

Bu mudur yani?

Yazıktır yazık…

Sahip çıkın hemşerilerimize.

Bürokrasiyi ve Bürokratımızı öldürmeyin.

Elazığlı Bürokrat kıyımına bir son verin. Gerekçeniz ne ise onu iyileştirmeye bakın.

Aksi halde bürokraside kısılan ve yakında kesilecek sesimizin altında kalırsınız.

Bu millet gün gelir öyle bir “sessiz çığlık” atar ki vicdanlarınız nefes alamaz…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı

Günümüzde, üniversite mezunları polis olabilmek için her yıl kıyasıya yarışmakta, Polis eğitim merkezlerine alınacak 10 bin öğrenci için ortalama 30 bin üniversite mezunu müracaat etmektedir. KPSS sınavında en yüksek puan alan adaylardan başlanarak öğrenci alınmakta ve böylelikle eğitimli polislerimiz hayatımızın her alanında görev almaktadır. AB ülkelerinde 1 polise 250 kişi düşerken, bu sayı Türkiye’de 350 kişi civarındadır. Bu açık, Polis Meslek Eğitim Merkezi (POMEM) yoluyla kapatılmaya çalışılmaktadır.

Geleyim asıl konuya. Başlıkta atıfta bulunduğum gibi, Polis Meslek Eğitim Merkezlerinden birinin de Elazığ’da açılması için Valilik Makamına proje ile müracaatta bulunduk. Hazar Stratejik Araştırma Merkezi olarak müracaatımız, Sayın Valimiz tarafından oldukça olumlu karşılandı ve hemen girişimlerde bulunmaya başladı. Projemizin amacı, Türkiye’de 9 yerde bulunan Polis Meslek Eğitim Merkezinin onuncusunu, Elazığ İline kazandırmaktır. POMEM’ler, Emniyet Teşkilatının ihtiyacı olan polis memurlarını yetiştirmek üzere, 4 yıllık fakülte mezunları içerisinde, aranılan niteliklere sahip olan ve yapılan sınavlarda başarılı olan adaylara, 6 aydan az olmamak üzere, polis meslek eğitimi veren eğitim ve öğretim kurumlarıdır. En az dört yıllık yüksek öğrenim kurumlarından veya bunlara denkliği kabul edilen yurt dışındaki yüksek öğrenim kurumlarından mezun olan adaylar arasından yapılan seçme sınavında başarılı olan adaylar, bu 9 okulda polis meslek eğitimine alınmaktadırlar. Polis Meslek Eğitim Merkezlerinden eğitimlerini başarı ile tamamlayanlar, Emniyet Genel Müdürlüğü kadrolarına, aday polis memuru olarak atamaları yapılmaktadır. Böylelikle Türk Polis Teşkilatımız, çağdaş dünyanın gerekleri doğrultusunda bir yapılanma ile; geçmişte verdiği kutsal hizmeti günümüzde ve gelecekte de vereceğini garanti eder bir tavır sergilemeye devam etmekte ve bu merkezlerde Polislerimiz düzgün bir eğitimden geçirilmektedir. Amaç, Türkiye Cumhuriyetinin gereksinim duyduğu güvenlik alanındaki kamu hizmetini, çağdaş, insan haklarına saygılı, hukukun üstünlüğüne inanmış, iletişim becerilerini geliştirmiş, suçla etkin ve teknik mücadele eden, bölgesini ve halkını tanıyarak dengeli ve orantılı görev yürüten, hak ve adaleti gözeten, konusunda uzman, tecrübeli, çağdaş eğitim teknolojilerini ve yöntemlerini kullanabilen, pratikle teoriyi birleştirebilen polisler yetiştirmektir.

Hazar Stratejik Araştırmalar Merkezi olarak bir proje hazırlayarak, Elazığ Valiliğine  Polis Meslek Eğitim Merkezinin Elazığ’ımıza açılması için müracaatta bulunduk. Sayın Valimiz projeye olumlu yaklaşarak, hemen görüşmeleri başlattı. Elazığ’ımızda açılacak bu okul ile, eğitim şehri olan İl’imiz bir ivme daha kazanmış olacaktır. Yılda iki defa gelecek öğrenciler, 6 aylık eğitimleri esnasında şehrimizin güvenli olmasından istifade ederken, şehir esnafına katkısı olacak ve kısmen de olsa bir istihdam alanı yaratılmış olacaktır. Yılda en az 1.500 Üniversite mezunu öğrencinin kişisel olarak yapacağı ekonomik hareketlilik ve yine katma bütçeden gelecek yeme içme ve diğer harcamaların Elazığ esnafı üzerinden temin edilecek olması, İlimiz açısından oldukça önem arz etmektedir.

Emniyet Genel Müdürlüğü’nün (EGM) bugüne kadar POMEM’lerin açılmasında uyguladığı strateji, İlde hazır olarak bulunan yapıların EGM’ye devredilmesi ve buralarda POMEM’lerin açılması şeklindedir. Örneğin; Amasya Merzifon İlçesinde kurulan POMEM, Askeri Birlik olan binanın devir ve tadil edilmesi ile açılmıştır. Son olarak Mersin İline açılan POMEM için de aynı strateji uygulanmıştır.

Elazığ için yapılması gereken, POMEM için hazır bir bina temin edilmesi, İçişleri Bakanlığı ve Emniyet Genel Müdürlüğü ile temasa geçerek, bu okullardan birisinin ilimize açılması sağlanmalıdır. Bu gerçekleştirilemez ise, EGM’nin diğer illerde yaptığı gibi, TOKİ ile anlaşma yapılarak, okulun güzel bir yerde yapımına başlanabilir. Şuan için, Aydın, Bilecik, Çankırı, Eskişehir, İstanbul, Arnavutköy, İzmir Bornova, Mersin ve Merzifon Polis Meslek Eğitim Merkezi Müdürlüğü olmak üzere, toplam 9 okulda polis meslek eğitimi verilmektedir.

            Dikkat edilecek olursa, Doğu Anadolu ve Güneydoğu illerinde henüz POMEM bulunmamaktadır. EGM’nin bu bölgelerde yer arayışı içerisinde oldukları kişisel ilişkiler ile tespit edilmiştir. İller arasında siyasi baskı olmaması için, bu arayış gizli bir şekilde yürütülmektedir. Bu bölgede Elazığ ili, oldukça stratejik bir öneme sahiptir. Güvenli, güçlü ve halkı polise karşı iyi niyetlidir. Hazar stratejik Araştırmalar Merkezinin bu projesi kabul edilip proje hayata geçirilir ise, hem ilimizin, hem de Polis teşkilatımızın yararına olacaktır. Sayın Milletvekillerimizi ve sivil toplum kuruluşlarımızı projemize destek vermeye davet ediyorum. POMEM’in Elazığ’da açılmaması için hiçbir gerekçe öne sürülemez. Sadece biraz çaba…

                “Bu vatan için yeri doldurulmaz.” diye hafızalarda kalacak olan efsane lider, aramızdan ayrıldı. Pehlivan cüsseli, yufka yürekli bir devlet adamı…

            Oğlu Raif’i, 1985 yılında trafik kazasında kaybetmişti. Yüreği, o gün daha bir yufka olmuş, oğluna kavuşacağı günü sabırsızlıkla ama dirençli mücadele içinde beklemişti.

            Türkiye’nin ve Dünya’nın mücahitlik yıllarından beri yakından tanıdığı ve izlediği, sarsılmaz bir direnç, sağlam bir irade, kararlı bir duruşa sahip olan Denktaş,  gençliğin öncü lideriydi. Bağımsız Kıbrıs’ın mimarı ve kurucu Cumhurbaşkanı olan lider, zor ve karmaşık dönemlerde bile davasını en iyi şekilde savunmuş, bütün dünyayı karşısına almak pahasına da olsa bağımsızlıktan taviz vermemişti.

            Kıbrıs’ın kaderini değiştirmek için doğmuştu sanki. Rumlar ile somutlaşan emperyalist güçlerle ömür boyu mücadele etmiş, herkes gibi doğsa da herkes gibi yaşamamıştı. Varlığını, zekasını ve hayatını halka hizmet uğruna harcamış, bağımsızlık mücadelesinin adeta sembolü olmuştu. Kıbrıs’ı canından çok seven, halkının mutluluğu için yüreği atan, bağımsız bir Kıbrıs için hayatını feda etmeye hazır olan, ideal bir vatandaş ve ideal bir liderdi. Bütün zamanların en iyi diplomatıydı. Bütün emperyal baskılara rağmen vatanperverliğiyle, manevi duruşuyla millî birlik ve beraberlik meşalesini söndürmemiş, Türkiye ile olan ilişkilerini asla ikinci plana atmamıştı. Halkının meselelerine kayıtsız kalmak bir yana dursun, bitmez tükenmez enerjisiyle ömrünü Kıbrıs davasına vakfetmişti.

            Sarsılmaz irade gücü vardı ve bu gücüyle birleştirdiği millî davasını dünyaya anlatırken sade bir dil kullanırdı. Zihinsel sürecinde oluşturduğu ve geliştirdiği felsefesi, Kıbrıs’ın dünyadaki yerini belirlemiş; stratejik devlet politikasıyla ülkesini, Türkiye’nin “yavru vatanı” yapmayı başarmıştı. Millî onur duygusunun oluşmasına ve milli bilincin gelişmesine katkıda bulunmuş, Anavatandan gelen desteği millî devlet düşüncesine dönüştürmüştü. Hâkimiyet uğruna, gizli rekabete giren gruplara aldırmadan yoluna devam etmiş; davasını rehber edinerek halkı, birlik, beraberlik, bağımsızlık ve egemenlik kavramları etrafında toplamaya başarmıştı. Türk halkı için gurur ve iftihar kaynağıydı. Kıbrıs halkına, Allah’ın gönderdiği büyük bir tarihî şahsiyetti. Kıbrıs için bir şanstı. İnsan ruhunun kudretine, iradenin yenilmezliğine, milli karakterin gücüne güvenen bir liderdi. İşte bu yüzden milyonların ülküsü olmayı başarmıştı.

Devletlerin de insanlar gibi talihi vardır. Talih, bazen onları sevinçten, mutluluktan, saadetten mahrum bırakabilir. Bazen de ülkeler,  insanlar gibi mazlum duruma düşebilir. Sevgili Kıbrıs’ımızın da talihi hiç gülmedi. Gün geldi ağladı, gün geldi ağlattılar. Bazen sustular gözlerinden kanlı yaşlar dökerek bazen de bir parça ekmeklerine ambargo koydu leş kargaları. Çocuklarının geleceğini hayal edemediler çoğu zaman, hatta çoğu zaman da çocuklarının kurduğu hayalleri bile göremediler. Bazen Rumların yaptığı toplu katliamlara yandılar, bazen katledilen ailelere ağladılar. Kıbrıs’ın da insanlar gibi talihi vardı ve gülmüyordu! Hakimiyetsizlik, terk edilmişlik, karışıklık, kargaşa ve ölüm günlük hayatlarının bir parçası olmuştu.

1963 yılında Kıbrıs’taki Türk alayı doktorlarından Elazığlı hemşehrimiz Binbaşı Nihat İLHAN’ın evi basıldı. Eşi ve üç oğlu, saklandıkları banyo küvetinde hunharca, alçakça öldürüldü. Kıbrıs, yaşanacak bir yer olmaktan çıkmıştı. Kıbrıslı Türkler için karar zamanı yaklaşıyordu. Denktaş, o yıllarda millî davasını anlatıyordu Londra konferanslarında. “Haklıyız!” diyordu. “Mağduruz!” diyordu. “Mazlumuz!” diyordu. Makarios, onu istenmeyen adam ilan etti ve adaya dönünce tutuklanması kararını verdi. Türkiye, Denktaş’ı bağrına bastı ve çoğu zaman adaya gizli giden Lider, Rumlar tarafından tutuklandı. Türkiye’nin girişimleriyle Türkiye’ye iade edildi ve sonrasında siyasî görevi, Rumlarla ikili görüşmeler çerçevesinde yıllarca devam etti.

1973 yılında Kıbrıs Türk halkı tarafından başkan seçildi. 1974’ün 5 Temmuzunda yapılan hükümet darbesiyle soydaşlarımıza karşı etnik katliamlar başladı. Rauf Denktaş, Bayrak radyosu aracılığıyla Türkiye’den yardım istedi. Ardından Türkiye, 20 Temmuz sabahı Barış Harekatının başladığını duyurdu. Dedesi Denktaş’a şöyle demişti: “Ben, adadan Osmanlının çekilişini gördüm. Ama göreceksin Osmanlı yeniden gelecek... Belki ben göremem, ama sen görürsün!” Dedesi Türk’e, “Osmanlı” diyordu. Türkler, adaya vardığında dedesinin arkadaşlarını bulmuş ve Türk askerlerinin adaya girişine tanıklık ettirmişti. Kıbrıs’ın talihi değişiyordu. Anavatan, Yavru vatan’a sahip çıkmıştı. Kıbrıs Türk Federe Devleti kurulmuştu ve devlet başkanlığına milli lider, Denktaş getirilmişti. Denktaş, hayatını Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyetinin tanınmasına ve hak ettiği yere ulaşmasına harcadı. Bu yüzden yıllarca eşini ve çocuklarını ihmal edip kendisini milli davasına adamıştı. Çocukları doğduğunda da öldüğünde de davasının peşindeydi. Nasıl güçlü bir iradeye sahip olduğunu,  nasıl bir dinamizme ve entelektüel bir altyapıya sahip olduğunu tüm dünya kıskançlıkla izlerken, O, bir an için dahi olsa özel hayatını aklına getirmemişti. Kelimenin yeri ve gücünün en hassas olduğu dönemlerde dahi, milli davasından en küçük bir taviz vermemiş, “barış ve istikrar” söylemleri ile “istiklal” bilincinden asla vazgeçmemişti.

Cesaret ve sabır ile davasını sırtlayan lider, tarihi şuur içerisinde gelişen yeni dünya düzenini hassasiyetle hissetmiş ve yapılan müdahale ile liderlik koltuğundan indirilmişti. Yine de davasından vazgeçmeyen bilge Lider, halkının milli serveti olmuştu. Sadece halkının değil, bağımsızlık ateşini yüreklerinde hisseden her ferdin hülyası olmayı başarmış, değerleri evrenselleşmiş, milli idealleri ölümsüzleşmişti.

En çok kendisini çekip çekiştiren, geri kafalılıkla itham eden, çağın şartlarını anlayamadığını gerekçe gösteren kişilere burkulmuştu yüreği. Kıbrıs’ın talihine çelme takanlara üzülmüştü sessizce. Yarım asırlık Kıbrıs davasını iktidar uğruna parçalayanlara sitem ediyordu susarak. Kaygılıydı. Yanlış yapıyorlardı. Kıbrıs davası, haklı bir davaydı. Kıbrıs Türkü’nün yeni bir lidere ihtiyacı yoktu. Zamanı değildi. İhanet olurdu. Kıbrıs Türkü üzerinde oynanan oyunları görüyordu. Türkiye ve Kıbrıs Türklerine kurulan tuzağı görüyordu. Bu emperyalist güçlerle bir ömür mücadele etmişti. Ama yalnız bırakılmış, kenara itilmişti. Sessiz çığlıklar atıyordu. Sesini kimseye duyuramıyor, derdini kimseye anlatamıyordu. Koca çınar yalnız ve çaresizdi. Küresel saldırılarda yara almıştı. Kendisine inananlar, terk etmişti davayı.

Yazının sonunu bir türlü getiremiyorum. “Rauf Denktaş öldü.” diyemiyorum. Gönlüm el vermiyor. Bu şekilde olmamalıydı. Koca bir dava, belirsiz bir mecraya girmemeliydi. Son günlerini bu acı ile geçirmemeliydi.

Son sözleri, ömrünün özetiydi. Rum yönetimi lideri Hristofyas’a diplomatik bir mesajdı. “Söyle kendilerine, burası bağımsız bir Cumhuriyettir.”

Son sözü bu oldu.

Oğlu Raif’i kaybettiğinde, yüreğinin yarısını toprağa gömmüştü. Diğer yarısı için vasiyeti vardı; “Ölürsem, beni oğlumun yanına gömün.”  Oğlunun yanına gömülmese de kendi kurduğu devletin topraklarına gömülecek, kendi kurduğu devletin bayrağı dalgalanacak üzerinde.

Oğlu; “Hoş geldin Baba” diyecek…

Ruhun şad olsun bilge lider!

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

“XX. yüzyılda en fazla bir yıl sürer, ölüm acısı.” deseler de dünya telaşına düşmüş bir toplum olduk olalı acıyı, kırk gün bile zoraki idare eder olduk. Gidenlerin ölümüne aldırmayıp hayata, kaldığı yerden devam ediyor kimileri… Kimileri de hasret ve özlem dolu yürekleriyle kaybettiklerinin ardından gözyaşlarını yılların eliyle içlerine akıtıyor.  Ölümü düşünürlerdi her kayan yıldızın hüznünde. Hayatın bilinmezliğini, acımasızlığını düşünürlerdi iç çekerek. Sevdiklerini toprağa koyup gidenlerin gözyaşlarından anlamışlardı, hayatın sonsuz olmadığını. Yağmurlu günlerde sevdiklerinin kokusunu alırken topraktan, güneşli günlerde bir çiçeğin narin gövdesinde bulurlardı yaşamayı. Ne büyük sevdalar görmüştü bu dünya, ne çok ayrılıklara sahne olmuştu…

Kimseye benzemeyen insanlar, nasıl da herkes gibi ölüyor…

Bazı insanlar vardır ki; parlayan bir yıldız gibidirler. Kendi varlıkları ile başkalarının hayatını renklendiren uzak yıldızlar… En karamsar zamanlarda dahi yüzünü, o yıldızlara dönenlerin yolları aydınlanır. Ve o insanlar el için yaşar, el için ölürler.

Sadi Baba da o insanlardandı…

1938 yılında Elazığ’da doğmuştu. Kadri tarikatı şeyhlerinden Palulu Mehmet Baba’nın oğluydu. İrşat görevini, kendisine ait mescidinde yaptığı gibi birçok dostunun ev ve işyerlerinde de güzel ve dolu dolu sohbetler ederdi. Entelektüel bir “Türk aydını”ydı. Ehl-i Beyt’e olan sevgisi kaldı akıllarda. Bütün ömrünü Allah ve Peygamber sevgisini anlatmaya adayan Sadi Baba, “Emir Muaviye Sahabe mi?” ve “Ankalar ve Kargalar” adlı satırlarıyla seslendi dostlarına. Elazığ insanının manevi seviyesini, yürekten hissedip destekleyerek zirvede tutmaya çalışan, bilgisini ve sevgisini her ne olursa olsun insanlarla paylaşmayı kendisine şiar edinmiş olan Sadi Baba, yüreklere bir parça hüzün ve bir koca sevda bırakarak uçmağa vardı.

O gün, Sadi Baba’nın cenaze töreninde gözyaşlarını sessizce içine akıtanlar oldu. O gün, o yeşil tabutun üstünde cennetin bütün renkleri parlıyordu…

Bu nasıl bir dünyadır?

Ömrü uzun olmayanların, adları mı kalıcı oluyor acaba?

“Burdan bir atlı geçti,

Atın oynattı geçti,

Gün gibi parladı,

Ay gibi battı geçti.”

Sadi Baba, sadece kendisi için ay gibi batmadı…

Ömrünü mahallelisine, hemşehrilerine, milletine, devletine ve sevenlerine adadı. Kanaat önderiydi. Değerli bir aydın, sadık bir dost, sıcakkanlı ve şefkatli bir akraba edasıyla bir ömür yaşadı. Zamansız gidişi, yeri doldurulamayacak bir boşluğu bıraktı geriye…

Güzel olan her şeyi havayı, suyu, sevgiyi, yeşili tüketiyoruz her gün…

Ama giden dostlarımızın sevgisi tükenmiyor yüreğimizde. Hayatımızda hiçbir şey planlı gitmezken durmaksızın içimiz acıyor, ölenlerin ardından. Varlığının farkında dahi olmadığımız yerlerimiz kanıyor, her yitirilen kişinin ardından. Gökkuşağının renkleri bir bir soluyor, ölüm her yakınımızı aldıkça. Giden babamız, annemiz, arkadaşımız, akrabamız, vatanımızın evlatları, hemşehrimiz olsa bile bir parça sızı olarak kalıyor yüreğimizin bir köşesinde.

Ne yaşamaya doyabildiler ne de sevmeye… Ne hayatı anlayabildiler ne de ölümü… Ne kavuşmayı tadabildiler ne de ayrılıkları…

Bunları yazmak da zor, yaşamak da. Yazarken bazen eli titriyor insanın, bazen yüreği. Her ölüm farklı yaşanırken her ayrılık, aynı acıyı yaşatıyor bize. Her ölümün kendine has hüznü var ve her hüzün ayrı bir acı biriktiriyor yüreğimizin derinliklerine. Her ölüm pişmanlık dolu ve her ayrılık, pişmanlıklar bırakıyor geride. Gidenler “Unutmayın beni, dualarınızla selam gönderin bana.” der gibi kalıyor hafızalarımızda

 Her giden bir sevda bırakır geride…

Gitmek mi zor, yürek ağrısı çeke çeke kalmak mı bilinmez. Yaşarken farkına bile varamadığımız anılar büyür gözlerimizde. “Ne çok sevmişiz, ne güzel yaşanmış yıllar… Neler hayal etmişiz meğerse, ne kadar mutlu olmuşuz.” diyenlerden biriyseniz hüznünüz hafifler, yüreğinizin sızısı bir an için azalır ve ne çok özlediğinizi fark edersiniz acılar arasında tatlı bir tebessümle.

Bir sözle ateşin nasıl yandırdığı tarif edilemez…

Yanmak lazım! Yananlar bilir acısını, sızısını, ağrısını… Yalvaran dil değil, gönüldür. Dua eden dudaklar değil, yürektir. Sevdikleriniz giderken cümlelerinizi de götürmüştür yanında.

Diyecek söz bulamazsınız ve içinizden “İnnâ lillahi ve İnnâ İleyhi Raciûn” ayet-i kerimesini tekrarlayabilirsiniz sadece...

Mezarına nur çilensin, toprağın yumuşak olsun Sadi Baba. Ne diyelim: “Ölüm, evin yıkıla!”

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

Türk dünyası; kültürüne, sanatına, öz değerlerine haklı olarak  sahip çıkıyor ve “Sarı Gelin, Türk’ün türküsüdür.” diyor.

Azerbaycanlı kardeşlerimiz, serzenişte bulunuyor uzaklardan, Türkiye’de yaşayanlara: “Ermenilerde “sarı” ve “gelin” kelimeleri yoktur! Yüzyıllardır söylenen bu halk mahnısını, Ermeni uşaklarına mal etmeyin...”

Dadaşlar, “Sarı gelin, bir Ermeni kızıdır ve kıza aşık olan bir dadaşın sesinin avazıdır!” diyerek sahip çıkıyorlar “sarı gelin”e...

Ermeniler sahip çıkarken sarı geline, kız kendilerinin, yol kendilerinin... Terk ederken Erzurum topraklarını, kızı da türküsünü de beraberlerinde götürmüşler. Gitmişler gitmesine de bu türküyü söylemek, gelmemiş akıllarına! Yıllar sonra kulağına değmiş birilerinin, tabi ki beğenmişler de. Hemen sahiplenmişler sarı gelin sevdasını ve “bu türkü bizim” demişler.

Bazı hümanistler de “Müziğin vatanı mı olur? ‘Sarı Gelin’, kime ait olursa olsun çok güzel bir türkü.” diye tutturmuşlar.

Biz de bişeyler diyelim şimdi ve şöyle başlayalım: “Sevmek ayrıdır, bizim demek ayrıdır! Müziğimizi Ermeniler de sevebilir, ama “Bizimdir!” diyemezler. Binlerce yıllık kültürel geçmişe sahip olan Türklerin, hiç bir derinliği olmayan toplumlardan türkü çalması mümkün mü, hem de Ermenilerden?”

Ermenistan Cumhurbaşkanı ve Cumhurbaşkanımız, bir akşam yemeğinde “Sarı Gelin” türküsünü seslendirmişlerdi. Cumhurbaşkanımız “Sarı Gelin türküsü bizde anonimdir, sizde de öyle mi?” diye sormuştu.  Sarkisyan; “Evet, bizde de anonimdir. ‘Sarı’ bizde ‘dağ’ demek. Yani ‘Dağlar Kızı’ anlamındadır. Sayın Gül, görüyor musunuz türkülerimizin, yemeklerimizin ne kadar da çok ortak tadı var.” demişti gülümseyerek. Ağrı dağına atıfta bulunduğunu aklımıza bile getirmemiştik ama, Sayın Gül’den: “Sarı Gelin, Türklerin türküsüdür, Türk milletinin ortak kültürüdür.” demesini beklemiştik.

O gün Cumhurbaşkanımız nezaketinden, misafirperverliğinden susmuştu. Bugün İstanbul’da büyük bir iştahla yapılan “Hepimiz, Ermeniyiz!” gösterilerinde, Türkün Türküsünü Ermeni türküsü gibi seslendiren gürûhlar, çocuklarımızın zihinlerini bulandırmaya uğraşmaktadırlar. Bütün Türklere, Sarı Gelin türküsünün Ermenilere ait olduğunu dayatmaktadırlar. Azerbaycan’ın “20 Yanvar” hüznü öncesi, Ermenilerin katlettikleri onca Türk kardeşimizin kanları yerde kurumamışken “Hepimiz, Ermeniyiz!” diye bağıran ve bunu manşetlerine taşıyan işbirlikçiler, kardeş ülkemizin hüzünleri için “Hepimiz Azeriyiz!” diye bir kez olsun bağırabilirler mi acaba?

“Hoşgörü ve Açılım” politikalarının çatlaklarından sızan fırsatçı ve Türk düşmanı insanlar bir tarafa, geçenlerde yayınlanan “Şeffaf Oda” adlı televizyon programında konuşulanlar daha acıydı! Dışişleri Bakanımız Sayın Davuttoğlu’nun katıldığı programda “Türkün Türküsü, Sarı Gelin”, Ermeni türküsü gibi takdim edildi. Programın sunucusu Civaoğlu, Milliyet gazetesindeki yazısında “Şarkılarla Derin Strateji” başlığı ile yaptığı programı değerlendirdi. “Program boyunca güzel sesi ve başarılı yorumuyla Bakan Davutoğlu'nun istediği şarkıları seslendiren Umut Akyürek, "ortak ruh coğrafyasında" müzikli ufuk turu yaptırdı. Örneğin; Ünlü Azeri türküsü ‘Ayrılık’, Osmanlı dönemi Ermenilerinin ‘Sarı Gelin’i, Balkanları yansıtan ‘Arda boylarından Türkmen türküsü’ " diye yazdı ve “Ülkenin aydını” sıfatıyla, “Ülkenin Bakanını” referans göstererek, Türkün yüzlerce yıllık türküsünü Ermenileştirdi. “Aydın İhaneti”, bu olsa gerek!

İlginç olan şudur ki, Ermeni sanatçılar bile bu türküyü söylerken kendi dillerinde değil  Azerbaycan Türkçesi ile okuyorlar. Ermeni türküsü olsaydı eğer, kendi sanatçıları dahi böyle okur muydu?

Allah (c.c), sahip çıkamadıklarımızı alıyor bizden. Bazen söylenen “Sarı Gelin” , bazen Anadolu halısında nazlı bir “motif”, bazen Tanrı Dağlarında bir “abide”, bazen de Türk dünyasını birleştiren bir “kelime” alınıyor elimizden. En kötüsüyse bazen, “topraklarımız” elimizden alınıyor. Vatanımızı, Türkçemizi, Türklüğümüzü, masallarımızı, ninnilerimizi yavaş yavaş yitiriyoruz. “Hepimiz, Ermeniyiz!” demeye mecbur ediliyor saf Anadolu insanımız. Öyle bir zamana geldik ki kimse “Türküm” demeye cesaret bile edemiyor.

Ama Sarı Gelin başka...

Bu türküyü, kimse bizden alamaz ve bizden çalamaz. İnsanlığa, uygarlığı öğretmiş bir milletin “Gen Hafızası” buna müsade etmez. Bu türkü, Erzurum’dan başlayarak Kars’a uzanan, oradan da Tebriz’de kabak kemanede tını olan, Azerbaycan’ın “tar”ında nefes bulan, Kafkaslara’da birliği haykıran bir sestir. Bu sesi, kimse susturamaz! Bu türkünün sustuğu gün, Türk’ün dünya üzerinde öldüğü gündür.

Çünkü bu türkü, “var oluş”un sembolüdür. “Sarı Gelin”, Anadolu coğrafyasının ve Türk dünyasının ortak sevdasıdır. Bu türkü, sevdasını yüzyıllarca yüreğinin derinliklerine gizlemiş ve herkesten saklamayı öğrenmiş bir toplumun, şiire ve sanatla yoğrulmuş sesidir. Bu türkü, başka milletlere acılar ve felaketler yaşatan; analara, gelinlere insanlık dışı muamele eden; hamile kadınların yavrularını karınlarında sürgüleyen; bebekleri, süngüye geçirip sokaklarda dolaştıran; Hocalı’da toplu katliamlar yapan; eli - vicdanı kanlı Ermenilerin türküsü olamaz! Bu cani ve insanlık düşmanı millet, hangi ruh hali ile “Sarı Gelin” türküsünü söyleyebilir ki? Ferhat ile Şirin’i, Kerem ile Aslı’yı, Leyla ile Mecnun’u vermeyiz ellere, Ermenilere... Karacaoğlan’ın aşkı, Köroğlu’nun nârâsı, “Türk Dünyası”nın ortak değeridir. “Sarı Gelin”, bu toprakların ortak sevdasıdır.

Saçın uzun hörmezler,

Gülü sulu dermezler,

Bu sevda ne sevdadır,

Seni mene vermezler.

Türk dünyası arasında melodik bir köprü olan Sarı Gelin türküsü, türkün yüzyıllardır çığırdığı ve duyanların kıskançlıkla seyrettiği bir kültür ve sanat eseridir. Bu türkü, Türk ellerinde yüzyıllarca söylenecek, çocuklarımızın öğrendiği ve çocuklarına öğreteceği bir türkü olacaktır.

Soykırım yalanlarına rağmen, Fransa’ya rağmen, soykırımı kabul eden onlarca ülkeye rağmen, Türk düşmanı olan ve içimizdeki - dışımızdaki milyonlarca insana rağmen bu türkü, Türk dünyasında yaşayan insanların inceliğini, zarafetini, sevdasını, aşkını anlatacak ve bu türkü hiç susmayacak!

“Sarı Gelin’in Büyüsü” hiç eksilmeyecek ve gün gelecek bu büyü, bütün dünyayı saracak…

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

SCHRÖDİNGER’İN KEDİSİ VE TÜRKİYE

02 Mayıs 2011 16:18

“Schrödinger’in Kedisi” kavramı, Kuantum Fiziği ile ilgilidir. 1935 yılında yapılmış olan bir deneyin adıdır. Deneyde bir kutu, bir çekiç, bir kedi, radyoaktif atom ve bir şişe zehirli gaz kullanılmıştır. Schrödinger, kutunun içerisine kediyi, atomu, çekici ve zehirli gazı koyarak ağzını kapatarak sistem öyle bir programlamış ki, kutunun içindeki atomun hareketinden doğan azıcık bir enerji yayıldığı anda, çekiç zehirli gazın içinde olduğu şişeyi kıracak ve kedi ölecek. Deney bu.

Deneyin sonucunda iki ihtimal var. 
1. Eğer radyoaktif atom hareketlenirse, çekiç zehirli şişeyi kırar ve kedi ölür. 
2. Eğer atomda hareketlenme olmazsa, kedi yaşar.

Ancak, kutuyu açıp bakana kadar, atom ne hareketli, ne hareketsizdir. Her iki ihtimal de eşittir. Kutu kapalı olduğu için kedi görünmüyor. Atom aynı anda iki halde de olabileceğine göre, kedi aynı anda hem ölü, hem de diridir. Kutu açılıp bakıldığında gerçek ortaya çıkacaktır. Yani kedi ya ölüdür, ya diridir. “Schrödinger’in Kedisi” kavramı, Kuantum Fiziğinde bu şekilde kullanılagelmektedir.

Bugün Türkiye’de birçok konuda belirsizlik yaşanmaktadır. Bu belirsizlikler, tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi iki kutuplu görüşler ortaya koymakta ve her konuda taraflar oluşturmaktadır. 
Örneğin, kimilerine göre Türkiye çok iyi bir noktaya doğru giderken, bir başka görüşe göre bölünme sürecine girilmiş ve kaçınılmaz son yaklaşmaktadır.

Sivil itaatsizlik eylemleri, toplumun bir kısmına göre silahsız demokratik hakların kullanımı olarak gösterilirken, kimileri bu sürece endişe ve çaresizlik içinde seyirci kalmaktadır. Bir yandan polisi tokatlayan, tekmeleyen, hatta burnunu kıran bir grup, aynı zamanda şiddete karşı olduğunu iddia ediyor. Hâlbuki sivil itaatsizlik, Hindistan’da, Gandi hareketinde gözlendiği gibi daha çok pasif bir direniştir. Direnişi organize eden Gandi sivil itaatsizliğin adını ‘kimseyi incitmeyeceksin’ anlamına gelen ‘ahimsa’ olarak tarihe geçirmiştir. Yani sivil itaatsizliğin özünde de, uygulama biçiminde de şiddet ve saldırganlık yoktur. Eylem mi doğru, söylem mi doğru dersiniz? Tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi, her ikisi de olabilir mi diyorsunuz?

Bir domuz gribi vakası ile karşılaşıldı. Uzun bir müddet hepimiz H1N1 influenza ve aşısının gerekli mi gereksiz mi olduğunu tartışıp durduk. Günlerce haftalarca gazeteler televizyonlar ve siyasetin gündemi bu konu ile meşgul oldu. Aşı yaptırmak isteyenler sıraya geçti, bu bir oyundur diyenler köşe bucak kaçtı. Peki kim haklı çıktı dersiniz? Tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi, her ikisi de olabilir mi diyorsunuz? 
Basın özgürlüğü konusunda endişeler, son zamanlarda ülke gündemindeki konulardan birisi. Yine taraflar oluştu ve konu Avrupa Parlamentosu tarafından Strasburg’da onaylanan Türkiye raporuna da damgasını vurdu. Ezici bir oy çokluğu ile kabul edilen kararda, Türkiye’de ifade ve basın özgürlüklerinin endişe verici biçimde kötüye gittiği görüşü dile getirildi. Peki kim haklı bilen var mı? Tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi, her ikisi de olabilir mi diyorsunuz?

Yine Avrupa Parlamentosu`na göre, Türkiye`de makul sürede adil yargılama şartları da şu an mevcut değil. Kararda, "Ergenekon" ve "Balyoz" davaları kapsamındaki tutukluluk sürelerinin aşırı olduğu ve tüm zanlılar için "gerçek yargı güvencesinin sağlanması gerektiği" not edilmekte. Bu durumda bize bir tek seçenek kalıyor; tarafımızı belirlemek. Sizce adil değil mi? Tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi, her ikisi de olabilir mi diyorsunuz?

Ülkemizde laik-seküler yaşama tarzını benimseyenler, “İslamcılar güçlendikçe bizim hayat hakkımız kalmayacak ve ülkede totaliter bir rejim hakim olacak, hepimize kara çarşaf giydirecekler içki yasaklanacak, plajlar kapanacak vs.” korkusu yaşamaktadırlar. Müslüman kesimde de “karşı tarafa” ve “ötekilerine” karşı bir bakış açısı oluşturmuştur. “Din elden gidecek, ezan Türkçe olacak, başörtüsü yasaklanacak, Kur’an kursları kapatılacak vs” söylemleri ile tarafların oluşumu tamamlanmıştır. Sizce hangi taraf doğru söylüyor? Tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi, her ikisi de olabilir mi diyorsunuz?

YGS sınavında şifre olduğu iddialarıyla başlayan süreç, bugünlerde gençler üzerinde travma yaratacak seviyeye yükselmiştir. Sayın Cumhurbaşkanı `Ben tatmin oldum` dedi, Cemil Çiçek de `Cumhurbaşkanı tatmin olduysa ben de oldum` dedi. Sayın Milli Eğitim Bakanı ve hükümet yetkilileri de şifre iddialarını yalanladı. Ama gel gör ki, vatandaş inanmadı ve ÖSYM’nin yapmış olduğu hatalar sürekli Ülke gündemini meşgul etmeye devam ediyor. Yani yine ikiye bölünecek bir konu bulundu. Sizce şifre iddiaları mı doğru, açıklamayı yapanlar mı? Tıpkı “Schrödinger’in Kedisi” gibi, her ikisi de olabilir mi diyorsunuz?

Bu örnekleri çoğaltmak mümkün. Kimse kutunun içinde ne var bilmiyor. Kim haklı belli değil. Bir kaos ortamı oluşturulmaya çalışılıyor ki; bazıları bu ortamdan fayda sağlamaya çalışıyor. Peki kim haklı, kim nereden bilecek?

Kutu açıldığında İki ihtimalden birisi olacak 
1. Eğer radyoaktif atom hareketlenmişse, çekiç zehirli şişeyi kırmıştır ve kedi ölmüştür. 
2. Eğer atomda hareketlenmemişse, kedi yaşıyordur. 
Siz hangi ihtimalden yanasınız?

http://www.gunisigigazetesi.net/kategori.php?id=4226

Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI

09 Mayıs 2011 20:40

Statü, kişinin toplum içerisindeki konumunu ifade eden bir terimdir. Dar anlamda statü, kişilerin toplum içerisindeki resmi ya da mesleki olarak etiketini ifade etmek için kullanılmaktadır. Kişinin bekar olması, genel müdür olması ya da yönetim kurulu başkanı olması, statüsünü belirleyici ifadelerdir. Statünün geniş anlamda kullanımı ise; kişinin dünyanın gözündeki değerini, önemini, gerekliliğini ifade etmek için kullanılır.

Maslow, ihtiyaçlar hiyerarşisinde asgari olarak insanın beklentilerini; fizyolojik ihtiyaçlar(açlık, susuzluk, cinsellik gibi), güvenlik, ait olma ve sevgi, saygı ve kendini gerçekleştirebilme olarak beş ana kategoride ifade eder. Fakat insanız ve insanların arzu ve isteklerinin sonu yok. Yeme içme veya barınma ihtiyacı insanları tatmin etmemekte, bu ihtiyaçların giderilmesi ile birlikte, toplumun hiyerarşik yapısı içerisinde iyi bir yer edinebilme isteği devreye girmektedir. Mal mülk edinme ya da iktidar sahibi olma gibi süreçler tamamlandıktan sonra sistem başa dönmekte, para, pul şan ve şöhret birer araç olarak kullanılmakta ve nihai hedef “sevgiye ulaşmak” olmaktadır. “yüksek statü” arayışının altında, sevgi yatmaktadır, ya da sevgi olmadan insan tatmin olamamaktadır. Yüksek statü, para, özgürlük, en iyi ev, en iyi araba, en iyi iş, veya en iyi eş kazandırabilir. Ama duygusal açıdan tatmin olunabilmesi için, başkaları tarafından önemsenme ve değerli bir kişi muamelesi görmek gerekmektedir. Davetler, pohpohlanmalar, gösterilen saygılar, sunulan sevgiler, yapılan iltifatlar, yapılan esprilere gereğinden fazla gülmeler, ilgi veya hürmetler, yüksek statünün kazandırabileceği dünyanın en güzel nimetlerdendir. Fakat bu ilgiden hoşlanıldığını ifade etmek çok zor itiraftır. Yarı sessiz, yarı sevinçli yaşanılan bu sürecin bir gün bitebileceği endişesi, eldeki başarının kaybedilebileceği korkusu, itibar ve gücün bir gün tükenebilme ihtimali, kişiyi içten içe kemiren bir duygu olmaya başlar ve bir alt statüye inme endişesi içten içe kemirmeye başlar insanı. Ve bir kez başarısızlık başladı mı, kuantum fiziğine göre çöküş başlar ve bütün olumsuzluklar üst üste gelmeye başlar.

Toplumda statü olarak iyi bir konumda olanlar, diğerlerine göre şanslı olanlardır. İyi yerdeyseniz “adam” olmuşsunuz, değilseniz bir “hiç”siniz. Yanlış bir kanaat olmasına rağmen, toplumun büyük bir kısmı böyle düşünmektedir. Yaşadığımız dünya, ideal bir yaşam sunmaz bize. İdeal olabilseydi, kişilerin etkisinden söz edilemezdi. İnsanların birbirini görmezlikten gelmeleri hoş karşılanabilirdi mesela. Ya da yüzüne gülen, arkasından konuşan insanlara rastlamazdık. Yapmacık veya abartılı iltifatlara aldanmazdı insanlar. Kendisini tanıyan ve tanımlayan insanlar çoğaldıkça, bir başkasının eleştirilerinden yara alınmazdı bu kadar. Kendi değerini bilen insanlar, toplumun değer yargıları altında ezilmezdi bir ömür. Ve ne kadar önemli olduğumuz ile ilgili cevapları, bir başka insanın takdirine bırakmazdık belki de. Başkalarının şefkatine bağımlı olunmazdı bu kadar. Başkalarının yargıları, insanların içsel dünyalarında fırtınalar estirir ve hor görülmeye maruz kalmamak ya da sevilmeye zemin hazırlamak ile geçer insan ömrü. “Başarısızsın, önemsizsin, tembelsin, işe yaramazsın” yargıları içsel dünyada; “ben bir rezilim, ben bir hiçim, ben bir salağım, ben hiçbir işe yaramıyorum” sonuçlarını doğurmaktadır. Veya “çok zekisin, çok önemlisin, çok başarılısın, çok iyisin, çok cömertsin” yargıları içsel dünyada; “kafam çalışıyor, değerliyim, seviliyorum, yararlıyım, üretkenim” sonuçları doğurmaktadır. Tüm bu yaşananlara ya da yaşanmaması gerekenlere tek çare: yüksek statü elde etmekmiş gibi gelir insanlara. Bu, günümüzde doğru gibi görünmektedir. Saygı, genellikle yüksek statüdeki insanlara gösteriliyor ne yazık ki. Çoğu insan, bitme noktasına gelmiş, iflas etmiş ya da hayatı kaymış insanlara sırtını dönmekte ve etrafından hızla uzaklaşmaktadır. Bu konuda söylenmiş “düşenin dostu olmaz” atasözü de, bu gerçeğin hayata yansımasıdır. Kariyeri olan, gelecek vadeden, iktidar sahibi, güçlü kişilere gösterilen saygı gösterme dürtüsü, birkaç satır yazı ile anlatılacak konu değildir.

Günümüzün statü edinme alanlarından bir tanesi de siyaset arenasıdır. Bu alanda mücadele eden kişilerin çeşitli beklentilerinin olması normaldir. Bazıları gerçekten ülke meselelerine hakim, toplumun problemlerini bilen, çözüm yollarını belirlemiş, kişilerin refaha ulaşma yollarının yanında, hayatta kalabilecek argümanları tespit etmiş insanlardır ki; yönetmek de, statü de, milletvekilliği de onların hakkıdır. Bu durumda olanların statü endişeleri yoktur. Çünkü makamlara güç almak için değil, güç vermek için gelirler. Diğer grubun beklentileri birinci gruptan farklıdır. Yerini korumak, bir üst makama terfi etmek, maddi çıkar temin etmek, tanınmak, iş yaptırabilme gücü elde etmek ya da kendince farklı sebeplerden siyasete girmeyi tercih edilmiştir. Eğer bu iki durum içsel dünyada kabullenilerek sınırları belirlenmiş bir zeminde mücadele ediliyorsa, kişi hiçbir yara almadan hayatına devam edecektir. Amaca ulaşılsın ya da ulaşılmasın, duygusal bir haz alınabilir. Ancak kişi, kendisine bu itirafı yapamaz ve etrafındaki insanların pohpohlaması ve yalakalığına kapılarak kendisini olduğundan yüksek bir yerde görür ve sonuçta başarısızlık ile karşılaşırsa, işte hayal kırıklığı ve içsel dünyanın çöküşü başlayacak demektir. Bu durumda etrafındaki insanlar bir anda yok olacaklar ve bugün göklere çıkartılan insanlar, o gün kaderleri ile baş başa kalacaklar. Hiçbir insanımızın böyle bir son ile karşılaşmasını dilemeyiz. Statü endişesi, kapanmaz yaralar açar. Tavsiyemiz, beklentilerin gözden geçirilmesi, gerçek zemine oturtulması ve 12 Haziran itibari ile doğabilecek muhtemel sonuçlara hazırlıklı olunmasıdır (genel seçimler örneği ile somutlaştıralım). Aksi takdirde, olabilecekleri ile o anda oldukları arasında aşılmaz bir mesafenin, sonu gelmez bir endişesi yakalarını bırakmayacaktır. İnsan, vazgeçebildiği eşya oranında zengindir…

Yrd. Doç. Dr. Bilal ÇOBAN

HAZAR STRATEJİK ARAŞTIRMALAR MERKEZİ BAŞKANI